ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2010

Η ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ


Ο Μ. Βαοίλειος γεννήθηκε περί το 330 οιη Νεοκαισάρεια του Πόντου και απέθανε την 26η Δεκεμβρίου του 378 σιην έδρα της επισκοπής του Καισαρεία ιης Καππαδοκίας, όπου και κηδεύτηκε την 1η Ιανουα­ρίου του 379. Υπάρχει δε αρχαία χριστιανική παρά­δοση, σύμφωνα με την οποία η ετήσια μνήμη ενός αγίου εορτάζεται κατά την επέτειο της εξόδου του από τη ζωή αυτή, η οποία είναι και η γενέθλια η­μέρα κάθε πιστού σιην αιώνια ζωή. Γι' αυτό και η Ορθόδοξη Εκκληοία εορτάζει ιην ιερή μνήμη του κλεινού αυτού ιεράρχη ιης Καισαρείας την 1η Ιανουαρίου κάθε έτους και τελεί προς τιμήν του κατ' αυτή ιην ημέρα το υπερφυές μυστήριο της θείας Ευχαριστίας με την επ' ονόματι του σωζόμενη Θεία Λειτουργία, η οποία, μαζί με τη φερόμενη ως λειτουργία του ιερού Χρυοοστόμου, αποτελούν τις δύο κύριες λειτουργίες που χρησιμοποιεί στη λατρεία της η Ορθόδοξη Εκκληοία σήμερα.
Υπάρχει μια σειρά μαρτυριών, οι οποίες δεν αφήνουν καμιά αμφιβολία ότι ο Μ. Βασίλετος είναι ο κυριός συντάκτης της επ' ονόματι του σωζόμενης λειτουργίας. Κατ' αρχάς θα πρέπει να θεωρήσουμε ως δεδομένο ότι, όπως και οι άλλες τοπικές Εκκλησίες, έτσι κατ η Εκκλησία της Καισαρείας είχε και προ του Μ. Βασιλείου έναν τύπο κανονικής λειτουργίας, με τόν οποίο τελούσε το μυστήριο της Θείας Ευχαριοιίας. Είναι επίσης γνωστό ότι μέχρι ιην εποχή αυτή η λειτουργική πράξη της Εκκλησίας στηριζόταν κυρίως στην προφορική παράδοση, γεγονός το οποίο άφηνε στον προεστώτα της λειτουργικής ουνάξεως ένα μεγάλο περιθώριο προσωπικής έκφρασης και αυτοσχεδιασμού κατά την από στήθους εκφορά και διατύπωση των λειτουργικών ευχών.
Μάρτυρας αυτής της ρευστότητας της λειτουργικής παράδοσης είναι και ο ίδιος ο Μ. Βασίλειος, ο οποίος ομιλώντας για την εποχή του μας πληροφορεί, ότι όχι μόνο γνωρίζει μια πιο αναπτυγμένη και αποκρυσταλλωμένη από πριν μορφή λειτουργίας, αλλά και ότι έθριάμβευσεν εν γράμμασιν, ό,τι οι προηγούμενες γενεές εν άπολυπραγμονήτω και άπεριεργάστω σιγή διεφύλαξαν (Περί άγίου Πνεύματος 27,66). Σ' αυτή ιην προσπάθεια διαμόρφωσης και καταγραφής των ευχών ιης θείας Λειτουργίας είναι αδύνατο να φανταστεί κανείς ότι παρέμεινε αμέτοχος και απαθής ένας ποιμένας και θεολόγος της ολκής του Μ. Βασιλείου. Υπέρ αυτού συνηγορούν όχι μόνο τα γνωστά γενικότερα λειτουργικά ενδιαφέρονια του ιερού πατρός, αλλά και η υπ' αυ­τού χρήση ιης λατρείας στην κατά του αρειανισμού πολεμική του. Ετσι μπορεί να κατανοηθεί καλύτε­ρα και η μαρτυρία του αγίου Γρηγορίου του θεο­λόγου, ο οποίος στον επιτάφιο λόγο που εξεφώνησε για τον αγαπημένο του συμφοιτητή και φίλο Βα­σίλειο, αναφέρει ότι μεταξύ των πολλών έργων που τον απησχόλησαν, και μάλιστα από την εποχή που ήταν ακόμη πρεσβύτερος, ήσαν ευχών διατάξεις (Λόγος 43, 44).
Από τις υπόλοιπες εξωτερικές μαρτυρίες που επιβεβαιώνουν τη γνησιότηια της λει­τουργίας αυτής ιδιαίτερα αξιομνημόνευτες είναι οι εξής: α) Η από τόν 32ο κανόνα της εν Τρούλλω Συνόδου (692) επίκληση της αυθεντίας της αναφοράς του Βασιλείου στην κατά­δειξη ως εσφαλμένης της πράξεως της Αρμενικής Εκκλησίας να προσφέρει άκρατο οίνο στη θεία Ευχαριοιία. β) Η από τον Ιωάννη τον Δαμασκηνό (750) και την Ζ Οικουμενική Σύνοδο (787) επί­κληση ως επιχειρήματος κατά των εικονομάχων του όρου αντίτυπα τον άγίου σώματος και αίματος τον Χρίστου, τον οποίο χρησιμοποιεί ο Μ. Βασίλειος σιη λειτουργία του για τον άρτο και τον οίνο ιης θείας Ευχαριστίας πριν από τον καθαγιασμό τούς (Mansi 13, 265). Και γ) η από τη χειρόγραφη πα­ράδοση ομόφωνη απόδοση της εν λόγω λειτουργίας στον Μ. Βαοίλειο, με πρώτο το περίφημο χειρόγραφο ευχολόγιο του 8ου-9ου αι. (Κωδ. Βarberinus gr. 336), που μας διασώζει την αρχαιότερη μορφή της λειτουργίας αυτής.
Στην ομόφωνη αυτή μαρτυρία της παραδόσεως θα πρέπει να προσθέσουμε ακόμη και τη στενή θεολογική και ειδολογική ουγγένεια που παρουοιάζει το κείμενο της αναφοράς της λειτουργίας του Μ. Βασιλείου προς τα υπόλοιπα έργα του. Οπως παρατηρεί ο καθ. Ι. Φουντούλης, θεολογικές ιδέες και προσφιλείς εκφράσεις του Μ. Βασιλείου, φραστικές ομοιότητες και ταυτότητα ορολογίας, γνώση και χρήση της Γραφής ανάλογη στα λοιπά έργα του Βασιλείου, εμμονή σε ορισμένα καθαρά βαοιλειανά θεολογικά οχήματα, όπως η έξαρση του ακατάληπτου του Θεού, του μεγαλείου της αγαθότητας του, η σαφής τριαδολογική και πνευματική διδασκαλία του, ο τονισμός της παρουσίας του Θεού και του έργου της θείας οικονομίας, η περί αγγέλων και φυλάκων αγγέλων διδασκαλία, η προβολή του γνωστικού στοιχείου στο απολυτρωτικό έργο του Χριστού και πολλά άλλα συναφή στοιχεία είναι αδιαμφισβήτητα εσωτερικά τεκμήρια που μας πείθουν ότι η χαρακτηριζόμενη ως η πλέον μεγαλήγορος, θεολογική και χριστολογική αυτή αναφορά δεν μπορεί να είναι έργο καμιάς άλλης προσωπικότητας της εποχής αυτής, παρά μόνον του λαμπρού αυτού επισκόπου της Καισαρείας.

Πέμπτη 30 Δεκεμβρίου 2010

Πίστη και αισιοδοξία-Μεγ.Βασιλείου

Σε κάθε επίδοση ας προηγείται ή πίστη μας στο Θεό κι ας ακολουθεί ή αισιοδοξία, ώστε πρώτα να ένισχύουμε με την πίστη τη δύναμη της ψυχής και υστέρα αναλαμβάνουμε με την αισιοδοξία πρόθυμα τα καλά έργα. Διότι ούτε ή επίδοση των ανθρώπων στα καλά έργα μπορεί να τελεσφορήσει χωρίς τη θεία βοήθεια, ούτε ή χάρη του Θεοϋ προσφέρεται σε εκείνον πού δεν καταβαλλει προσπάθεια αλλά και τα δύο αυτά χρείαζεται νό συγκερασθούν, δηλαδή καί ή από μέρους του ανθρώπου επιμελής προσπάθεια καί ή από του Θεού  βοήθεια, πού έρχεται δια της πίστεως, προκειμένου ή αρετή να φθάσει στην τελειότητα.


ΜΕΓΑΛΟΥ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ, ΑΣΚΗΤΙΚΑΙ ΔΙΑΤΑΞΕΙΣ Πατερικοί λόγοι περί πίστεως Μ. Βασιλείου κεφ. 15, Ε.Π.Ε. 9, 472

Τετάρτη 29 Δεκεμβρίου 2010

Τα προφητικά λόγια του μακαριστού πατριάρχου Σερβίας Παύλου που πρόδωσε ο διάδοχός του

«Τα Χριστούγεννα είναι η γιορτή της ζεστασιάς και της ζεστής ανθρώπινης καρδιάς.Εαν σήμερα μας φαίνεται ότι δεν υπάρχει χώρος για να «ζεσταθεί»ένας άνθρωπος,είναι επειδή οι ανθρώπινες καρδιές είναι πια κρύες.Έμειναν σκληροί και αναισθητοι μπροστά στον πόνο τόσων αδελφών οι οποιοι τα τελευταία χρόνια έμειναν χωρίς σπίτι,εξορισμένοι από τον τόπο που γεννήθηκαν,κάποιοι μακριά από τα αγαπημένα τους πρόσωπα.Ότι η ζωή είναι δύσκολη δεν είναι εξαίρεση,είναι ο κανόνας.Μόνο ο 20ος αιώνας πίστεψε ότι η ζωή είναι εύκολη και ευχάριστη,ένα όνειρο που δεν υπήρξε ποτέ στην ιστορία(…)Τις δυσκολίες όμως μπορούμε ευκολότερα να τις υποφέρουμε όταν μέσα μας και ανάμεσά μας υπάρχει ανθρώπινη ζεστασιά.Επειδή κατά τη Δευτέρα Παρουσία Του ο Κύριος δεν θα μας ρωτήσει σε τι καιρούς ζήσαμε,αλλά πώς φερθήκαμε τον πλησίον μας.Ήταν η «κόλαση»μας ή ο «παράδεισός»μας;»

Δευτέρα 27 Δεκεμβρίου 2010

ΟΙ 6 ΑΓΙΕΣ ΤΟΥ ΝΤΙΒΕΕΒΟ

Τα λείψανα των 6 αγίων του Ντιβέεβο
Αγίες Πελαγία,Παρασκευή και Μαρία Ιβάνοβνα

Στην Μονή του Ντιβέεβο εκτός από το λείψανο του μεγάλου αγίου της ορθοδοξίας Σεραφείμ του Σαρώφ,βρισκονται και τα άφθαρτα λείψανα έξι αγίων γυναικών τον οποίων τον βίο σας παρουσιάζουμε:
ΟΣΙΑ ΠΕΛΑΓΙΑ ΙΒΑΝΟΒΝΑ

