Στό δρόμο προς τους Εμμαούς, αλλιώς φυσάει ό αγέρας, αλλιώς λαλούνε τα πουλιά κι ήλιος άστραποβόλος. Τα δέντρα χρυσοπράσινα κι ό ουρανός γαλάζιος.
Δυο φίλοι στον ανήφορο συνομιλούν αντάμα... Τα πρόσωπα τους σκυθρωπά, το βλέμμα τους θλιμμένο. Να εξηγήσουν δε μποροϋν τα τρομερά συμβάντα. Δεν ήταν Λυτρωτής ό Ιησούς; Δεν ήταν ό Μεσσίας; Διαποροϋν. Κλονίζονται, νιώθουν απελπισμένοι.
Καί πάνω στο αδιέξοδο τους πλησιάζει Εκείνος, να τους θυμίσει τις Γραφές καί να τους εξηγήσει. Στό μεγαλείο του Λόγου Του τα πνεύματα ειρηνεύουν. Δροσίζονται τα μέτωπα, φλογίζονται οι καρδιές τους.
Τον «Ξένον» ν' αποχωριστούν δεν το μπορούν. Καί τον καλούν να μπει στο σπιτικό τους. Κι ως τους μοιράζει το Ψωμί, έξαφνα ήρθε ή Γνώση. Μα Εκείνος είναι άφαντος!Αλήθεια, πώς δεν μπόρεσαν τη φλόγα να εξηγήσουν, πού 'καιγε μέσα στις καρδιές, όσο Εκείνος ήτανε πάλι ανάμεσα τους; Ερωτήσεις κι απορίες, γνώμες πολλές καί σκέψεις, απελπισμένοι λογισμοί, τείχη ψηλά του πνεύματος άλυτο το μυστήριο. Να φτάσει στην Αλήθεια του Πάσχα, της Ανάστασης.
Όταν ανάλαφρη ή ψυχή πετάει στην ηρεμία, μπορεί ό νους ν' αναστηθεί πνευματικά να υψωθεί, ν' αγγίξει όλα «τ' άδολα»... Να βρει τίς απαντήσεις.,.
Άννα Μπέση-Από το βιβλίο «Η άλλη συνείδηση»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου