ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Πέμπτη 28 Φεβρουαρίου 2013

Γέροντας Πορφύριος:«Ορθοδοξείν εστί το αεί σχοινοβατείν»

Ο π.Πορφύριος ήθελε το «ίνα ώσιν εν» με το πνεύμα του Θεού, που είναι αγνό και ανιδιοτελές, όχι με το μπερδεμένο πνεύμα του κόσμου –και βέβαια αφού έχουμε πρώτα καθαρισθεί από τα βασικά πάθη.
 Κάποτε για παράδειγμα του είπαν: «Γέροντα δυο μοναχοί ζουν στο τάδε μέρος πολύ καλά, αρμονικά». Χαμογέλασε λέγοντας: «Ταίριαξαν τα πάθη τους». Στην ιστορία του μοναχισμού όποτε υπήρχε ένα άτομο με ιδιαιτερότητες και δεν προσαρμοζόταν στο πρόγραμμα της μονής ή το απομόνωναν ή το έδιωχναν σαν ξένο σώμα. Αντιθέτως ο π.Πορφύριος επιδίωκε να έχει τέτοια άτομα στο περιβάλλον του, διότι προσωπικά ο ίδιος είχε μεγάλο όφελος αλλά και η συνοδεία του. Τα άτομα με τις αντιθέσεις τους καλλιεργούν σε μεγάλο βαθμό την αγία ταπείνωση. Τα αντίθετα πράγματα είναι το μεγάλο μυστικό για να αποκτήσουμε την αγία ταπείνωση.
Το πνεύμα του π.Πορφυρίου ήταν ακριβώς το αντίθετο από αυτό της εποχής μας το οργανωσιακό και της παγκοσμιοποίησης. Η εποχή μας συνθλίβει την ελευθερία και την προσωπικότητα του ατόμου, που είναι η βασική αρχή της δημιουργίας των όντων, δηλαδή του αγγελικού κόσμου και του ανθρώπου.
Όταν ο Γέροντας έβλεπε ότι πάμε να ενωθούμε μέσα από τα πάθη μας, το αντιλαμβανόταν με το βυθοσκόπιό του και αμέσως ξεκινούσε τη δουλειά, με έναν πρωτάκουστο τρόπο για μας, αλλά πολύ γνωστό τρόπο για τον Θεό και τους αγίους Του, που ήταν πραγματικοί ιατροί των ψυχών. Προκαλούσε ο ίδιος τη σύγχυση, ώστε να διαλύσει αμέσως τη φιλία που δεν ήταν κατά Θεόν αλλά κατά κόσμον. «Η φιλία του κόσμου έχθρα του Θεού εστί» (Ιακ.δ’4).