To όνομά της ήταν Πελαγία Ιβάνοβνα Σερεμπρενίκοβα γεννήθηκε τον Όκτώβριο του 1809 . στο Άρζαμα της Ρωσίας. Οί γονείς της, Ίβάν Ίβάνοβιτς Σουρίν, έμπορος στο επάγγελμα και ή μητέρα της Παρασκευή Ίβάνοβνα Μπεμπέσεβα, απόκτησαν αλλά δυο παιδιά, τον Ανδρέα και τον Ιωάννη. Ό Ίβαν έφυγε γρήγορα από το μάταιο τούτο κόσμο, αφήνοντας την Παρασκευή σε νεαρή σχετικά ηλικία μόνη με τα τρία της παιδιά. Ή τελευ­ταία ξαναπαντρεύτηκε με τον Αλεξέι Νικήτιτς Κορόλεφ, άνθρωπο αυστηρό και ανάλγητο- μια συμπεριφορά πού ακολουθήθηκε και από τα παιδιά της πρώτης του γυναί­κας, κάνοντας τη διαβίωση μέσα στο σπίτι για την Πελαγία και τ' αδέλφια της σωστό μαρτύριο. Μικρή ακόμα ή όσια αρρώστησε βαριά, για να μείνει στο κρεβάτι για μεγάλοχρονικό διάστημα. Όταν επιτέλους σηκώθηκε ήταν ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Ενώ προηγουμένως ήταν εξαιρετικά έξυπνη με πλήρη διαύγεια πνεύματος, τώρα άρχισε να κάνει διάφορες ανοησίες. "Εβγαινε χειμωνιάτικα στον κήπο, σήκωνε τη φούστα της, στεκόταν στο ένα πόδι και στροβιλιζόταν γύρω-γύρω σαν μπαλαρίνα, βγάζοντας ταυτόχρονα ακατανόητες κραυγές. Τη μάλωναν και την έδερναν χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Όπως ή ίδια ή μητέρα της αφηγήθηκε χρόνια μετά, είχε υποπτευθεί ότι από τότε ή Πελαγία πήρε την κλίση για τη σαλότητά της, παρόλο πού τότε αυτό ήταν ότι χειρότερο για την ήδη ταλαιπωρημένη οικογένεια.
Μεγαλώνοντας ή Πελαγία έγινε μια πολύ ωραία κοπέλα με ξεχωριστή κορμοστασιά. Ήταν ψηλή, στητή, με φυσικά όμορφα χαρακτηριστικά στο πρόσωπο. Πολλοί γαμπροί αψηφούσαν την παράξενη συμπεριφορά της και τη ζητούσαν σε γάμο. Από τη μεριά της μητέρας της αυτό ήταν καλοδεχούμενο για μια φτωχή ορφανή και σαλή συνάμα. Ή Πελαγία όμως άκουγε μέσα της μυστική φωνή, πού τήν καλούσε στον ερημικό δρόμο των πραγματικών εραστών του θείου πόθου. Ή εποχή όμως δεν προσφερόταν για ανταρσία. "Ετσι στα 19 της χρόνια παντρεύτηκε το Σεργκέι Βασίλιεβιτς Σερεμπρένικωφ. Ό γάμος έγινε στον Ιερό Ναό του αγίου Ιωάννη του Θεολόγου στον Αρζαμά, στις 23 Μαΐου 1828. Ό νεαρός σύζυγος της θέλοντας να την βοηθήσει με την αλλόκοτη συμπεριφορά της, την πήρε μαζί με τη μητέρα της στον άγιο Σεραφεϊμ στο έρημητήριό του στο Σαρώφ. Ό άγιος, άφού τους καλωσόρισε, τους έστειλε στο άρχονταρίκι κρατώντας την Πελαγία κοντά του για συνομιλία. Αργότερα όταν ό Σεργκέι με την πεθερά του πήγαν ξανά στο κελί να δουν γιατί αργοπορεί ή Πελαγία, βρήκαν τον άγιο Σεραφειμ να κάνει μια εδαφιαία μετάνοια στην όσία και να της δίνει ένα κομποσχοίνι, αποκαλώντας την Ματιούσκα. Ό Ίβάν Ταμπάρτσεφ, συγκελιώτης του Αγ.Σεραφείμ,που ήταν παρών,ανέφερε ότι όταν η Πελαγία έφυγε,τον πλησίσε ο άγιος και του είπε ότι η γυναίκα αυτή θα γινόταν ένα αστέρι που θα φώτιζε όλη τη Ρωσία.
Η αλλόκοτη συμπεριφόρα της εξόργιζε τον άντρα της.Έκανε ολονύχτιες αγρυπνίες,κοιμόνταν σε φέρετρα,ζητιάνευε,μοίραζε τα χρήματα που της έδινε ο σύζυγός της στους φτωχούς,γυρνούσε ημίγυμνη στος δρόμους.Τελικά ο άνδρας της την έδιωξε από το σπίτι.Ετσι επέστρεψε στο σπίτι της μητέρας της όπου την περίμεναν νέες θλίψεις.Τα παίδια του πατρίου της τη μισούσαν και ό ίδιος ό Αλεξέι Νικήτιτς Κορόλεφ την έδερνε. Ή μικρότερη του κόρη τη φθονούσε ιδιαίτερα και έβαλε κάποιο καλό σκοπευτή να τη σκοτώσει την ώρα που ή όσια γυρνώντας στην πόλη έκανε τις «παλαβομάρες» της. Αστοχώντας όμως ακούσε την Πελαγία να του λέει ότι άντϊ αυτήν πυροβόλησε τον εαυτό του. Ή προφητεία αύτη επαληθεύτηκε μετά από λίγο καιρό. Ό σκοπευτής αυτοκτόνησε με πυροβολισμό.
Μετά από όλα αυτά ή μητέρα της αποφάσισε να ξαναεπισκεφτεί τον όσιο Σεραφειμ στο Σαρώφ. Εκεί του ανάφερε τα γεγονότα από την τελευταία τους επίσκεψη μέχρι τη μέρα εκείνη και ζήτησε τη συμβουλή του. Ό γέροντας άφοϋ άκουσε προσεχτικά όσα ή πονεμένη μάνα του είπε, τη συμβούλεψε να μην δένουν την Πελαγία, αλλά να την αφήσουν ελεύθερη ν' ακολουθήσει το θεάρεστο δρόμο της. Από τη μέρα εκείνη δεν την εμπόδιζαν να κάνει ό,τι αύτη ήθελε. "Ολες σχεδόν τις νύχτες τις περνούσε στο προαύλιο του ναού, οπού στο ύπαιθρο προσευχόταν όλονυκτίς με κατανυκτικότατα δάκρυα. Τις μέρες ντυμένη με κουρέλια γυρνούσε στους δρόμους οπού ουρλιάζοντας καλούσε τους πάντες στην αγάπη του Θεού. Πέρασαν έτσι τέσσερα χρόνια.Το 1837, όταν κοιμήθηκε ό όσιος Σεραφείμ, τη συνάντησε στο δρόμο ή γερόντισσα Ίουλιανή Γρηγορίεβα, μοναχή στο μοναστήρι του Ντιβέγεβο, πού διακρινόταν για το προορατικό της χάρισμα και ζήτησε από τη μητέρα της Πελαγίας να της δώσει άδεια να την πάρει μαζί της. Ετσι και έγινε. Πριν φύγουν από το σπίτι ή Πελαγία έκανε εδαφιαία μετάνοια στους συγγενείς της και τους είπε: «Συγχωρέστε με, για την αγάπη του Χρίστου. Δεν θα ξαναγυρίσω κοντά σας ώσπου να πεθάνω».
Στο Ντιβέεβο συνέχισε την αλλόκοτη συμπεριφορά της.Άλλες αδελφές τη σεβόνταν και την εκτιμούσαν,άλλες τη φοβούνταν,άλλες την κορόιδευαν,μερικές μάλιστα την χτυπούσαν
Απ'όταν ακόμα ήταν στη ζωή έκανε πολλά θαύματα.Έτσι θεράπευσε τον καλλιτέχνη Μ.Π.Πετρώφ του οποίου το χέρι είχε παραλύσει.Εσβησε από μακριά μια φωτιά,ενώ πολλοί την έβλεπαν στον ύπνο τους και κατόπιν τους θεράπευε.Τέσσερα χρόνια πριν από την κοίμησή της προφήτεψε ότι ο ιακωβινισμός και η τρομοκρατία θα εξαπλωθούν στη Ρωσία και ότι θα σκοτώσουν τον τσάρο Αλέξανδρο τον Β για τον οποίον έκλαιγε και προσευχόνταν ασταμάτητα.Μετά από 20 χρόνια σκληρής ζωής εμφανίστηκε στον ύπνο της ο Άγ.Σεραφείμ του Σαρώφ και την προέτρεψε να αποτραβηχθεί στο κελί της,αποφεύγοντας τους ανθρώπους.Εκεί ζούσε κλαίγοντας και προσευχόμενη.Τρεφόνταν κυρίως με μαύρο ψωμί από το οποίο εφτιαχνε μικρές μπαλίτσες τις οποίες χρησιμοποιούσε ως κομποσχοίνι λέγοντας την ευχή του Ιησού.
Νιώθοντας το θάνατο της λίγες μέρες πριν κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, έβαλε μετάνοια σ' όλες τις αδελφές της μονής. Αυτό έγινε το Σαββάτο 28 Ιανουαρίου 1884. Στις 1.45 το πρωί της Δευτέρας 30 Ιανουαρίου, ή Πελαγία Ίβάνοβνα, άφησε την τελευταία της πνοή και ή πολυταλαιπωρημένη της ψυχή πέταξε στον ουρανό, στα χέρια του Νυμφίου της Χρίστου. Την έντυσαν με τα ρούχα πού ή ιδία αρεσκόταν να φορά. Μιαν άσπρη μπλούζα, ένα σαραφάν, ένα μάλλινο σάλι και το κεφάλι της το τύλιξαν μ' ένα άσπρο μεταξωτό μαντήλι. Την έβαλαν σ' ένα φέρετρο κυπαρισσένιο και έμεινε έτσι στο κελί της για εννιά μέρες, διάστημα κατά το όποιο έκαναν τριάντα έως σαράντα τρισάγια ημερησίως και έψαλλαν συνεχώς από το ψαλτήρι.
Την έθαψαν πίσω από το ιερό του ναού της Αγ.Τριάδος όπως είχε η ίδια προφητέψει επτά χρόνια πριν.Η μνήμη της τιμάται στις 30 Ιανουαρίου