Στον πύργο της Βαβέλ συνέβη το ίδιο. Οι άνθρωποι είχαν ενωθεί όχι για να αγαπήσουν τον Θεό, αλλά για να αποφύγουν με τη δική τους δύναμη τη δύναμη του Θεού. Σε αυτό  το σημείο του οδήγησε η σύγχυση. Διαίρεσε τους ανθρώπους, γι’ αυτό και ο τόπος εκεί ονομάστηκε Βαβέλ, δηλαδή τόπος σύγχυσης. Μήπως σήμερα δεν ζούμε τη σύγχυση της Βαβέλ, ενώ υπάρχει ο άμεσος κίνδυνος να εμφανιστεί ο διάβολος σαν ειρηνοποιός (παγκοσμιοποίηση, αντίχριστός);
 Και στον Παράδεισο ο διάβολος ένωσε τον Αδάμ με την Εύα με πονηρία. Αντιθέτως ο Θεός τους ένωσε με την αγαθότητά Του και την ελευθερία Του. Στην Κλίμακα του Αγίου Ιωάννη αναφέρεται σε κάποιο κεφάλαιο ότι ένας πολύ διακριτικός γέροντας έβαζε «φιτιλιές» μεταξύ δύο αδελφών για να συγκρούονται, να τσακώνονται, να βγαίνουν τα πάθη, να τα γνωρίζουν, να ταπεινώνονται και μετά να αγωνίζονται για το πρόβλημά τους φιλότιμα. Έτσι έπειτα από πολλή δουλειά, κόπο και χρόνο σιγά-σιγά θα αγαπιούνταν και θα έχτιζαν την ψυχή τους πάνω στο βράχο που είναι ο Χριστός, κι όχι πάνω στην άμμο που είναι ο διάβολος.
Το «διαίρει και βασίλευε» είναι μια τακτική που έχει περάσει στον κόσμο αρνητικά, αλλά δεν γνωρίζει κανείς ότι μπορεί να λειτουργήσει και με τρόπο θετικό, για να βασιλεύει πραγματικά ο Θεός και οι άγιοί Του. Για παράδειγμα η Ελλάδα είναι ένας τόπος που φθονείται πολύ, εξαιτίας των μεγάλων χαρισμάτων που έχει ο λαός της, του δυνατού μας μυαλού και της αγαπητικής μας καρδιάς, ως μεσογειακός λαός που είμαστε. Η ιστορία απέδειξε ότι η Ελλάδα δεν έπρεπε να υπάρχει σαν Έθνος. Από αρχαιοτάτων χρόνων έζησε μέσα στους πολέμους, εξαιτίας πάλι της γεωγραφικής της θέσης, της ομορφιάς της, των γραμμάτων, των τεχνών και των επιστημών. Όλα αυτά προκάλεσαν μέσα στην ιστορία το φθόνο των γύρω λαών κι ενώ πάντοτε ήθελαν να την κατασπαράξουν, αυτή συνέχισε να ζει και να πορεύεται μέσα σους αιώνες, ως «αστήρ εμφαίνων τον ήλιον».
 Ο ίδιος ο Χριστός είπε για τους Έλληνες.  «Ελήλυθεν η ώρα ίνα δοξασθή ο Υιός του ανθρώπου». (Ιωαν ιβ’23). Για ποιο λόγο; Αυτός ο λαός έχει τα χαρακτηριστικά και τις προϋποθέσεις να μοιάσει του Χριστού. Την ευφυΐα, τη δυναμική, το όραμα, την εφευρετικότητα, το ανικανοποίητο ως πόθο για το ανώτερο, και φυσικά το φιλότιμο, λέξη που δεν συναντάς σε άλλη γλώσσα. Αυτός ο λαός πριν γνωρίσει το Χριστό είχε φτάσει πολύ κοντά Του. Όταν τον αντάμωσε εκπληρώθηκαν οι πόθοι και οι προσδοκίες του. Ήταν το σύγχρονο και διαχρονικό μοντέλο του Έλληνα όλων των εποχών.
Ο διάβολος όλα αυτά τα χρόνια, όσο κι αν προσπαθούσε να αφανίσει τον λαό αυτόν με εξωτερικούς κινδύνους, δεν το πέτυχε. Όποτε εμφανίστηκαν προδότες και κυριαρχούσε η διχόνοια ανάμεσα στους Έλληνες, ο λαός μας τραυματιζόταν και κινδύνευε με αφανισμό. Αλλά ο Θεός ποτέ δεν μας εγκατέλειψε. Πότε όμως ο Θεός «χρησιμοποίησε» στη σύγχρονη ιστορία το διχασμό για να μην κινδυνέψει η βασιλεία Του μέσα στην Ελλάδα; Όταν η Ελλάδα ελευθερώθηκε από του Τούρκους, υπήρξαν, -κι έκτοτε πάντοτε υπάρχουν- κάποιοι που ήθελαν να εμποτίσουν τον λαό με ένα πνεύμα εντελώς ξένο από εμάς: το πνεύμα της Δύσης, το οποίο μοιάζει με τη Λερναία Ύδρα που έχει πολλά κεφάλια –της κόβεις το ένα και βγαίνουν κι άλλα. Κύριο χαρακτηριστικό του δυτικού πνεύματος είναι ότι έχει ως κέντρο τον άνθρωπο και λατρεύει την κτίση και όχι τον Κτίσαντα.
Ο Έλληνας δεν πρέπει να αποκτήσει αυτό πνεύμα και για να μας προφυλάξει ο Θεός σπέρνει τη θεϊκή «διχόνοιά» Του. Ο Θεός είναι ζηλότυπος και θέλει να λατρεύεται μονάχα Αυτός. Θα μου πείτε, που οδεύει ο κόσμος της Δύσης; Το πρόβλημα ξεκίνησε από την εποχή του Χρυσοστόμου, ο οποίος πρώτος το αντιλήφθηκε και το ομολόγησε κάνοντας λόγο για την «επηρμένη οφρύ της Δύσης». Διέβλεπε από τότε πως θα αποκοπεί η Δύση από την Ανατολή.
Πέρασαν αρκετά χρόνια από τότε. Το χάσμα συνεχώς υπέβοσκε. Εκδηλώθηκε με το σχίσμα φανερά, για λόγους καθαρά πολιτικούς και όχι εκκλησιαστικούς. Ο πολιτισμός της Δύσης έβαλε στόχο να ενώσει τους ανθρώπους όχι όμως εν Χριστώ, αλλά φορτωμένους με τα πάθη τους. Το αναγεννησιακό πνεύμα πέρασε και στην Ελλάδα μέσω των οργανώσεων και οι άνθρωποι ενώθηκαν φαινομενικά, καταπιεσμένοι όμως από τα πάθη τους. Καλλιεργούσαν μόνο το φλοιό τους, είχαν μια ηθική που κατάντησε να γίνει σκοπός και αγνοήθηκε η ενότητα με τον Θεό. Η Δυτική Εκκλησίας υποτάχθηκε στον άνθρωπο και όχι στον Θεό, ενώ η Ανατολή παρέμεινε όρθια γιατί είχε στο κέντρο της τον Θεό. Το φανερό ατόπημα της Δύσης ήταν ότι πρόβαλλε και δεχόταν τον αρχηγό της Εκκλησίας ως αλάνθαστο. Αυτός ήταν και ο σύγχρονος πεσών Εωσφόρος. Από τότε άνοιξε ο δρόμος του Αντιχρίστου.
Μετά τη σύγκρουση του Βαρλαάμ με τον Γρηγόριο Παλαμά ήρθε η Αναγέννηση, που καθιέρωσε το σύγχρονο μοντέλο του δυτικού ανθρώπου: μια ηθική χριστιανική που μοιάζει με το χρυσό πανωφόρι πάνω σε βρόμικο σώμα, καλύπτοντας της δυσωδία του με αρώματα. Ο δρόμος άνοιξε για να γκρεμίσει και να αποκόψει περισσότερο τον άνθρωπο από τον Θεό. Ο άνθρωπος ήταν πλέον εύκολη λεία για τον πολέμιό του, τον διάβολο. Αυτή η ηθική ήταν πολύ μικρή για να τον κρατήσει κοντά στον Θεό.
 Ακολούθως ήρθε ο Διαφωτισμός. Φανερά και απροκάλυπτα ο άνθρωπος σκότωσε τον Θεό μέσα του και ήθελε να περάσει στη συνείδηση όλων ότι ο Θεός δεν υπάρχει. «Είπεν άφρων εν καρδία αυτού, ουκ εστί Θεός» (Ψλ.ιγ’ 1). Από τότε ο άνθρωπος έχασε πραγματικά το μυαλό του. Όχι μόνο δεν λάτρευε τον Θεό όπως έπρεπε, αλλά αρνήθηκε και την ύπαρξή Του.
Στη συνέχεια ο καπιταλισμός και ο κομμουνισμός μοίρασαν και δίχασαν τον κόσμο για να υπηρετήσει τον εγωιστή άνθρωπο, δηλαδή τα πάθη του, τον διάβολο. Ο καπιταλισμός αγκάλιασε τη Δύση, ο δε κομμουνισμός την Ανατολή. Η Δύση είναι αυτή που κολακεύει τα πάθη του ανθρώπου και η Ανατολή είναι  αυτή που, θέλοντας να προστατεύσει τον άνθρωπο από τα πάθη, τον ισοπέδωσε.
Νομίζουμε πως αυτά δεν ισχύουν για μας τους χριστιανούς; Αυτά τα δύο πνεύματα πολεμούν το σύγχρονο χριστιανό. Δηλαδή, το πνεύμα της κολακείας και της υποκρισίας, που προέρχεται από τη Δύση, και το πνεύμα του εκμηδενισμού και της ισοπέδωσης του εγώ, που προέρχεται από την Ανατολή. Και στις δύο περιπτώσει ο άνθρωπος στερείται την ελευθερία. Ο διάβολος πάντα πιάνει τα άκρα. Οι άγιοι, αντιθέτως, διαλέγουν πάντα τη μεσαία οδό, τη βασιλική. Αυτός ο δρόμος είναι πολύ δύσκολος διότι πρέπει διαρκώς να βρίσκεσαι σε εγρήγορση, προσπαθώντας να κρατάς τις ισορροπίες μεταξύ άκρατης ελευθερίας και απόλυτης προστασίας.
Η μεσαία οδός διχάζει ακριβώς αυτά τα δύο πνεύματα και μοιάζει με ένα τεντωμένο σκοινί. Όμως μόνο με τη χάρη του Αγίου Πνεύματος επιτυγχάνεται η ισορροπία, πάνω σε αυτό. «Ορθοδοξείν εστί το αεί σχοινοβατείν». Ορθόδοξος δηλαδή είναι ο ακροβάτης. Έτσι η Δύση έχει την απόλυτη ελευθερία και η Ανατολή την αυστηρή πειθαρχία που είναι υπακοή στον διάβολο.
Η χάρη του Θεού λειτουργεί σαν το λέιζερ, το οποίο χρησιμοποιείται στις σύγχρονες εγχειρήσεις υψηλής ακρίβειας.
Έτσι και ο Θεός μόνο με τον δικό του λέιζερ μπορεί να παρέμβει στην ανθρώπινη ψυχή και να κάνει δύσκολες επεμβάσεις, να κόψει στη μέση τη συνύπαρξη των δύο πνευμάτων, της ελευθερίας και της πειθαρχίας.
Ο π.Πορφύριος είπε σε ένα πνευματικό του τέκνο λίγο προτού πεθάνει: «Φεύγω, γιατί δεν με ακούει κανείς. Φεύγω γιατί κανείς δεν ακούει κανέναν. Φεύγω γιατί με σαμποτάρουν όλοι. Ο καθένας σήκωσε δική του παντιέρα. Θα σωθούμε μόνο αν μπούμε στην άκτιστη Εκκλησία του Χριστού κι ενωθούμε στο όνομα της Αγίας Τριάδος. Με παίρνουν τηλέφωνο «προτεστάντες» και μασόνοι και θέλουν να μου πάρουν συνεντεύξεις με κασετόφωνα (εννοούσε οργανωσιακούς κι ορθοδόξους κατά τ’ άλλα ανθρώπους). Φεύγω γιατί με εκμεταλλεύονται (ανέφερε συγκεκριμένα ονόματα).

Απόσπασμα από το βιβλίο του αρχιμ. Αρσενίου Κωτσόπουλου
ΑΠΟ ΤΟ ΧΑΟΣ ΣΤΟ ΦΩΣ. Στα ίχνη ενός σπουδαίου ανθρώπου του Θεού


"Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με"


“Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”
"Κύριε Ιησού Χριστέ, ελέησόν με"
Μια προσευχή γνωστή, αν όχι σε όλους, στους περισσότερους.
Μια προσευχή μικρή, που κρύβει όμως μέσα της όλο το μεγαλείο του Θεού.
Μια ομολογία πίστεως και ταυτόχρονα μια ομολογία αμαρτωλότητας του εαυτού μας και μια παράκληση ελέους προς τον Θεό.
Άραγε ξέρουμε την σημασία της;
Γνωρίζουμε το καλό που μπορεί να φέρει στη ζωή μας;
Καταλαβαίνουμε σε βάθος αυτές τις πέντε λέξεις;
“Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”

Μια ευχή εύκολη, απλή, που μπορεί να ειπωθεί από όλους, από άνδρες, από γυναίκες, από παιδιά, από μικρούς και μεγάλους.
Μια ευχή που μπορεί να ειπωθεί δυνατά από τα χείλη μας αλλά και νοερά από το νου μας, από την ψυχή μας.
Μια ευχή που μόλις την πούμε ο Θεός θα μας ακούσει αμέσως, θα στρέψει το βλέμμα Του πάνω μας, θα μείνει εκεί περιμένοντας να δει, να ακούσει, να νιώσει και θα στείλει το έλεός Του σε εμάς και σε οποιονδήποτε συνάνθρωπό μας γιατί με αυτήν την ευχή μπορούμε να προσευχηθούμε για τον εαυτό μας αλλά και για τους συνανθρώπους μας.
Ξέρουμε τη δύναμη αυτής της ευχής;
Ξέρουμε τι μπορεί να κάνει;
Ξέρουμε πότε να τη λέμε;
Ξέρουμε πώς να τη λέμε;
Αυτήν η ευχή μας δίνει τη δυνατότητα να έχουμε προσωπική επικοινωνία με τον Θεό.
Με αυτή την ευχή μπορούμε να μιλάμε μαζί Του.
Μπορούμε να τη λέμε κάθε μέρα, όλη μέρα, πρωί και βράδυ, ακόμα και όταν δουλεύουμε, ακόμα και όταν παίζουμε, ακόμα και όταν περπατάμε, αν τη πιστέψουμε πραγματικά και βαθιά θα μπορούμε να τη λέμε ακόμα και όταν κοιμόμαστε!
Γιατί, τι πιο όμορφο και τέλειο για έναν άνθρωπο από το να βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τον Θεό;
Και ποια μεγαλύτερη ευχαρίστηση και ανάπαυση για τον ίδιο τον Θεό από το να βρίσκεται σε συνεχή επικοινωνία με τους ανθρώπους Του, τους ανθρώπους που ο ίδιος έπλασε, κατ΄ εικόνα και καθ’ ομοίωσιν , τους ανθρώπους που αγάπησε σαν τον εαυτό Του.
Σκεφθείτε τι ωραία που θα ήταν τις ώρες που δουλεύει το σώμα μας να δουλεύει και ο νους μας, και μέσα από τον νου, ο οποίος θα είναι σε επικοινωνία με τον Θεό, όλες οι δουλειές του σώματος να γίνονται ευχάριστα, γρήγορα, να μην μας κουράζουν, να μην μας καταβάλουν, να υπάρχει μια συνεχής ανάπαυση και αγαλλίαση στη ζωή και την καθημερινότητά μας.
“Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”
Τι πιο ταπεινό;
Τι πιο γλυκό;
Τι πιο αληθινό;
Τι πιο θεϊκό και ανθρώπινο;
Μια ευχή αιώνια και παντοτινή.
Μια ευχή που υπάρχει από την έλευση του Κυρίου μας στον κόσμο αυτό και από τους πρώτος ανθρώπους που ευλογήθηκαν να βρεθούν κοντά Του μέχρι σήμερα, μέχρι τις μέρες που ζούμε εμείς και θα υπάρχει για πάντα. Ακόμα και όταν εμείς δεν θα υπάρχουμε πια και θα έρθουν οι επόμενες γενιές και οι επόμενες, μέχρι την ημέρα της Τελικής Κρίσεως.
“Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”
Όσες φορές και να ειπωθεί είναι πάντα σαν να λέγετε για πρώτη φορά.
Πάντα έχει την ίδια ένταση.
Πάντα βγαίνει από μέσα μας με τον ίδιο πόνο και την ίδια αγάπη.
Τι πιο απλό;
“Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”
Ας την μάθουμε.
Ας την πούμε δυνατά και νοερά.
Ας την αισθανθούμε.
Ας την νιώσουμε με όλο μας το είναι.
Ας την βάλουμε στη ζωή μας.
Ας την κάνουμε βίωμά μας, κάθε στιγμή, κάθε λεπτό.
Ας δώσουμε την ευκαιρία στο εαυτό μας να επικοινωνεί συνεχώς και αδιαλείπτως με τον Θεό.
“Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησόν με”…
Συντάχθηκε από Σ.Κ. /ΠΗΓΗ

Στη δύση της Ανατολής...