ΑΓΙΑ ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ(ΠΑΣΣΑ)ΤΟΥ ΣΑΡΩΦ-ΝΤΙΒΕΓΙΕΒΟ
Η Οσία Παρασκευη προερχόνταν από μια οικογένεια χωρικών από την επαρχία Ταμπώφ και το όνομά της ήταν Ειρήνη.Οι γονείς της την πάντρεψαν και έμεινε παντρεμένη για 15 χρόνια χωρίς να αποκτήσει παιδιά.Μετά το θάνατο του συζύγου της υπέφερε πολύ.Μετά από ένα ταξίδι της στο Κίεβο αποφάσισε να αφιερωθεί στο Θεό.Η κουρά της έγινε στο Κίεβο και πήρε το όνομα Παρασκευή.Έζησε για 30 χρόνια στο δάσος του Σαρώφ μέσα σε μια σπηλιά την οποία έσκαψε με τα χέρια της.Από τότε ακόμη θεωρούνταν δια Χριστόν σαλή και επειδή είχε και το προορατικό χάρισμα πολλοί άνθρωποι ζητούσαν τη βοήθειά της και τις προσευχές της.Ο Θεός επέτρεψε να υποφέρει την ίδια δοκιμασία με τον Άγ.Σεραφείμ.Ληστές την χτύπησαν σκληρά και έφτασε κοντά στο θάνατό.Τα τελευταία χρόνια της ζωής της ζούσε κατά μακρά τακτικά διαστήματα στη Μονή του Ντιβέγεβο.
Είχε κάτι παιδικές κούκλες τις οποιές φρόντιζε σαν παιδιά της. Ή Παρασκευή ήταν πάντοτε πολύ καθαρή, φορούσε καθαρά και ανοιχτόχρωμα ρούχα και μεριμνούσε να διατηρεί το κελί της σε άριστη κατάσταση, κάτι πού δεν συμβαδίζει με το τυπικό των υπόλοιπων σαλών. Το κρεβάτι της το είχε στολισμένο με χοντρά μαξιλάρια και πολλές κούκλες και δεν το χρησιμοποιούσε σχεδόν ποτέ, άφοϋ κοιμόταν ελάχιστα και ποτέ ξαπλωμένη.
Όταν έλεγε την Ευχή συνήθιζε να πλέκει κάλτσες,ενώ όταν έκοβε χόρτα με το δρεπάνι έκανε πολλές εδαφιαίες μετάνοιες.
Ο πνευματικός κόσμος ήταν ανοιχτός για εκείνην μπορώντας έτσι να βλέπει τις ψυχές και τις σκέψεις αυτών που την επισκεπτόνταν.
Επίσης ή Παρασκευή νουθετούσε και καθοδηγούσε μιαν άλλη δια Χριστόν σαλή, την όσια Μαρία Ίβανοβνα.
Στούς επισκέπτες της συνήθιζε να βάζει μπόλικη ζάχαρη στο τσάι τους αν πρόβλεπε κάτι κακό. Το 1903 όταν έγινε η ανακομιδή του λειψάνου του Αγ.Σεραφείμ του Σαρώφ,η Οσία Παρασκευή προεφήτεψε στον τσάρο Νικόλαο και στην τσαρίνα ότι θα γεννήσουν έναν διάδοχο,αλλά και όλα τα αιματηρά γεγονότα που συνέβησαν το 1917.Είναι χαρακτηριστικό ότι γέμισε το φλυτζάνι του τσάρου με ζάχαρη κάνοντάς το να ξεχειλήσει.Όσοι είδαν το πρόσωπο του τσάρου μετά την έξοδό του από το κελί της οσίας είδαν ότι ήταν φανερά ταραγμένος.Πριν το θάνατό της έκανε μετάνοιες μπροστά στο πορτραίτο του τσάρου προβλέποντας έτσι την αγιότητά του.
Η Ρωσική Εκκλησία, τιμά την μνήμη της στις 22 Σεπτεμβρίου. Τη μέρα αύτη κοιμήθηκε ειρηνικά το έτος 1915 μ.Χ. σε ηλικία 120 χρονών.


ΟΣΙΑ ΜΑΡΙΑ ΙΒΑΝΟΒΝΑ Η ΔΙΑ ΧΡΙΣΤΟΝ ΣΑΛΗ

Γεννήθηκε στο χωριό Γκολέτκοβα της επαρχίας Ταμπόφ της Ρωσίας. Σέ ηλικία 13 χρόνων έμεινε ορφανή και από τους δυο γονείς της Ζαχαρία και Πελαγία και πήγε να μείνει με την οικογένεια του μεγαλύτερου της αδελφού. Εκεί δεν την ήθελαν, λόγω κυρίως του γεγονότος ότι παραμελούσε τον εαυτό της και ένοιωθαν προσβεβλημένοι από το όλο παρουσιαστικό της. Ποτέ δεν χτενιζόταν και τα ρούχα της αποτελούνταν κυρίως από κουρέλια. Είχε επίσης από πολύ μικρή μια τάση να συμπεριφέρεται παράξενα.
"Έτσι έφυγε και άρχισε να περιπλανιέται μεταξύ των περιοχών του Σάρωφ, του Ντιβέγεβο και του Άρντάτωφ. Πάντοτε μισόγυμνη και πεινασμένη φορώντας καταστρεμμένα παπούτσια χειμώνα-καλοκαίρι. Τα βράδια τα περνούσε στο δάσος προσευχόμενη και ήταν σχεδόν πάντοτε λασπωμένη.
Συχνά επισκεπτόταν το μοναστήρι του Ντιβέγεβο και εκεί όσες καλογριές τη λυπόντουσαν της έδιναν καθαρά ρούχα, τα όποϊα σε λίγες μέρες ή Μαρία απαλλασσόταν δίνοντας τα στους φτωχούς. Υπήρχαν όμως και οι μοναχές εκείνες πού την έδιωχναν κακήν κακώς. Ποτέ δεν παραπονέθηκε για κανέναν και για τίποτα.
Από κάποιο χρονικό σημείο και μετά τη δέχτηκαν στο μοναστήρι οπού έκάρη μοναχή. Έκεί συνέχισε να προσποιείται τη σαλή για να κρύβει τις αρετές της, ιδίως το προορατικό χάρισμα πού ό Κύριος μας της έδωσε. Άρχισαν σιγά-σιγά να την επισκέπτονται διάφοροι πού άκουσαν γιααυτήν και ζητούσαν συμβουλή για κάποιο πρόβλημα τους η για να πάρουν πνευματικές νουθεσίες.
Κάποτε την επισκέφτηκε ένα μικρό αγόρι και ή Μαρία είπε: «Κοίταξε, ήρθε ό ιερέας Αλέξιος». Το παιδί αργότερα έγινε ιερομόναχος με το όνομα αυτό. Όταν κάποτε την επισκέφτηκε ό πατήρ Αλέξιος ή όσία του είπε: «Δεν τρώω κρέας. Άρχισα να τρώω χορταρικά και τώρα είμαι καλύτερα». Τα λόγια αυτά ήταν για εκείνον, που είχε αρχίσει να τρώει κρέας μετά από κάποια αρρώστια του. Της έβαλε μετάνοια και έκοψε το κρέας.
"Αλλοτε την επισκέφτηκε μια κυρία από το Μούρομ και μόλις την είδε της είπε ότι κάπνιζε σαν φουγάρο. «Δεν μπορώ να το κόψω, καπνίζω και τη νύχτα, ακόμα και πριν τη Θεία Λειτουργία» της απάντησε. Τότε ή Μαρία είπε στη συγκελλιώτισσά της να πάρει την ακριβή ταμπακέρα της και να την πετάξει στη φωτιά. Μετά από καιρό πήραν ένα γράμμα από την κυρία αύτη πού εκφράζε την ευγνωμοσύνη της, αναφέροντας ότι από τότε πού τους επισκέφτηκε ούτε πού σκέφτεται το τσιγάρο.
Μια άλλη φορά την επισκέφτηκαν κάποιες μοναχές, εξαδέλφες του Μίσα Άρτσιμπούσεβα και τη ρώτησαν γι' αυτόν. Ή όσία τους είπε ότι ό Μίσα έμπλεξε τελευταία με μια γύφτισσα. Μετά αφού συναντήθηκαν και τον ρώτησαν σχετικά, τους εξήγησε ότι ενώ ποτέ δεν κάπνιζε, τελευταία αγόρασε ένα πακέτο τσιγάρα πού είχαν για μάρκα μια «γύφτισσα».
Μετά την μεταπολίτευση στη Ρωσία από την Κομμουνιστική Επανάσταση του 1917, ή Μαρία άρχισε να χρησιμοποιεί πολύ άσχημη γλώσσα, θέλοντας έτσι να υποδείξει τα νέα δεινά της Εκκλησίας από το νέο καθεστώς. Οι υπόλοιπες μοναχές σκανδαλιζόμενες τη ρώτησαν πώς ήταν δυνατόν μια καλογριά να μην μιλάει ευγενικά και ή Μαρία απάντησε: «Υπό τον Τσάρο Νικόλαο αυτό ήταν εύκολο, για δοκιμάστε το και με τους Σοβιετικονς».
Τέλος ή Μαρία Ίβάνοβνα κοιμήθηκε ειρηνικά το 1927.


Οι Αγίες Αλεξάνδρα,Μάρθα και Έλενα
ΑΓΙΑ ΑΛΕΞΑΝΔΡΑ-ΗΓΟΥΜΕΝΗ ΚΑΙ ΘΕΜΕΛΙΩΤΡΙΑ ΤΗΣ ΜΟΝΗΣ ΝΤΙΒΕΕΒΟ
Η Αγαθή Σεμιόνοβνα Μελγκούνοβα,ήταν πολύ πλούσια και κατείχε πολλά κτήματα στο Γιάροσλαβ,στο Βλαντιμίρ και στο Ριαζάν.Από νεα έμεινε χήρα και το 1760 έγινε μοναχή στη Μονή Φλορέφσκι του Κιέβου με το όνομα Αλεξάνδρα.Δεν της ήταν γραφτό να μείνει πολύ εκεί αφού είδε σε όραμα την Παναγία η οποία της είπε να φτιάξει ένα νέο μοναστήρι.
Υπό την καθοδήγηση της Παναγίας και μετά από δεκάδες προσκυνήματα,η Αγ.Αλεξάνδρα έφτασε στον τόπο που είχε διαλέξει η Παναγία.Ήταν στο Ντιβέεβο,όχι πολύ μακρια από το Σαρώφ όπου την εποχή εκείνη βρισκόνταν μια ανδρική μονή γνωστή για τους μεγάλα πνευματικά της αναστήματα.Υπό την καθοδήγηση των ερημιτών του Σαρώφ η Αγ.Αλεξάνδρα ξεκίνησε την ησυχαστική της ζωή σ'ένα κελί δίπλα από έναν ναό αφιερωμένο στην εικόνα της Παναγίας του Καζάν.Δώρησε όλην την περιουσία της για να χτιστούν και να ανακαινιστούν ναοί και για να βοηθηθούν χήρες τα ορφανά και οι φτωχοί.Η ίδια ζούσε από τον ιδρώτα του προσώπου της καθαρίζοντας σταύλους ή πλένοντας ρούχα.Οι κάτοικοι του Σαρώφ θυμόνταν για πολλά χρόνια την ταπεινοφροσύνη της και τη βοήθεια που πρόσφερε στα κρυφά.
Σιγά-σιγά εκεί δημιουργήθηκε μια αδελφότητα βάση της οποίας ήταν η εκουσία φτωχεία,η χειρωνακτική εργασία,η φιλοξενία των προσκυνητών και η αδιακοπη ευχή του Ιησού,βαδίζοντας έτσι στη χνάρια της αυθεντικής ορθόδοξης μοναστικής ζωής
Από την αρχή ακόμη ερχόνταν στην Αγ.Αλεξάνδρα άνθρωποι κάθε κοινωνικής τάξης για να πάρουν συμβουλές και να πάρουν την ευλογία της.
Η Αγ.Αλεξάνδρα εκοιμήθη στις 13 Ιουνίου 1789 και είχε πει ότι εκεί θα χτιστεί ένα μεγάλο μοναστήρι ,αλλά και τις ταραχές που θα λάβουν μέρος εκεί.Δυο εβδομάδες πριν από την κοίμησή της πήρε το μεγάλο αγγελικό σχήμα.
Ο Αγ.Σεραφείμ του Σαρώφ της είχε βαθειά εκτίμηση ακόμη από όταν η αγία ζούσε.Μετά το θάνατό της είπε ότι εκείνη βρίσκεται κοντά στο θρόνο του Θεού και είπε σε μια αδελφή να μάθει στους υπόλοιπους να προσεύχονται σ'αυτήν με τον ακόλουθο τρόπο:«Μητέρα και Κυρία μου προσευχήσου για μένα στον Κύριο να με συγχωρήσει,όπως Εκείνος συγχώρεσε εσένα και να με θυμηθείς και εμένα μπροστά στο θρόνο του Θεού»
Στο μοναστήρι υπάρχουν πολλές γραπτές μαρτυρίες για τα θαύματα που έκανε η Αγ.Αλεξάνδρα