Απὸ τὸν δίσκο του Β.Χατζηνικολάου "ὁ διερχόμενος" 1994
ἡ φωτογραφία τοῦ ἐξωφύλλου ἀνήκει στὸ οικογενειακὸ ἀρχεῖο τοῦ Ἰωσὴφ Καρτάφιλου.


Ἀνδρομάχη

Στὴ δύση τῆς Ἀνατολῆς,
στὸ τέρμα τῆς διαδρομῆς,
βαδίζουμε μονάχοι.

Στὸ κέντρο πάντα τῶν καιρῶν,
Ἀνατολὴ Ἀνατολῶν,
ξεμείναμε ξωμάχοι.

Στὸ σταυροδρόμι τῆς ζωῆς
στὸν ὀμφαλὸ οὐρανοῦ καὶ γῆς
πά' στῶν Ψαρῶν τὴ ράχη.

Ἀπ' τὴν ἀνατολὴ τὸ φῶς,
κι ἀπὸ τὴ δύση ὁ στεναγμός,
ἀλύτρωτη Ἀνδρομάχη.

στίχοι: Ἰωσὴφ Καρτάφιλος
μουσική, ἑρμηνεία : Βασίλης Χατζηνικολάου

Γαλλίδα βουλευτής: Η ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗ (όχι Ινστανμπουλ....) ΑΝΗΚΕΙ ΣΤΗΝ ΕΥΡΩΠΗ ΑΛΛΑ… ΧΩΡΙΣ ΤΟΥΣ ΤΟΥΡΚΟΥΣ


Γράφει ο ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ

Δημοσιογράφος-Συγγραφέας-Τουρκολόγος

Η ηρωΐδα Valerie Boyer, παρά τις απειλές που δέχεται η ίδια και η οικογένεια 

της, τόλμησε.

Νέο σοκ στην Τουρκία από την γνωστή Γαλλίδα βουλευτίνα της Μασσαλίας, Valerie Boyer, η οποία πρόσφατα είχε πρωτοστατήσει στην ποινικοποίηση από το γαλλικό κοινοβούλιο της αρμενικής γενοκτονίας. Όπως αναφέρουν τουρκικά δημοσιεύματα, η Valerie Boyer σε δηλώσεις που έκανε σχετικά με το ζήτημα της ένταξης  της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, (που έχει επανέλθει στην επικαιρότητα με γερμανική πρωτοβουλία), ανέφερε χαρακτηριστικά ότι η Τουρκιά δεν έχει καμία σχέση με την Ευρώπη, αλλά η Κωνσταντινούπολη και όχι η Ιστανμπούλ και εδώ οι Τούρκοι έγιναν… Τούρκοι, ανήκει στην Ευρώπη.

Η θαρραλέα βουλευτίνα του γαλλικού κοινοβουλίου, χωρίς κανένα δισταγμό, καταδίκασε για άλλη μια φορά την Τουρκία σαν μια χώρα που παραβιάζει συστηματικά τα ανθρώπινα δικαιώματα. Εκείνο όμως που εξόργισε πραγματικά τους Τούρκους, ήταν οι δηλώσεις της ότι δεν μπορεί μια χώρα που βαρύνεται για τα εγκλήματα της αρμενικής γενοκτονίας, αλλά και της εισβολής στην Κύπρο το 1974,  να διεκδικεί μια θέση στην Ευρώπη.  Για όλα αυτά, όπως τόνισε η Valerie Boyer, θα συνεχίσει να αγωνίζεται κατά της εισδοχής της Τουρκίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση, ενώ θα συνεχίσει και τις προσπάθειες της για να αναγνωριστούν τα μεγάλα εγκλήματα της Τουρκίας στις γενοκτονίες των αρχών του εικοστού αιώνα.

Turkiko dimosievma

Η Valerie Boyer αποκάλυψε ότι για όλο αυτόν τον αγώνα της έχει δεχτεί και αυτή και η οικογένεια της απειλές κατά της ζωής της, ενώ συχνά δέχεται μηνύματα στα τουρκικά που την απειλούν με φρικτές τιμωρίες για τον αγώνα της υπέρ της αναγνώρισης της αρμενικής γενοκτονίας. Παρ’ όλα αυτά, η θαρραλέα Γαλλίδα δήλωσε πως δεν την φοβίζουν όλες αυτές οι απειλές αλλά αντίθετα την πεισμώνουν για να συνεχίσει τον αγώνα  της. Σε ερώτηση δημοσιογράφου αν θέλει να πάει στην Τουρκία για να ακούσει και την άλλη άποψη, απάντησε ότι έχει πάει στο παρελθόν στην Τουρκία αλλά τώρα δεν έχει καμία τέτοια επιθυμία καθώς, όπως τόνισε χαρακτηριστικά, δεν μπορεί να πάει σε μια χώρα από όπου έχουν εξαπολυθεί απειλές κατά της ζωής της και κατά της ζωής των μελών της οικογένεια της.

Η θαρραλέα αυτή γαλλίδα βουλευτής, που βάζει τα «γυαλιά» σε πολλούς Έλληνες συναδέλφους της που φοβούνται ακόμα και τη σκιά τους μην τυχόν και ενοχλήσουν την Τουρκία, έχει αρχίσει και μια νέα εκστρατεία κατά της χορήγησης της γαλλικής υπηκοότητας σε Τούρκους μετανάστες που ζουν στην Γαλλία. Όπως ανέφερε, αυτό θα είναι ένα επικίνδυνο βήμα για την αλλοίωση της σύνθεσης της γαλλικής κοινωνίας, ενώ κατηγόρησε του Τούρκους της Γαλλίας ότι συμπεριφέρονται όχι σαν να θέλουν να αφομοιωθούν στην χώρα που τώρα ζουν και δουλεύουν, αλλά σαν να θέλουν να επιβάλλουν αυτοί τα δικά τους πολιτιστικά και θρησκευτικά πρότυπα στην χώρα που τους φιλοξενεί, (τι μας θυμίζει αυτό ).

Ας πάρουν μερικά  μαθήματα οι δικοί μας βου(ο)λευτές από την Valerie Boyer, που δεν διστάζει να αναφέρει Κωνσταντινούπολη και όχι Ιστανμπούλ, αδιαφορώντας ακόμα και για τις τουρκικές απειλές κατά της ίδιας της ζωής της.

 πηγή

Τετάρτη 27 Φεβρουαρίου 2013

Η μορφή του Χριστού,της Παναγίας και αγίων σε ρούχα γνωστού οίκου μόδας


Η μορφή του Χριστού,της Παναγίας και αγίων σε ρούχα γνωστού οίκου μόδας

...κι ο θάνατος πεθαίνει στη Χώρα τῆς Ζωῆς...



Ἰησοῦς Χριστὸς Θεοῦ Ὑιὸς Σωτὴρ ἀγαλλίασι κιρνὼν κρατὴρ

Οἱ σκέψεις σπαρταρᾶνε ἔξω ἀπ’ το νερό
Ἰχθὺς ὁ Λόγος μας, ὁ δρόμος μας εὐθὺς
κι ο θάνατος πεθαίνει στη Χώρα τῆς Ζωῆς
ὅλα μοιάζουν πρὶν τὸ τέλος, προκὰτ προβλήματα
ντεμὲκ μᾶς κέρασαν φιλιά, φαρισαϊκὰ ἐγκλήματα
βακούφικα ἀντίδωρα, πληθωρικὰ νομίσματα
ἄσωτοι καὶ τελῶνες δικαιώθηκαν
κοῖτα νὰ δεῖς πῶς χώρισαν, πρόβατα καὶ κατσίκια
οίνος ρητινάτος άναψε το κέφι μας
παπαδιαμαντικὴ ρετσίνα στὸ τραπέζι μας

Ἰησοῦς Χριστός! σφυρίζουν τὰ πνευστὰ
βαθὺ ἀκούγεται τὸ Ναὶ
σεβντάς αμάν! γλυκά με τυραννάει
βαθύ ἀκούγεται τὸ νάϊ
ἡ Παναγιὰ ἀπόψε μᾶς κερνάει
καὶ δὲν μετράει τὰ λάθη, τὰ σωστά.

PRAYING FOR YOU

Ο επίσκοπος Αθανασιος Γιέφτιτς μιλά για τον Άγιο Ιουστίνο(Πόποβιτς)

Ο επίσκοπος πρ. Ερζεγοβίνης και Ζαχουμίου Αθανάσιος (Γιέφτιτς) σε συνέντευξή του στην ΠΕΜΠΤΟΥΣΙΑ μιλά για το πρόσωπο και το έργο του αγίου Ιουστίνου Πόποβιτς.

Όποιος ατενίζει την Αρχαία Ελλάδα και παραμερίζει τον Χριστό, είναι σα να μην υποπτεύεται πως είμαστε προορισμένοι στην αιωνιότητα

Έγραψε σχετικά ο Γιώργος Σαραντάρης, μεταξύ των άλλων, σε άρθρο του στην εφημερίδα "Καθημερινή", στις 5 Ιουνίου 1939: "Όποιος ατενίζει την Αρχαία Ελλάδα και παραμερίζει τον Χριστό, είναι σα να μην υποπτεύεται πως είμαστε προορισμένοι στην αιωνιότητα και σα να θέλει να επαναλάβει το έργο πολιτισμού των Αρχαίων Ελλήνων, που ήταν η προετοιμασία μιας άρτιας θνητής υπόστασης, για να τη δεχτεί ο Χριστός και να την κάμει αθάνατη. Για τούτο σ' εμάς, τους τωρινούς Έλληνες, δεν μαθαίνουν υποστασιακά τίποτε οι διάφορες Αναγεννήσεις της Δύσης και μάλλον μας προσφέρουν μια περιττή και συχνά βλαβερή τροφή… Μονάχα  εμείς, από όλους τους λαούς της γης, μπορούμε, χωρίς ν' αφήσουμε τον τόπο μας, να διατρέξουμε υποστασιακά την απόσταση που χωρίζει τη φύση από τον άνθρωπο. Λέμε τούτο, γιατί και στον Χριστιανισμό πλησιάζουμε αβίαστα με την ελληνική μας παιδεία και την ελληνική μας γλώσσα. Διαβάζουμε τα γνήσια Ευαγγέλια, που μας μιλούν ενδόμυχα κι έτσι μπορούμε να κρίνουμε πιο εύκολα και σχεδόν πιο υπεύθυνα από κάθε άλλο λαό, ποιος είναι ο αληθινός Χριστιανισμός".

Το εξαιρετικά ενδιαφέρον άρθρο για τον Γ.Σαραντάρη ΕΔΩ

ΓΥΡΙΣΜΑΤΑ ΤΟΥ ΣΟΥΛΕΪΜΑΝ ΣΤΗΝ ΜΑΤΩΒΑΜΕΝΗ ΠΟΛΗ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ ΜΑΣ ΣΥΜΦΩΝΗΣΑΝ Ο ΤΟΥΡΚΟΣ ΠΡΟΞΕΝΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΔΗΜΑΡΧΟ!


Η συνάντηση του δημάρχου Νάουσας κ. Καραμπατζού με τον τούρκο πρόξενο Τουρούλ Μπιλτεκίμ το πρωί της περασμένης Τετάρτης, στο δημαρχείο της πόλης, έβγαλε ..
λαβράκια για τους απανταχού της γης φανατικούς της δημοφιλούς τουρκικής σειράς «Σουλεϊμάν», την οποία παρακολουθούν… ανελλιπώς καθημερινά οι τουρκολάγνοι νεοέλληνες! Στα πλαίσια των επαφών, με τη βοήθεια του περιφερειακού συμβούλου και φίλου του πρόξενου κ. Στάθη Σαρηγιαννίδη, συμφωνήθηκε το γύρισμα 3 επεισοδίων στην περιοχή της Νάουσας, όπου θα εγκατασταθεί, για θερινές διακοπές, ο Σουλεϊμάν με την Χουρέμ και το χαρέμι του, αφού είναι γνωστή η σχέση που υπήρξε μεταξύ της Νάουσας και της εκάστοτε Βαλιντέ Χανούμ, της οποίας κτήμα ήταν η περιοχή και από εδώ έπαιρνε ροδόνερο και τριαντάφυλλα.