ΟΣΙΑ ΜΑΡΘΑ(μοναχή Μάρθα)
Η Μαρία Σεμένοβνα Μελιούκοβα είχε στενή πνευματική σχέση με τον Οσιο Σεραφείμ του Σαρώφ.Μπήκε στη μονή το 1823 και από τα 13 της χρόνια μια άσκησή της ήταν η σιωπή.Πάντοτε βρισκόνταν σε βαθιά και αδιάκοπη προσευχή.Η ασκητική της ζωή ξεπερνούσε σε σκληρότητα και αυστηρότητα την ασκητική ζωή πολλών μοναχών,ενώ η υπακοή της στο Όσιο Σεραφείμ ήταν τελεία.
Ήταν τέτοια η πνευματική της σχέση με τον Όσιο Σεραφείμ όπου εκείνος της απεκάλυψε πολλά από τα όσα επρόκειτο να συμβούν στη μονή,αλλά και για τα όσα του είπε η Παναγία κατά τις επισκέψεις της στον Όσιο.Μετά την κοίμηση της στις 21 Αυγούστου 1829,ο όσιος Σεραφείμ απεκάλυψε στις άλλες μοναχές ότι της είχε δώσει το μέγα μοναχικό σχήμα και«ότι τώρα η ψυχή της βρίσκεται στη Βασιλεία των ουρανών,κοντά στην Αγ.Τριάδα,στο θρόνο του Θεου και όλοι θα βοηθηθούν απ'αυτήν»
Στην κηδεία της η Πρασκόβια Σεμένοβνα,αδελφή της μοναχής,είδε ξεκάθαρα στην Ωραία Πύλη την Παναγία και την μοναχή Μάρθα να στέκεται στον αέρα.Η Πρασκόβια Σεμένοβνα άρχισε τότε να κάνει την τρελλή,να προφητεύει και να σχίζει τα ρούχα της.Τότε όλοι άκουσαν φωνές και των τριγμό της εξόδου των δαιμόνων απ'αυτήν.
Ο Όσιος Σεραφείμ διηγούνταν πως κατα τη διάρκεια της κηδείας έλαβαν πολλοί άνθρωποι θέραπεία. Μετά από λίγο καιρό ο Όσιος Σεραφείμ «έλαβε επιβεβαίωση»ότι η μοναχή Μάρθα βρίσκεται κοντά στο θρόνο του Θεού και κοντά στην Παναγία,δίπλα από τις αγίες παρθένες και τους προέτρεπε όλους να προσεύχονται σ'έκεινην.


ΟΣΙΑ ΕΛΕΝΑ(μοναχή Έλενα)
Η Έλενα Βασίλιεβνα Μαντούροβα,με την ευλογία του Αγ.Σεραφείμ συνεχισε την παράδοση της Μοναχής Αλεξάνδρας.Όταν ήταν μικρή«είχε εύθυμο χαρακτήρα,αγάπη για τα εγκόσμια και την έλκυαν οι διασκεδάσεις»Ενώ ήταν έτοιμη να παντρευτεί απέρριψε χωρίς κάποιον συγκεκριμένο λόγο τον γαμπρό.Μετά απ'αυτό είδε ένα όραμα όπου ένα τεράστιο φίδι προσπαθούσε να την καταπιεί,αλλά την έσωσε η Παναγία.Τότε η Έλενα Βασίλιεβνα υποσχέθηκε να πάει στο μοναστήρι.Απαρνήθηκε εντελώς τα εγκόσμια,αρχισε να διαβάζει τα έργα των Αγ.Πατέρων,να προσεύχεται και να εργάζεται.Τρία χρόνια την προετοίμαζε ο Άγιος Σεραφείμ για να γίνει μέλος της μοναστικής αδελφότητας.Αυτό συνέβη το 1825.Ο άγιος προφήτεψε τον δρόμο που θα ακολουθήσει και την προέτρεψε να μιμηθεί τη ζωή της Αγ.Αλεξάνδρας.Ζούσε εν προσευχή και σιωπή.


Η επίγεια ζωή της έλαβε τέλος κατά θαυμαστό τρόπο.Κάνοντας υπακοή στον Άγ.Σεραφείμ πέθανε στη θέση του αδελφού της Μιχάι Βασίλιεβιτς Μαντούροβ.Πριν την κοίμηση της αξιώθηκε να δει σε όραμα τον Κύριο σαν να ήταν φωτιά μαζί με την Παναγία,η οποία της έδειξε την τότε την προηγούμενη και την μέλλουσα αδελφότητα του Ντιβέεβο.Εκοιμήθη εν Κυρίω στις 28 Μαίου 1832.Ο Αγ.Σεραφείμ «έλαβε»την ''πληροφορία''ότι η μοναχή Ελενα βρισκόνταν κοντά στο θρόνο της Αγ.Τριάδος και ότι βρισκόνταν στον ουράνιο χορό των παρθένων της Βασίλισσας των Ουρανών.Το λείψανό της παρέμεινε άφθορο.


        ''Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα''Πέτρου Μπότση
επιμέλεια-μετάφραση www.proskynitis.blogspot.com

Κυριακή 26 Δεκεμβρίου 2010

Μια εικόνα του Αγ.Σάββα του Σέρβου στην Κριμαία έτρεξε μύρο!



ΜΙΑ ΕΙΚΟΝΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΣΑΒΒΑ ΤΟΥ ΣΕΡΒΟΥ ΣΤΗΝ ΚΡΙΜΑΙΑ ΕΤΡΕΞΕ ΜΥΡΟ.ΜΙΑ ΕΠΙΤΡΟΠΗ ΥΠΟ ΤΗΝ ΠΡΟΕΔΡΙΑ ΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΤΗΣ ΕΠΑΡΧΙΑΣ ΚΡΙΜΑΙΑΣ ΛΑΖΑΡΟΥ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕ ΤΟ ΓΕΓΟΝΟΣ.
Πηγή
Αντιγραφή

Αγιος Νικόδημος της Τισμάνα(+26 Δεκεμβρίου)

Ο Άγιος Νικόδημος της Τισμάνα γεννήθηκε στο βυζαντινό Πρίλοπο στα νότια της Σερβίας το 1320.Ήταν συγγενής με την οικογένεια του σέρβου δεσπότη Αγ.Λαζαρου και του Ρουμάνου ηγεμόνα Νικολάου Αλεξάνδρου Μπασαράμπ.Από νέος πήγε στο Άγιον Όρος και έγινε μοναχός στη Μονή Χιλανδαρίου,όπου αργότερα έγινε ηγούμενος και πρωτοεπιστάτης του Αγ.Όρους.Το 1365 ήρθε στη Ρουμανία και με τη βοήθεια του ηγεμόνα Βλάικου Βόντα(1364-1367)και του Ράντου του Α(1377-1383)έφτιαξε τις μονές Βόντιτσα (1369)και Τισμάνα(1377).
Επίσης έχτισε στα νότια του Δούναβη τις μονές Βράτνα,Μαναστίριτσα και Βίσινα.Στα τέλη του 14ου αιώνα έχτισε και τη Μονή Πρισλόπ.
Αποτέλεσμα εικόνας για sfantul nicodim tismana
Η Ορθόδοξη εκκλησία τιμάει τη μνήμη του στις 26 Δεκεμβρίου,ημέρα της κοιμήσεώς του.
Φτάνοντας στο Άγιον Όρος,πρώτα ασκήθηκε σε κοινόβιο και έπειτα μόνος του σε μια σπηλιά κοντά στη Μονή Χιλανδαρίου.Όταν έγινε ηγούμενος στη Μονή Χιλανδαρίου μάζεψε γύρω του 100 περίπου μοναχούς,ελληνικής,σερβικής,ρουμανικής και βουλγαρικής καταγωγής.Ολοι είχαν φόβο Θεού και τρέφονταν από τις διδασκαλίες της Αγ.Γραφής,όντας και ένας έμπειρος δάσκαλος της προσευχής του Ιησού.Ήταν ένας φωτισμένος και έμπειρος θεολόγος και πνευμαυικός πατέρας και γι''αυτό πολλοί ησυχαστές,μοναχοί και ηγούμενοι ερχόνταν να τον συμβουλευτούν.
Επειδή ο Άγ.Νικόδημος έχαιρε μεγάλης εκτίμησης απ'όλους,μετά από παράκληση του κνέζη Λαζάρου,πήγε με τους υποτακτικούς του Ησαία και Παρθένιο στην Κωνσταντινούπολη ζητώντας από το Οικουμενικό Πατριαρχείο συμβιβασμό με την Ορθόδοξη Εκκλησία της Σερβίας.Βλέποντας ο πατριάρχης και ο αυτοκράτορας την ταπεινότητα και τη σοφία του αγίου,έκαναν άρση του αναθέματος προς τη Σερβική Εκκλησία.
Μετά από θεική αποκάλυψη ήρθε στη Ρουμανία όπου βρισκόνταν ένα μικρό ησυχαστηριο.Με τη βοήθεια του ηγεμόνα Βλάντισλαβ-Βλάικου Βόντα έχτισε στις όχθες του ποταμού Βόντιτσα ένα μοναστηρι αφιερωμένο στον Άγ.Αντώνιο τον Μέγα,το οποίο εγκαινιάστηκε ο 1369.
Σχετική εικόνα
Επειτα κοντα στον ποταμό Τισμάνα,όπου από τις αρχές του 14ου αιώνα ζούσαν πολλοί ασκητές ,έχτισε τη φημισμένη Μονή Τισμάνα την οποία αφιέρωσε στηνΚοίμηση της Θεοτόκου και η οποία ακολουθούσε το αγιορείτικο τυπικό.Μαζεύοντας κοντά του μερικούς λόγιους μοναχούς,έφτιαγε στην Τισμάνα ένα σχολείο καλλιγραφίας και αντιγραφής εκκλησιαστικών βιβλίων ονομαστό σε όλην την Βαλκανική Χερσόνησο.Επίσης καθοδηγούσε πνευματικά όλα τα μοναστήρια που είχε φτιάξει και αλληλογραφούσε με ηγουμένους και μοναχούς από το Άγιον Όρος,τη Σερβία και τη Ρουμανία,όπως και με τον Άγ.Ευθύμιο πατριάρχη Τίρνοβο.
Το σπήλαιο όπου ασκήτεψε ο Άγ.Νικόδημος της Τισμάνα
Όταν γέρασε εμπιστεύθηκε τη φροντίδα των μονών Τισμάνα και Βόντιτσα στον υποτακτικό του ιερομόναχο Αγάθωνα και ο ίδιος αποτραβήχθηκε σ'ένα σπήλαιο κοντά στο μονστήρι το οποίο υπάρχει μέχρι σήμερα.Εκεί περνούσε την εβδομάδα με νηστεία ,αγρυπνία και προσευχή ενώ την Κυριακή κατέβαινε στη μονή για να λειτουργήσει και νουθετήσει τους αδελφούς.
Αναφέρονται πολλά θαύματα του αγίου δια των προσευχών του,αλλά και αγγίζοντας οι ασθενεις το ράσο του.Μεταξύ εκείνων που θεράπευε αναφέρεται και η κόρη του βασιλιά Σιγισμούνδου η οποία υπέφερε από επιληψία.
Εκοιμήθη στις 26 Δεκεμβρίου 1406 και τα λείψανά του τοποθετήθηκαν στην μονή.Δεν είνι γνωστό πότε ανακομίστηκαν τα άφθαρτα λείψανά του.Ένα μέρος αυτών βρίσκονται στη Σερβία.Ο δείκτης του δεξιού του χεριού βρίσκεται 'αφθαρτος στη Μονή Τισμάνα. (Άλλη πηγή-ένα βιβλίο των αρχών του 19ου αιώνα γραμμένο από τον ιερομόναχο ΣτέφανοΕΔΩ αναφέρει ότι τα λέιψανά του μεταφέρθηκαν κρυφά από σέρβους μοναχούς στο πατριαρχείο του Πεκίου όσο οι ρουμανοι μοναχοί κρυβόνταν στο όρος Τσιοκλοβίνα εξαιτίας του Αυστρο-τουρκικού πολέμου.)