Οι πληροφορίες μας επίσης αναφέρουν ότι ο πρόξενος πρότεινε στον κ. Σαρηγιαννίδη να παίξει τον ρόλο του Έλληνα προύχοντα της Νάουσας, τον οποίο ερωτεύεται η κόρη του Σουλεϊμάν και της Χουρέμ, Μιχριμάτ, η οποία στην αγκαλιά του απαλύνει τον πόνο της από την εγκατάλειψη της από τον Μπάλι Μπέη. Αυτά και άλλα πολλά θα συμβούν στα γυρίσματα, του τρίτου γύρου της δημοφιλούς σειράς, τα οποία αναμένεται να ξεκινήσουν, αμέσως μετά τον εορτασμό του Ολοκαυτώματος της πόλης, ώστε να μην προκληθεί το εθνικό μας φρόνημα. Πληροφορίες επίσης αναφέρουν ότι θα στηθεί ολόκληρο τζαμί, στην αντίστοιχη περιοχή, όπου καταστράφηκε από τους Ναουσαίους, με την είσοδο του διαδόχου Κωνσταντίνου το 1912, στο οποίο ο Σουλεϊμάν θα προτείνει να παντρέψει τον Έλληνα προύχοντα με την Μιχριμάτ. Λεπτομέρειες σε επόμενο δημοσίευμα μας, για να σας κρατήσουμε και σε αγωνία!!..
(epea.com.gr) eglimatikotita.gr/αντιγραφή

Τρίτη 26 Φεβρουαρίου 2013

Άγιος Ραφαήλ,επίσκοπος Μπρούκλιν-Η.Π.Α(+27 Φεβρουαρίου 1915)

Ἀραβικῆς καταγωγῆς, γεννήθηκε τό 1860 στήν Συρία. Τό 1879 ἔγινε μοναχός ἀπό τόν Πατριάρχη Ἀντιοχείας Ἱερόθεο, ὁ ὁποῖος τόν προσέλαβε στήν προσωπική του ὑπηρεσία. Φοίτησε στήν Θεολογική Σχολή τῆς Χάλκης, μέ ὑποτροφεῖα τοῦ Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου. Διάκονος χειροτονήθηκε τό 1885 καί Πρεσβύτερος τό 1886. Ἀπό τόν Πατριάρχη Ἀντιοχείας Γεράσιμο (τοῦ ὁποίου ἦταν μόνιμος συνοδός - Ἱεροκήρυκας), στάλθηκε στήν Ρωσία γιά ἀνώτερες θεολογικές σπουδές καί φοίτησε στήν Θεολογική Ἀκαδημία τοῦ Κιέβου. Τό 1889 χειροθετήθηκε ἀρχιμανδρίτης ἀπό τόν Μητροπ. Μόσχας Ἰωαννίκιο καί ἀνέλαβε τόν Ναό τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας στήν Μόσχα.

Μετά τήν μετάθεση τοῦ Πατριάρχου Γερασίμου στόν Θρόνο τῶν Ἱεροσολύμων, ὁ π. Ραφαήλ ἀρθρογράφησε ὑπέρ τῆς ἐκλογῆς Ἄραβος Πατριάρχου στήν Ἀντιόχεια, μέ ἀποτέλεσμα νά ἔρθει σέ σύγκρουση μέ τόν Κυπριακῆς καταγωγῆς Πατριάρχη ΚΠόλεως Σπυρίδωνα καί νά τεθεῖ σέ ἀργία. Μετά τήν συμφιλίωσή του μέ τόν Πατριάρχη Σπυρίδωνα, ὑπήχθηκε στήν δικαιοδοσία τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας καί ἀνέλαβε τήν ἕδρα τῶν Ἀραβικῶν Σπουδῶν στήν Θεολογική Ἀκαδημία τοῦ Καζάν.

Τό 1895 προσκλήθηκε ἀπό τήν Φιλανθρωπική Ἕνωση Συρορθοδόξων τῆς Νέας Ὑόρκης καί ἀνέλαβε τήν ἱεραποστολική αὐτή θέση, ἐργαζόμενος ὑπό τόν ἐπ. Τύχωνα, ἔπειτα Πατριάρχη Ρωσίας. Τό 1904 χειροτονήθηκε Ἐπίσκοπος Μπρούκλιν (ἦταν ὁ πρῶτος Ὀρθόδοξος Ἐπίσκοπος πού χειροτονήθηκε στήν Ἀμερικανική ἥπειρο). Μετά τήν μετάθεση τοῦ ἐπ. Τύχωνος συνέχισε τήν ἱεραποστολική του ἐργασία ὑπό τόν Μητροπ. Πλάτωνα, ἐργαζόμενος ἑνωτικά μεταξύ τῶν διαφόρων ἐθνικοτήτων Ὀρθοδόξων τῆς Ἀμερικῆς.
 Ὅταν κοιμήθηκε ἄφησε πίσω του 25. 000 περίπου πιστούς, μέ 30 ἐνορίες καί πολλούς Κληρικούς.
Κοιμήθηκε τό 1915 μετά ἀπό σοβαρά καρδιολογικά προβλήματα. Τό Λείψανό του βρέθηκε ἀδιάφθορο κατά τήν μεταφορά του στό Ἀντιοχειανό χωριό Λιγκονιέρ τῆς Πενσυλβάνια, ὅπου καί σήμερα φυλάσσεται.
Ἡ ἁγιότητά του διακηρύχθηκε τόν Μάρτιο τοῦ 2000 ἀπό τήν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία τῆς Ἀμερικῆς καί τήν Ἀρχιεπισκοπή Βορείου Ἀμερικῆς τοῦ Πατριαρχείου Ἀντιοχείας.


Φωτογραφία από την κηδεία του.


Ἡ μνήμη του τιμᾶται τήν 27η Φεβρουαρίου.

Ιραν:Βασανίζουν και απειλούν με θάνατο χριστιανό πάστορα μέχρι να γίνει ισλαμιστής!

Μυστήριο Μυστηρίων

Σχετική εικόνα
Μυστήριο μυστηρίων!
Πώς υπό τα είδη του άρτου και του οίνου είναι το σώμα και το αίμα του Χριστού;
Πώς γίνεται η υπερφυσική μεταβολή;
Πώς είναι παρών αοράτως ο Χριστός και αυτός προσφέρει τη θυσία της θείας Ευχαριστίας;
Όλα αυτά, παρά τις προσπάθειές μας να τα καταλάβουμε, παραμένουν απρόσιτα και ανεξήγητα. Μυστήρια!

Υπάρχουν όμως και άλλα αξιοπρόσεκτα στοιχεία της σχετικής διδασκαλίας της Εκκλησίας μας, που φανερώνουν ότι ενώπιόν μας έχουμε μυστήριο τρισμέγιστο και φοβερό. Προσερχόμαστε να κοινωνήσουνε τα άχραντα μυστήρια μυριάδες πιστοί διαμέσου των αιώνων, στα πολυπληθή θυσιαστήρια των ιερών ναών μας που βρίσκονταν επάνω σ’ όλο το πρόσωπο της γης. Και ο καθένας μας παίρνει με βαθιά ευλάβεια στο στόμα του ένα μόνο μαργαρίτη, όπως τον ονομάζουμε, ένα μικρό τεμάχιο του καθαγιασμένου άρτου, και μια μικρή ποσότητα, μια μόνο ίσως σταγόνα του καθαγιασμένου οίνου. Μεταλαμβάνουμε δηλαδή ένα ελάχιστο τμήμα των καθαγιασμένων ειδών. Και πιστεύουμε ότι, μεταλαμβάνοντας αυτό το ελάχιστο τμήμα, κοινωνούμε ολόκληρο τον Χριστό. Διότι τέμνεται και διαιρείται το σώμα και το αίμα του Κυρίου, αλλά η τομή και η διαίρεση γίνεται μόνο στα είδη του άρτου και του οίνου υπό τα οποία έχουμε το άχραντο σώμα και το τίμιο αίμα. Το σώμα όμως και το αίμα του Κυρίου «καθ’ ευατά» παραμένουν «άτμητα πάντη και αδιαίρετα», και ως εκ τούτου σε κάθε μέρος και τμήμα των καθαγιασμένων ειδών δεν είναι μέρος του σώματος και του αίματος του Κυρίου, αλλά όλος ο δεσπότης Χριστός.
Τι σημαίνουν αυτά; Ότι και εγώ και εσύ και ο άλλος και ο άλλος, και όλοι, όλοι οι χριστιανοί, από τα πρώτα χρόνια της ζωής της Εκκλησίας μας μέχρι σήμερα και μέχρι το τέλος των αιώνων, ολόκληρο τον Χριστό κοινωνούμε. Και αυτό γίνεται χωρίς ο Χριστός να χωρίζεται σε πολλούς, αλλά παραμένοντας πάντοτε ένας!Δεν είναι θαύμα αυτό; Δεν είναι μέγα μυστήριο; Πώς είναι δυνατόν, ρωτά ο άγιος Γρηγόριος Νύσσης, το ένα εκείνο σώμα, σ’ όλη την οικουμένη να χωρίζεται πάντοτε για τόσες μυριάδες των πιστών που το κοινωνούν, και το κάθε μικρό τεμάχιό του να ανήκει ολόκληρο στον καθένα και συγχρόνως να μένει το ίδιο ολόκληρο; «Όλον εν εκάστω δια του μέρους γενέσθαι και αυτό μένειν εφ’ εαυτού όλον»;
Κατατεμαχίζεται για τον καθένα, διδάσκει και ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, και αγιάζει την ψυχή και το σώμα καθενός ο Χριστός «δια της ιδίας σαρκός», με το άχραντο σώμα Του, και, χωρίς να χωρίζεται, υπάρχει ολόκληρος σ’ όλους, ενώ είναι ένας παντού, «ολοκλήρως και αμερίστως εν όλοις εστίν εις υπάρχων πανταχή»!
Γι’ αυτό και ο λειτουργός κατά την ώρα της θείας Λειτουργίας, κατά την οποία επάνω στο άγιο Δισκάριο τεμαχίζει τον «αμνό», το τμήμα δηλαδή του προσφόρου που έχει επάνω του τα γράμματα ΙΣ-ΧΣ ΝΙ-ΚΑ, και το οποίο έχει ήδη καθαγιασθεί και μεταβληθεί στο σώμα του Χριστού, λέξει τα εξής λόγια: «Μελίζεται καὶ διαμερίζεται ὁ Ἀμνὸς τοῦ Θεοῦ, ὁ μελιζόμενος καὶ μὴ διαιρούμενος, ὁ πάντοτε ἐσθιόμενος καὶ μηδέποτε δαπανώμενος, ἀλλὰ τοὺς μετέχοντας ἁγιάζων».
Δηλαδή, τεμαχίζεται και διαχωρίζεται ο αμνός του Θεού, αυτός που, ενώ τεμαχίζεται, δεν διαιρείται, αυτός που πάντοτε τον τρώγουμε, όμως ποτέ δεν δαπανάται, δεν τελειώνει, αλλά αγιάζει αυτούς που τον μεταλαμβάνουν.
Έγιναν κάποιες προσπάθειες από μερικούς να εξηγήσουν με παραδείγματα την ταυτόχρονη παρουσία ολόκληρου του Χριστού σε κάθε τεμάχιο του θείου σώματος. Είπαν λοιπόν ότι, όταν ένας καθρέπτης σπάσει σε πολλά κομμάτια, στο κάθε κομμάτι του μπορεί να απεικονίζεται η μορφή ενός ανθρώπου, η ίδια που απεικονιζόταν στον καθρέπτη πριν αυτός σπάσει. Στα πολλά θραύσματα πολλαπλασιάζεται η ίδια μορφή, χωρίς να αλλοιώνεται. Μια σφραγίδα μπορεί να αφήνει τα ίδια αποτυπώματα σε διάφορα έγγραφα, χωρίς η ίδια να ελαττώνεται ή να υφίσταται κάποια αλλαγή, έστω και αν τα έγγραφα είναι πολλά. Τη φωνή κάποιου που μιλά μπορούν να την ακούν με τον ίδιο τρόπο πολλοί ακροατές, χωρίς η φωνή του να διαιρείται στον καθένα, αλλά παραμένοντας ολόκληρη, όσο και αν είναι το πλήθος αυτών που την ακούν.
Στα παραδείγματα όμως αυτά δεν γίνεται κάτι παρόμοιο μ’ αυτό που έχουμε στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Στα θραύσματα του καθρέπτη έχουμε πολλές φορές την εικόνα αυτού που καθρεπτίζεται, όχι όμως ουσιαστικά και πραγματικά το ίδιο το πρόσωπό του. Σε πολλά έγγραφα μπορούν να υπάρχουν τα αποτυπώματα μιας σφραγίδας, έχουμε δηλαδή αυτό που ενεργεί επάνω τους η σφραγίδα, αλλά όχι την ίδια τη σφραγίδα. Και όταν όλοι ακούμε την ίδια φωνή κάποιου που μας μιλά, τη φωνή του δεχόμαστε ο καθένας, την ενέργεια που εκπέμπει ο ομιλητής και όχι τον ίδιο τον ομιλητή. 
Στο μυστήριο της θείας Ευχαριστίας, όμως, δεν έχουμε απλώς την ενέργεια και τη χάρη του Κυρίου, αλλά τον ίδιο τον Κύριο «πραγματικώς και ουσιωδώς παρόντα». Και όσοι συμμετέχουμε στο μυστήριο αυτό, όλοι τον ίδιο τον Χριστό κοινωνούμε, όλοι ολόκληρο τον Χριστό, χωρίς αυτός να διαιρείται και χωρίς να δαπανάται. Και αυτό είναι ένα μοναδικό θαύμα, είναι τρισμέγιστο μυστήριο, και τίποτε παρόμοιο ή ανάλογό του δεν μπορούμε ποτέ και πουθενά να συναντήσουμε.
Παρά τα παραδείγματα λοιπόν που κατά καιρούς προτείνονται, με τα οποία προσπαθεί ο άνθρωπος να προσεγγίσει σ’ ένα βαθμό το μυστήριο, το συμπέρασμα, όπως το διατυπώνει ο αείμνηστος καθηγητής Παναγιώτης Τρεμπέλας, είναι ότι «το μυστήριον παραμένει πάντοτε μυστήριον πιστευτέον μάλλον και μετ’ ευλαβείας προσκυνούμενον παρα ερευνώμενον και υπό της ευολίσθου και ασθενούς του ανθρώπου διανοίας πολυπραγμονούμενον».