μετάφραση-www.proskynitis.blogspot.com

Πέμπτη 23 Δεκεμβρίου 2010

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΣΤΟ ΚΟΛΟΥΕΖΙ ΤΟΥ ΚΟΝΓΚΟ(π.Νικολάου Γρηγοριάτη)

Χριστούγεννα μακρυά άπ' την πατρίδα σου, την Ελλάδα, είναι μία εμπειρία. Μία εμπειρία πού ϊσως μερικοί την επιδιώκουν νομίζοντας ότι έτσι θα κάνουν κάποιες διακοπές,και θα ψυχαγωγηθούν καλύτερα. Για τους περισσοτέρους όμως Χριστούγεννα σημαίνει να μείνεις οτήν πατρίδα σου, στην πόλη σου, στο χωριό σου, να πάς στην ενορία σου, να έορτάσης εκεί με την οικογένεια σου την αγία του Χρίστου Γέννηση, να αισθανθείς την οικογενειακή θαλπωρή στη χριστουγεννιάτικη τράπεζα, να ακούσεις τα κάλαντα, να φτιάξεις το χριστουγεννιάτικο δένδρο...
Εμείς ανήκουμε στους πρώτους, αυτούς πού προτίμησαν να εορτάσουν τα φετινά Χριστούγεννα μακρυά από την Ελλάδα και να χάσουν τη μεγάλη ευλογία, αλλά καί τίς άλλες μικροχαρές πού θα απολαμβάναμε αν παραμέναμε έκεϊ. Αντί όλων αυτών, προτιμήσαμε να ευρεθούμε δίπλα στους Αφρικανούς αδελφούς μας, να συνεορτάσουμε μαζί τους, καί να τους προσφέρουμε έστω καί με μόνη την παρουσία μας, την αίσθηση ότι τη μεγάλη αυτή ήμερα, δεν είναι μόνοι. Χριστούγεννα λοιπόν όχι σε κάποια πρωτεύουσα της Ευρώπης, αλλά στο ταπεινό Kolwezi του Congo, στον ιερό ναό του Αγ. Γεωργίου της ορθοδόξου ιεραποστολής μας.
Τετάρτη 25 Δεκεμβρίου 2002, 6:30 το πρωί. Ή καμπάνα της εκκλησίας μας ακούγεται να σημαίνει γλυκά το προσκλητήριο προς τους πιστούς "Ορθοδόξους χριστιανούς μας ότι ή εκκλησία μας είναι ανοικτή καί σας περιμένει. Είναι έτοιμη, καθαρή καί στολισμένη χαρμόσυνα από την προπαραμονή. "Εχει τοποθετηθεί στο προσκυνητάρι ή εικόνα της Γεννήσεως, στολισμένη με λουλούδια, πού αρχίζει να δέχεται τους ασπασμούς των Αφρικανών πιστών μας. Αυτοί έχουν κατανοήσει ότι ή προσκύνηση πού κάνουν, ανάγεται στο εικονιζόμενο πρόσωπο, καί όχι οτήν ϋλη της εικόνας. Κάτι, πού δυστυχώς αρκετοί από την "Ορθόδοξο χώρα μας, ακόμα δυσκολεύονται να κατανοήσουν.
Στό προαύλιο της εκκλησίας έχει στηθεί μία μεγάλη φάτνη, στην είσοδο της Ιεραποστολής ένα μεγάλο αστέρι με φωτισμούς πού αναβοσβήνουν καί άλλοι στολισμοί, τους οποίους εδώ αρέσκονται να κάνουν καί να βλέπουν.
Το Σάββατο 21-12-02 είχε γίνει ή πανηγυρική εορτή των σχολείων μας, Δημοτικού καί Γυμνασίου. 800 παιδιά ντυμένα ομοιόμορφα με άσπρα πουκάμισα καί μπλε παντελόνια, ήλθαν στην εκκλησία μας καί εόρτασαν με τον δικό τους χαριτωμένο τρόπο, με ποιήματα, σκετς, χριστουγεννιάτικα τραγούδια την εορτή της γεννήσεως του Κυρίου μας. Μαζί τους οι 14 καθηγητές, καί 10 διδάσκαλοι.
8.30 π.μ. Αρχίζουν να ψάλλονται οι αίνοι. Ή εκκλησία έχει μισογεμίσει. Ό κεντρικός πολυέλαιος καί τα υπόλοιπα φώτα είναι όλα αναμμένα, καί ή εκκλησία αστράφτει, μαζί καί τα πρόσωπα των πιστών μας. Τα τρία σκαλοπάτια μπροστά στο τέμπλο έχουν ήδη γεμίσει από μικρά παιδάκια πού με το καθαρό βλέμμα τους περιεργάζονται τα πάντα, ιδίως την εικονογράφηση της εκκλησίας, πού δείχνει παραστάσεις από τη ζωή του Ιησού. Κάτι πού εδώ είναι ασύνηθες, διότι οι περισσότεροι κάτοικοι του Kolwezi είναι προτεστάντες καί έχουν τίς «εκκλησίες τους» γυμνές από κάθε εκκλησιαστική ευπρέπεια πού μοιάζουν σάν μεγάλες αποθήκες.
9.00 π.μ.: Ό π. Μελέτιος (επικεφαλής του ιεραποστολικού κλιμακίου μας) βάζει «Ευλογημένη ή Βασιλεία...». Συλλειτουργοί του είναι οί γηγενείς, πρεσβύτερος π. Ιάκωβος καί ό διακο-Φώτιος. Μέσα στα εορταστικά τους άμφια, λάμπουν καί αυτοί, τη χαρμόσυνη αυτή ήμερα. Στή μικρή είσοδο, διέρχονται ανάμεσα από τους πιστούς μας, καί κάτω από τον πολυέλαιο, ό διακο-Φώτιος κάνει την εκφώνηση: «Σοφία, ορθοί». Ή εκκλησία ήδη έχει γεμίσει, καί οί πιστοί συνεχίζουν να προσέρχονται. Όλο το εκκλησίασμα αρχίζει να ψάλλει μαζί με τον 25μελή χορό πού τον αποτελούν παιδιά του οικοτροφείου μας, «ή Γέννησίς σου Χριστέ ό Θεός ημών...» στα ελληνικά, γαλλικά και σουαχίλι. Είναι κάτι πού συνηθίζεται εδώ, ό λαός να συμψάλλει με τον χορό. Όλοι τους δε, είναι κατά κανόνα μουσικόφιλοι καί καλλίφωνοι. Έτσι δημιουργείται ένα ωραίο καί αρμονικό σύνολο χωρίς παραφωνίες καί χασμωδίες. Είναι κάτι το εντυπωσιακό πού προσελκύει καί κατανύσσει, καί σε κάνει να θαυμάζεις βλέποντας την ουσιαστική συμμετοχή αυτού του λαού στη Θ. Λειτουργία" ϊσως καί να μας προβληματίζει, καί μας παρακινεί να κάνουμε ορισμένες συγκρίσεις. Ακολουθεί ό Απόστολος, το Ευαγγέλιο, ή Μεγάλη Είσοδος. Στήν εκκλησία έχει δημιουργηθεί το αδιαχώρητο. Έκτος από τα 600 άτομα πού βρίσκονται εντός της εκκλησίας, αρχίζουν να γεμίζουν οί εξωτερικοί χώροι καί το προαύλιο.
Τα παιδάκια όρθια κοιτούν με θαυμασμό την αργή πομπή της Μεγάλης Εισόδου. Σήμερα τα περισσότερα φορούν καί παπούτσια. Μερικά όμως στερούνται καί αυτά, καί ήλθαν ξυπόλητα. Βλέπουμε τα γυμνά τους πέλματα να ακουμπούν στα παγωμένα πλακάκια, καί απορούμε πώς παραμένουν δύο καί τρεϊς ώρες στην εκκλησία χωρίς να δυσανασχετούν. Είναι καί αυτή μία «λεπτομέρεια» πού σου δημιουργεί τη διάθεση για κάποιες συγκρίσεις καί διαπιστώσεις.
Ή βυζαντινή αγιορείτικη ψαλμωδία της χορωδίας μας σε μεταφέρει νοερά στις αγιορείτικες Ιερές Μονές καί σε κάνει να διαπιστώσεις ότι αυτός ό χορός από τα 25 νεαρά παιδιά πού τον απαρτίζουν ηλικίας 7-17 ετών δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από τους δικούς μας του Αγίου Όρους. Ό π. Δαμασκηνός από την Ί. Μονή μας, του οσίου Γρηγορίου, πού τους δίδαξε τη βυζαντινή μουσική, έχει κάνει καί σ' αυτόν τον τομέα πολύ καλή εργασία. Φαίνεται απίστευτο, πώς μικρά παιδάκια μπορούν να ξεχωρίζουν καί να ψάλλουν όλους τους ήχους με μεγάλη ευχέρεια. Κι όμως αυτά δεν έχουν τις ανέσεις πού παρέχουμε εμείς στα δικά μας παιδιά, για τη μόρφωση τους, ή την ψυχαγωγία τους. Δεν έχουν ούτε καί το απλό (ξεπερασμένο για εμάς πλέον) ραδιόφωνο. Μήπως όμως αυτές οί «στερήσεις» είναι πού συντελούν στη διαμόρφωση των χαρισμάτων τους αυτών; Μήπως αυτό το γεγονός είναι καί ένα ερέθισμα για εμάς, για να αναθεωρήσουμε τη θεωρία της «μη στερήσεως των αγαθών» από τα παιδιά μας;


Δυνατή ακούγεται ή φωνή του π. Μελετίου "vita,vita katifu(τα "Αγια τοις Άγίοις...). Ό χορός απαντά ψάλλοντας το «Εις "Αγιος, εις Κύριος...» καί αμέσως μετά ακολουθεί το κοινωνικό, πού είναι το πλέον εντυπωσιακό μέρος της Θ. Λειτουργίας από απόψεως συμμετοχής του λαού. 600 άτομα υψώνουν τίς φωνές τους δοξολογώντας τον Κύριον, «Έξομολογεΐσθαι τω Κυρίω ότι αγαθός...» καί αμέσως μετά έρχεται ή απάντηση: «ότι εις τον αιώνα το έλεος Αύτοϋ...». Δημιουργείται δε, τέτοια πνευματική ατμόσφαιρα καί κατάνυξη, πού εύχεσαι να μην τελειώσουν οι ψαλλόμενοι στίχοι των πολυελαίων.
«Μετά φόβου Θεού», εκφωνεί ό π. Μελέτιος καί αμέσως ή ομαδική ψαλμωδία σταματά, για να ακολουθήσει το σιγανό καί αργό μέλος: «του Δείπνου Σου του Μυστικού».
Πλήθος λαού προσέρχεται για να μεταλάβει των Άχραντων Μυστηρίων, για να χαριτωθεί καί για να αντλήσει δύναμη να αντιστέκεται στους ποικίλους πειρασμούς που τον περιβάλλουν, οτίς αιρέσεις (στο Colwezi περί τίς 500), στα μάγια καί τους μάγους καί στις οποιεσδήποτε άλλες δύσκολες καταστάσεις. Παιδάκια της αγκαλιάς, παιδάκια μικρά καί μεγάλα, πονεμένα ή ξυπόλητα, άνδρες, γυναίκες με την παραδοσιακή ποδήρη ενδυμασία, ώστε να μην είναι εκτεθειμένο κανένα μέλος του σώματος, δημιουργούν τρεις μεγάλες ουρές πού τους μεταλαμβάνουν οι δύο ιερείς καί ό διακο-Φώτιος μπροστά στην Ωραία Πύλη.
'Αφοϋ επί αρκετή ώρα διήρκεσε ή θ. Μετάληψη, σε λίγο ή Θ. Λειτουργία τελειώνει. Οι 750 πιστοί μας είναι έτοιμοι να αποχωρήσουν. Ό π. Μελέτιος βγαίνει στην Ωραία Πύλη, καί μετά το «Δι' ευχών...»τους λέει να μη φύγουν από την εκκλησία ακόμα. Μετά από την πνευματική τροφή πού τους παρεσχέθη, ή ιεραποστολή μας έχει ετοιμάσει καί ένα δώρο γι' αυτούς, από αλεύρι και λάδι για τον καθένα ξεχωριστά. Από την παραμονή είχε γίνει ή σχετική προετοιμασία,είχε τοποθετηθεί σε νάυλον σακούλες το αλεύρι καί είχε αγοραστεί το λάδι. Στούς 130 εργάτες μας επί πλέον, είχε διανεμηθεί καί κρέας. Στό δημοτικό νοσοκομείο καί στίς φυλακές, πάλι κρέας μαγειρεμένο, συνοδευόμενο με μπουκάρι. Ένας - ένας έξήρχετο από την πύλη της εκκλησίας κι εκεί έπαιρνε το μερίδιο του. Έβλεπες να γεμίζει το προαύλιο με χαρούμενα καί γελαστά πρόσωπα τόσο από τη Χάρη του γεννηθέντος Κυρίου, όσο καί από την ικανοποίηση της υλικής αυτής προσφοράς.
11.30 π.μ.: Ή Θ.Λειτουργία καί ή διανομή τελείωσε. Οι πιστοί Χριστιανοί μας απεχώρησαν κι εμείς επιστρέφουμε στους χώρους της ιεραποστολής για να συνεχίσουμε το έργο της.
Αναλογιζόμαστε ότι ή ιεραποστολή έχει τίς δυσκολίες της,τίς θλίψεις καί τους πειρασμούς της. Έρχονται όμως καί ορισμένες στιγμές σαν καί αυτές πού ζήσαμε, όπου έβλεπες πρόσωπα χαρούμενα, αγιασμένα μετά από τη Θ. Κοινωνία κρατώντας τα δώρα στο χέρι να φεύγουν για τα σπίτια τους πού σε κάνουν να ξεχνάς όλες τίς πίκρες καί αντιξοότητες καί να λες ταπεινά: «Σ' ευχαριστώ, Κύριε, πού με αξίωσες να είμαι κι εγώ εδώ,ανάμεσα σ' αυτούς τους ελαχίστους αδελφούς, να τους συμπαρίσταμαι με τον τρόπο πού Εσύ θέλεις, κι' ας μην αξιώθηκα να είμαι τίς ήμερες αυτές στην πατρίδα μου, στην πόλη μου, στην ενορία μας, στο σπίτι μου. "Ας μην αξιώθηκα να νιώσω την οικογενειακή θαλπωρή στο χριστουγεννιάτικο τραπέζι, να ακούσω τα κάλαντα, να φτιάξω το χριστουγεννιάτικο δένδρο...».

''Πειραική Εκκλησία'' Δεκέμβριος 2003

Τετάρτη 22 Δεκεμβρίου 2010

Τα Χριστούγεννα του παπά Τύχωνα


Μυστήριες οι μέρες των Χριστουγέννων. Παράξενες. Καί απογοητευτικές. Περιμένουμε να μας γεμίσουν χαρά. Καί τελικά αποδείχνεται πώς περιμένουνε κι αυτές το ίδιο από μας. Τίς γεμίζουμε δώρα καί χριστουγεννιάτικα στολίδια. Εξωτικές συνταγές καί ακριβές σαμπάνιες. Κι αυτές, αχάριστες, μας προσπερνούν καί δίνουν τα δώρα τους σε τύπους άσχετους καί μέρη απίθανα. 

 Όπως καληώρα στο κελλί του Παπα-Τύχωνα.
 «Κάθε Χριστούγεννα ό Γέροντας θα οικονομούσε μια ρέγκα, για να πέραση όλες τις χαρμόσυνες ήμερες του Δωδεκαημέρου με κατάλυση ιχθύος. 
Την δε ραχοκοκκαλιά της ρέγκας δεν την πετούσε, αλλά την κρεμούσε με μια κλωστή καί, όποτε ήταν καμιά Δεσποτική ή Θεομητορική εορτή καί είχε κατάλυση ιχθύος, έβραζε λίγο νερό σ' ένα κονσερβοκούτι, βουτούσε την ραχοκοκκαλιά δυό-τρεΐς φορές στο νερό, για να πάρη λίγη μυρωδιά, καί μετά έριχνε λίγο ρύζι. Έτσι έκανε κατάλυση καί κατηγορούσε καί τον εαυτό του ότι τρώει καί ψαρόσουπες στην έρημο! 
Την ραχοκοκκαλιά αυτή την κρεμούσε πάλι στο καρφί καί για άλλη κατάλυση, μέχρι πού άσπριζε πια καί τότε την πετούσε» (Μοναχού Παΐσίου Άγιορείτου, Άγιορεϊται Πατέρες καί Αγιορείτικα, έκδ. Ιερού Ησυχαστηρίου Ευαγγελιστής Ιωάννης 6 Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης, σ. 22).

Ψήνουμε καί τηγανίζουμε καί σωτάρουμε καί μαρινάρουμε τόνους κρέατος καί βουτύρου καί εξωτικών εδεσμάτων καί τη γλύκα ενός ξαοπρισμένου ψαροκόκκαλου ακόμη δεν την αξιωθήκαμε. Ίσως κάποτε. Γιατί όχι φέτος;

του θεολόγου-μουσικού Ηλία Λιαμή

Τρίτη 21 Δεκεμβρίου 2010

Συνομιλώντας με την αδελφή Θεοτέκνη από την Ι.Μ.Αγ.Στεφάνου Μετεώρων για τα Χριστούγεννα

-Πώς εορτάζεται στα Άγια Μετέωρα την ημέρα των Χριστουγέννων;
Τα βράχια των Μετεώρων είναι καθημερινά ένας τόπος για ανάταση. Ή Χριστουγεννιάτικη Λειτουργία είναι μια ευφρόσυνη μυσταγωγία. Στίς ευχές του Ιερέως καί τους κατανυκτικούς Ύμνους προστίθεται το χαρμόσυνο χτύπημα των σήμαντρων καί των ταλάντων, ενώ ή Εκκλησιαστική Αδελφή με το κατζίον συνοδεύει τον θριαμβευτικό ύμνο «Όσοι εις Χριστόν έβαπτίσθητε, Χριστόν ένεδύσασθε», πού ψάλλεται αυτή την ήμερα αντί του Τρισάγιου Ύμνου.
Τη νύχτα των Χριστουγέννων, σε άλλα μοναστήρια των Αγίων Μετεώρων γίνεται ολονύκτια αγρυπνία με συμμετοχή πολλών πιστών, σε άλλα «όρθρου βαθέος».Στά κελλιά μας, οί Μοναχές, εκτός από το συνήθη κανόνα προσευχής διαβάζουμε τους «Χαιρετιστήριους Οίκους εις τον Iησοΰν Χριστόν, πού με ξέχωρη έλλαμψη έγραψε ό "Αγιος Νικόδημος ό Αγιορείτης.
Την ήμερα αυτή τα κομποσχοίνια μας είναι δοξολογητικά: Δηλαδή δεν λέμε: ''Κύριε Ιησού Χριστέ, έλέησον ημάς'', αλλά: ''Δόξα εν Ύψίστοις Θεώ καί επί γης ειρήνη, εν άνθρώποις ευδοκία, Δόξα σοι ό Θεός ημών δόξα σοι, Δόξα τη Αγία γεννήσει σου, Κύριε''.
Στήν πανηγυρική Τράπεζα της Μονής είμαστε όλη ή Αδελφότητα. Μετά το γνωστό Άπολυτίκιο Τής Εορτής «Ή γέννησίς σου» καί το σχετικό ανάγνωσμα, ή Ηγουμένη αναφέρεται με λίγες σκέψεις στο περιεχόμενο της Εορτής καί δίνει ευχές στο κοινόβιο.
Το βράδυ έχουμε πανηγυρική σύναξη των μελών του κοινοβίου μας. Γίνεται κάποια κεντρική ομιλία καί ακολούθως ανταλλάσσονται πνευματικές σκέψεις καί ευχές, οι δε χοροί των ψαλτριών αποδίδουν εκλεκτά μέλη από τις ιερές Χριστουγεννιάτικες ακο­λουθίες.
-Προϋποθέσεις για την εν Κυρίω ειρήνη κατά την ήμερα των Χριστουγέννων.
-Ή πρώτη καί βασική προϋπόθεση είναι ή πίστη μας στο Θεάνθρωπο Ίησοϋ, ή εξ όλης καρδίας καί εξ όλης ισχύος άγάπηση του σαρκωθέντος Υιού καί Λόγου του Θεού καί ή άπειρη ευγνωμοσύνη μας για τη θεία συγκατάβαση.
Μαζί με την εγκάρδια πίστη, απαραίτητη είναι ή συμμετοχή μας στο λατρευτικό πρόγραμμα της Εκκλησίας, ή νηστεία των τεσσαράκοντα ήμερων, καί ή άφθονη ελεημοσύνη στους έχοντες ανάγκη.
Για να ζήσουμε την ειρήνη καί τη χαρά των Χριστουγέννων χρειάζεται βαθιά θεολογική εντρύφηση στο γεγονός της θείας ενανθρωπίσεως (με την μελέτη της Άγιας Γραφής καί των Πατερικών κειμένων) καί όχι φορτιστικός στολισμός των οικιών με τα βιομηχανικά προϊόντα.
Βασική προϋπόθεση για τη βίωση της εν Χριστώ άγαλλιάσεως είναι ή αποβολή από την καρδιά μας κάθε μεμψίμοιρης πικρίας καί κάθε μνησίκακου παραπόνου από τους συγγενείς καί γνωστούς μας. «Το μεσότοιχον του φραγμού διαλέλυται»: ιδού τα πάντα γέγονε καινά καί ευφρόσυνα.
Αντίθετα, χρειάζεται μια επιπλέον υπέρβαση καί κένωση του εαυτού μας. Ή αγάπη μας καί ή φροντίδα μας πρέπει να εξαπλωθεί τίς μέρες αυτές ιδιαίτερα στα μοναχικά πρόσωπα, στους άρρωστους, στους πενθοϋντες. Να σκεφθούμε σε ποιόν θα μπορούσαμε να δώσουμε χαρά με ένα τηλεφώνημα, με ένα δώρο, με μία επίσκεψη, με ένα δέμα αγάπης, με μια επιταγή, έστω καί εκ του υστερήματος μας. Τη μεγάλη αυτή καί ευφρόσυνη μέρα να μη λησμονήσουμε τους κεκοιμημένους συγγενείς καί φίλους μας. Να πάμε το πρόσφορο στην Εκκλησία με τα ονόματα τους, να διαβάσουμε Τρισάγιο στο μνήμα τους. Κάθε μνημόνευση είναι γι' αυτούς μια ξέχωρη ευλογία.
Καί κάτι άλλο να θυμίσω στους εν Χριστώ αδελφούς. Στήν Παλαιά Διαθήκη λέει ό Θεός «ουκ όφθήσει ενώπιον μου κενός», δεν θα έλθεις με άδεια χέρια στο ναό μου. Τί θα παμε λοιπον στο Δεσπότη Χριστό;
Θα πάμε λουλούδια για τίς εικόνες Του, λαδάκι για τα καντήλια, πρόσφορο για τη Θεία Λειτουργία. Γιατί όχι καί ένα δώρο για τον Ιερέα μας πού μας προσφέρει όλο το χρόνο τον πολύτιμο «μαργαρίτη Χριστό» και πού συγχωρεί τίς αμαρτίες με το πετραχήλι του στην ώρα της έξομολογήσεώς μας, πού συμμετέχει στις μεγάλες χαρές καί θλίψεις της ζωής μας.
-Ποιό μύνημα και ποιά ευχή θα θέλατε να δώσετε στους εν Χριστώ αδελφούς;
-Το μήνυμα του ορθόδοξου μοναχισμού είναι ή εμπιστοσύνη των πόθων καί των πόνων μας στην αγάπη του Θεού καί ή συμμόρφωση της ζωής μας στις ευαγγελικές Του επιταγές. Σέ καμία περίπτωση δεν είμαστε μόνοι στον κόσμο αυτό. Ό Θεάνθρωπος Ιησούς, είναι ή αγάπη «ή πάντα πόθον νικώσα», Καί μόνον αυτός πού έχει την αγάπη του Χριστού μέσα του μπορεί να σηκώσει τίς θλίψεις της ζωής καί να φερθεί στον άλλο σαν αληθινός αδελφός.
«Ή κόλαση είναι ό άλλος», λέει ό Σάρτρ. «Ό θεμέλιος είναι ό πλησίον», λένε οι νηπτικοί συγγραφείς. Ή αποστασία από το Θεό οδήγησε στα ψυχικά αδιέξοδα, στο ανικανοποίητο, σε μια κοινωνία άκοινώνητων ατόμων. Σέ μια μορφή συνυπάρξεως στην οποία δεν μας εκπλήσσει πια ή επιθετικότητα, ή βία, ή υποβαθμισμένη προσφορά στα κοινά, ό αθέμιτος ανταγωνισμός. Ωστόσο την πορεία του κόσμου δεν τη ρυθμίζουν μόνο οι Διεθνείς Όργανισμοί καί οί σκοπιμότητες των Μεγάλων Δυνάμεων. Τη ρυθμίζουν οι προσευχές των αγίων, πού μπορούν σε μια στιγμή να πετύχουν την αλλοίωση της Δεξιάς του Υψίστου.
Ό Θεάνθρωπος Ιησούς είναι ή σαρκωμένη Αλήθεια καί ή σταυρωμένη αγάπη. Λίαν φιλοσοφημένα ό μακαριστός Γέρων Ίουστίνος Πόποβιτς στο βιβλίο του «"Ανθρωποςκαί Θεάνθρωπος» διατυπώνει τη γνώμη ότι ή αλήθεια δεν θα μπορούσε να είναι ένα ιδεολόγημα, αλλά ένα πρόσωπο. Καί διατυπώνει την ερώτηση: «Αν ό Χριστός δεν είναι ή Αλήθεια, τότε ποιος είπε την αλήθεια πάνω στη γη;». Ό Ευαγγελιστής Ιωάννης μας προειδοποίησε ότι πολλοί ψευδόχριστοι και ψευδομεσσίες θα εμφανιστούν κατά καιρούς. Καί σήμερα γέμισε ή Ανατολή και ή Δύση ψευδοθεούς καί ψευδομεσσίες με απεσταλμένους τους (Μουν, Κρίσνα, Μπαμπάγι) πού ενεργούν εν τη δυνάμει του Σατανά καί προσπαθούν να εξαπλώσουν τα πλοκάμια τους ακόμη καί στην ορθόδοξη Ελλάδα.
«Τις κοινωνία φωτός καί σκότους;». «"Οσοι εις Χριστόν έβαπτίσθημεν, Χριστόν ένεδύθημεν», καθώς σήμερα ψάλλαμε στη Θεία Λειτουργία καί «άπεταξάμεθα τω Σατανά». Άμαρτάνουμε τα μέγιστα εις Χριστόν διακινδυνεύοντας καί την ψυχική μας ισορροπία καί την αιώνια σωτηρία, πλησιάζοντες από περιέργεια καί άθεοφοβία άνατολικά θρησκεύματα, σατανιστικά ή νεοειδωλολατρικά κινήματα. Είπατε να δώσουμε ευχή για όλο τον κόσμο.
Ή ευχή μας είνα; να φθάσει ή πίστη του Χριστού σ' όσους δεν την προσέγγισαν. Καί σε όσους έφθασε, να μη μας γίνει «είς κρίμα ή εις κατάκριμα». Σέ όλους τους πονεμένους, σε όλους τους κουρασμένους, σε όλους τους δοκιμασμένους από τη ζωή αυτή θα θέλαμε να ποϋμε ότι εΐναϊ"εγγΰτερα στην Βασιλεία των Ουρανών, αν προσοίκειωθούν την πίστη καί την υπομονή εν δοξολογία.

Η συνέντευξη δόθηκε από τη μοναχή Θεοτέκνη στον αρχ.Εφραίμ Παναούση για την ''Πειραική Εκκλησία''

Δευτέρα 20 Δεκεμβρίου 2010

Αγ.Προκόπιος της Βιάτκα ο Σιωπηλός ο δια Χριστόν Σαλός(+21 Δεκεμβρίου)

Ό άγιος γεννήθηκε το 1568 στο χωριό Κοριανκισκόι στη Ρωσική πόλη Βιάτκα. "Οταν ήταν σε ηλικία 12 χρονών κτυπήθηκε από ένα κεραυνό πού τον άφησε αναίσθητο και ακολούθως σε πολύ κακή κατάσταση, τον πήγαν στον ηγούμενο της μονής της Κοίμησης της Θεοτόκου μετέπειτα άγιο Τρύφωνα (8 Όκτωβρίου), ό όποιος προσευχήθηκε και τον γιάτρεψε. Το γεγονός το συγκίνησε και φεύγοντας από τους γονείς του πήγε σε ένα γειτονικό χωριό στο ναό της αγίας Αικατερίνης, οπού υπηρέτησε τον έκεΐ ναό κοντά στον Ιερέα Ίλαρίωνα.

Οι γονείς του, Μάξιμος και Ειρήνη ήταν φτωχοί αγρότες και μόλις ό Προκόπιος έφτασε στην ηλικία των 20 χρόνων, θέλησαν να τον παντρέψουν με μια κοπέλα της αρεσκείας τους. Ό άγιος θέλοντας να αποφύγει έφυγε για την πόλη Βιάτκα, οπού έκανε τον τρελό. Αργότερα αποφάσισε να υποδυθεί τη δια Χριστόν σαλότητα και έτσι άρχισε να τριγυρνά στους δρόμους ημίγυμνος και να κοιμάται οπουδήποτε έκτος από κρεβάτι. Σταμάτησε να μιλά και συνεννοούνταν με τους άλλους μόνο με νοήματα ή σημάδια πού έκανε με τα χέρια του. Μιλούσε μόνο με τον πνευμα­τικό του πατέρα, ιερέα Ιωάννη του ναοϋ της Αναλήψεως, πού ήταν και ό μόνος πού γνώριζε για την άσκηση του, εξάλλου ήταν και ό μόνος πού τον είχε ακούσει να μιλάει. Αξιοσημείωτο είναι ότι ό Προκόπιος εξομολογούνταν και κοινωνούσε κάθε Κυριακή απαραίτητα.Όταν του έδιναν ρούχα τα έδινε αμέσως στους φτωχούς.Έτσι τριγυρνούσε πεινασμένος,περιφρονημένος και γυμνός υπό οποιεσδήποτε καιρικές συνθήκες.Είχε το προορατικό χάρισμα και προέβλεπε διάφορες συμφιρές ή γεγονότα προειδοποιώντας τους ανθρώπους με τον δικό του τρόπο.
Εκοιμήθη ειρηνικά στις 21 Δεκεμβρίου 1627 και θάφτηκε στη μονή της Κοιμήσεως της Θεοτόκου της πόλης Βιάτκα.Μετά την 3η Μαρτίου 1666 άρχισε να γίναται πιο γνωστός όταν θεράπευσε κάποια Μάρθα η οποία υπέφερε από κάποια σοβαρή ασθένεια και στην οποία ο άγιος είχε εμφανιστεί σε όραμα.Στο τέλος του 17ου αιώνα γράφτηκε ο βίος του αγίου.

www.eparhia-vtk.ru
μετάφραση-www.proskynitis.blogspot.com

Κυριακή 19 Δεκεμβρίου 2010

Θεολογικές σκέψεις του Αγ.Ιωάννου της Κρονστάνδης

Όπως ό αέρας είναι απαραίτητος για τη ζωή του σώματος, έτσι καί το "Αγιο Πνεύμα είναι απαραίτητο για τη ζωή της ψυχής. Ό αέρας καί το Πνεύμα μοιάζουν μεταξύ τους. Πνεύμα σημαίνει ακριβώς πνοή.
***
Όταν το δέντρο είναι καλά ριζωμένο στη γη μεγαλώνει καί καρποφορεί. Έτσι κι ή ψυχή μας. Όταν είναι καλά ριζωμένη στο Χριστό με πίστη κι αγάπη, μεγαλώνει κι αυτή πνευματικά καί καρποφορεί αρετές, χάρη στις όποιες ζεϊ κι εδώ στη γη καί θα ζει καί στον ουρανό αιώνια. Όταν το δέντρο ξεριζωθεί από το χώμα παύει να ζεϊ, γιατί οι ρίζες δεν του παρέχουν πια ζωή. Έτσι γίνεται καί με την ψυχή μας. Όταν χάνει την πίστη καί την αγάπη στο Θεό καί παύει να ενεργεί κατά Θεόν, πού είναι ό ζωοδότης της, πεθαίνει πνευματικά. Ό,τι είναι το χώμα για τα φυτά, είναι κι ό Θεός για την ψυχή.
***
Όταν το σώμα κοιμάται, παύει να έχει συναίσθηση. Το ίδιο γίνεται καί με την ψυχή. Όταν κοιμάται τον ύπνο της αμαρτίας είναι αναίσθητη για κάθε τί πού άφορα την πίστη, την ελπίδα καί την αγάπη.

***
"Ολα τα πράγματα αύτοΰ του κόσμου δεν είναι παρά σκιά των μελλόντων. Το φως αυτής της ζωής είναι ή σκιά του μέλλοντος φωτός. Ή φωτιά είναι σκιά της μέλλουσας φωτιάς, της γέεννας, οπου θα ρίχτουν οι αμαρτωλοί πού δε μετανόησαν. Ή αγνή γήινη χαρά είναι σκιά της ανείπωτης χαράς καί μακαριότητας του παραδείσου. Τα μεγαλοπρεπή βασιλικά ανάκτορα δεν είναι παρά σκιά των ύπερπολυτελών «μονών», πού προετοιμάστηκαν στην άνω Ιερουσαλήμ γιά όσους αγαπούν το Θεό κι εφαρμόζουν τίς εντολές Του.
***
Πόσο μεγάλη κι άπροσμέτρητη είναι ή τιμή μας γιά να μπορούμε ν' ανοίγουμε τα χείλη μας μπροστά στο Θεό! Να μπορούμε να του μιλάμε καί να του αναφέρουμε τις άνάγκες μας! Να Τον ευχαριστούμε γιά τις ευεργεσίες Του, να δοξάζουμε τη μεγαλοσύνη Του καί να είμαστε βέβαιοι πώς δέχεται τίς ευχαριστίες μας καί τους αίνους μας! Ακόμα καί το υψηλότερο πνευματικό μας αίτημα, ή σωτηρία της ψυχής μας, δε μένει αναπάντητο. Σέ ποιο άλλο όν της κτίσης δόθηκε τόσο μεγάλο προνόμιο;
***
Οί άγιοι άνθρωποι είναι δεξαμενές, από τίς οποίες μεταδίδεται στους άλλους πιστούς το «ύδωρ το ζών».Όπως είπε και το αδιάψευστο στόμα του Χρίστου, «Ό πιστεύων είς εμέ, ποταμοί εκ της κοιλίας αυτόύ ρεύσουσιν ύδατος ζώντος» (Ίωάν. ζ' 38).

***
Τι είμαι; Άπό το ένα μέρος μια άβυσσος αμαρτίας,μια ολοκληρωτική αντίθεση πρός το Θεό μου, τον Ποιητή του παντός. Άπό το άλλο μέρος είμαι φτωχός άπό κάθε αρετή, ανίκανος να επιδιώξω το αγαθό. Χωρίς το σωτήρα μου δεν μπορώ να κάνω τίποτα πού να συμφωνεί με το ευαγγέλιο και τη συνείδηση μου. Εκείνος είναι ή άκρα άγαθότης, ενώ εγώ είμαι ή άκρα αμαρτία.
***
Ή καρδιά μας συχνά καθεύδει, ληθαργεί κατά τη διάρκεια της προσευχής. Προσεύχεται μόνο ό έξω άνθρωπος, όχι ό έσω. Συχνά γινόμαστε κόλακες του Θεού, όχι ειλικρινείς ύμνητές Του.
***
"Οταν ή σάρκα ανθεί, ή ψυχή φθείρεται. Όταν ή σάρκα έχει πλήρη ελευθερία, ή ψυχή είναι δέσμια. Όταν ή σάρκα χορταίνει, ή ψυχή πείνα. Όταν ή σάρκα καλλωπίζεται, ή ψυχή ασχημίζει. Όταν ή σάρκα λάμπει, ή ψυχή βρίσκεται σε σκοτάδι, στο σκοτάδι τοΰ "Αδη.
***
Ή άθεη παιδεία απομακρύνει από το αληθινό φως. Χωρίς Χριστό, κάθε -παιδεία είναι ματαιοπονία.
***
Όταν αγαπώ το Θεό και τον πλησίον μου ανήκω στους ουρανούς, είμαι άνθρωπος ουράνιος. Όταν είμαι δοσμένος στις γήινες φροντίδες καί μέριμνες ανήκω στη γη, είμαι χοϊκός άνθρωπος.

***
Είμαι όλος ασθένεια, όλος αθλιότητα. Ό Θεός είναι ή δύναμη μου. Ή -πεποίθηση μου αυτή είναι ή υψίστη σοφία πού κάνει τη ζωή μου ευλογημένη.
***
Άγάπα τον εχθρό σου. Αυτή είναι ή υψίστη σοφία. "Αν καταλαβαίναμε τί θρίαμβος, τί δωρεά είναι ν' αγαπάμε τους εχθρούς μας, να τους ανταποδίδουμε καλό αντί κάκου! Αυτό ακριβώς έκαμε κι ό Υιός του Θεο'υ. Ή αγάπη Του θριάμβευσε πάνω στο αχάριστο καί άχρειωμένο άπό την αμαρτία ανθρώπινο γένος.
***
"Οταν προσευχόμαστε για τους άλλους κάτι καλό ποθούμε γι' αυτούς, κάτι καλό ζητούμε. Ποιο είναι αυτό; Πρώτ' άπ' όλα είναι το ύψιστο, το μέγιστο άγαθό, δηλαδή ή θεία αγάπη, διότι αυτή είναι ή μακαριότητα καί ή αιώνια ζωή καί τελικά ό ίδιος ό Θεός.
***
Ό Θεός είναι σε κάθε στιγμή πιο κοντά μου από οποιονδήποτε άνθρωπο. Είναι πιο κοντά μου κι από τα ενδύματα μου, από τον αέρα, το φως. Εν Αύτώ ζω ψυχικά καί σωματικά, μ' Αυτόν αναπνέω, σκέφτομαι, αισθάνομαι, κρίνω, στοχάζομαι, ομιλώ, επιχειρώ, ενεργώ. Πρέπει να τοποθετώ έτσι τον εαυτό μου ώστε τίποτα να μην Τον αναγκάσει να βγει από το νου καί την καρδιά μου. Τίποτα να μην Τον εμποδίζει στο έργοΤου. Όταν όμως άμαρτάνω κι έχω εμπάθεια για κάτι, τότε βρίσκομαι μακριά άπ' Αυτόν, Οχι τοπικά, αλλά πνευματικά, ανάλογα με την πνευματική μου απομάκρυνση άπ' Αυτόν, με την εγκατάλειψη της χάριτος Του άπό μένα.

***
Στο ναό, ειδικά στο ναό, έπιτυγχάνεται ή σύζευξη των ψυχών πού αναζητούν το Θεό με το πρότυπο τους, τον πρωταρχικό δημιουργό τους. Μέσα στην εκκλησία νιώθω πώς βρίσκομαι στον επίγειο ουρανό. Ατενίζω τις μορφές του Κυρίου, της Υπεραγίας Θεοτόκου, των αγίων και των αγγέλων. Εδώ είναι ή τράπεζα του Θεού. Εδώ είναι το αιώνιο Ευαγγέλιο, ό Λόγος του Θεού, με τον όποιο τα πάντα έστερεώθησαν.
***
Μερικοί αϊτό τους προοδευτικούς θεωρούν την Εκκλησία σαν εχθρό. Άλλα αν κάπου υπάρχει αγάπη, αγάπη τέλεια και ουσιαστική, εκεί είναι ή Εκκλησία.

***
Ή Εκκλησία είναι ή αιώνια αλήθεια, -γιατί είναι συνδεδεμένη με την Αλήθεια, το Χριστό, και έμπνέε-ται από το Πνεύμα της Αλήθειας.
***
Ή αγάπη του Θεού τότε αρχίζει να εμφανίζεται και να ενεργεί μέσα μας, όταν εμείς αρχίζουμε ν' αγαπάμε τον τπησίον μας όπως τον εαυτό μας και να θυσιάζουμε τον εαυτό μας για χάρη του πλησίον, πού είναι εικόνα του Θεού.
***
Ή χριστιανική ζωή δεν καθορίζεται σαν κώδικας εξωτερικών κανόνων, αλλά μάλλον σαν ελεύθερη αποδοχή θείων εμπνεύσεων.
***
Ή αμαρτία είναι παρανομία. Αποτελεί παράβαση του θείου νόμου και προπαντός της εντολής της αγάπης προς το Θεό καί τον πλησίον. Άποτελεί επανάσταση εναντίον του Θεού καί εναντίον του ίδιου του αμαρτωλού. Αποτελεί παραμόρφωση καί βεβήλωση της εικόνας του Θεού μέσα μας. Αποτελεί μολυσμό της ψυχής, σκοτάδι του θανάτου, ηθικό χάος.
***


πηγή-Το βιβλίο του Πέτρου Μπότση''Πνευματικό πορτραίτο του Αγ.Ιωάννου της Κρονστάνδης''