Απόσπασμα από το βιβλίο “Το μυστήριο της κοινωνίας του Θεού”
του Αρχιμ. Αστέριου Σ. Χατζηνικολάου

Η ιστορία του ψηφιδωτού


Η ιστορία του ψηφιδωτού από το "εργαστήρι ψηφιδωτού" της Ε3 Πλαγιαρίου.Περισσότερα για τη δουλειά μας στο http://1dimplagiarist.blogspot.gr/p/blog-page_15.html

Με τι ομοιάζουν αυτοί που εσχάτως δηλώνουν άθρησκοι ή άθεοι κατά Παπαδιαμάντη;

ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
Λέει ο Παπαδιαμάντης, για τους “πάγκαλους” (και είναι αρκετοί αυτοί) της εποχής μας αλλά και της δικιάς του…
«Άγγλος ή Γερμανός ή Γάλλος δύναται να είναι κοσμοπολίτης ή άθεος ή οτιδήποτε. 
Έκαμε το πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος να επαγγέλεται χάριν πολυτελείας την απιστίαν και την απαισιοδοξίαν. Αλλά γραικύλος της σήμερον, όστις θέλει να κάμη δημόσια τον άθεον ή τον κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον ανορθούμενον έως άκρων ονύχων και τανυόμενον να φθάση και αυτός γίγας.
Το Ελληνικόν έθνος, το δούλον, αλλ’ ουδέ ήττον και το ελεύθερον, έχει διά παντός ανάγκην της θρησκείας του».



             Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης  

Οικογένεια από το Ιράν ασπάστηκε την Ορθοδοξία


Την προσωπική τους πεντηκοστή ζει μια οικογένεια από το Ιράν, η οποία ασπάστηκε την Ορθοδοξία.
Σύμφωνα με πληροφορίες η οικογένεια το περασμένο καλοκαίρι γνώρισε δύο Ιερείς της Ρωσικής Εκκλησίας, από τους οποίους ενθουσιάστηκε για τα όσα άκουσε για τον Χριστιανισμό.
Μετά από ώριμη σκέψη η οικογένεια αποφάσισε να ασπαστεί την Ορθοδοξία, μαζί και τα μικρά παιδιά που έχουν φέρει στο κόσμο.
Το περασμένο Σάββατο, 23 Φεβρουαρίου η οικογένεια, επισκέφθηκε το Ισλαμαπάντ όπου στο σπίτι του ιερέα ασπάστηκαν την ορθοδοξία.
iran1

iran2

…. Και όπως έλεγε και ο Ηλιόπουλος στην ταινία «Το Δόλωμα» … άμα την ποίηση την καταλαβαίναμε δεν θα ήταν ποίηση!!!!


Τάσος Κουράκης,

Βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ, υπεύθυνος για την Παιδεία και τον Πολιτισμό

Το παρακάτω είναι απόσπασμα, απο την ποιητική συλλογή του : 

Δευτέρα 25 Φεβρουαρίου 2013

Ο Κόντογλου, ο γιαπωνέζος και οι 1000 αγιογράφοι (!!!) στην χώρα των 1000 λιμνών…

1
Έχουμε αναφερθεί και αντιγράψει πολλάκις αποσπάσματα από το συγγραφικό έργο, του μέγα Φώτη Κόντογλου. Σήμερα θα αναφερθούμε σε μία ιστορία που έτυχε να ακούσουμε στο ραδιόφωνο…
Ποιος είναι ο Φώτης Κόντογλου στην αγιογραφία; Είναι αυτός που ουσιαστικά ”αναστήλωσε” (θα λέγαμε καταχρηστικά) τη βυζαντινή τέχνη.  Αυτός που “σταμάτησε την επέλαση” της δυτικότροπης τέχνης που είχε “εισβάλει” στην Ελλάδα με την “χυμώδη” Παναγία και τα “στρουμπουλά” αγγελάκια. Αυτός ο γίγας ο ΕΝΑΣ, που θύμισε ακόμα και σε μοναχούς του Αγίου Όρους, την ορθή τέχνη αγιογράφησης των εικόνων, και κυνηγήθηκε από “πιστούς και άπιστους” για τα πιστεύω του…
Lintulan_luostari_kirkko
ΠΗΓΗ
Pyhä Johannes Kronstadtilainen,ikoni, maal. Petros SasakiLintulan luostari.Kuva © Hannu Pyykkönen.
http://www.ortodoksi.net/index.php/Petros_Sasaki
Ένας από τους πολλούς μαθητές του Κόντογλου, ήταν ο Πέτρος Σασάκι. Γιαπωνέζος Ορθόδοξος φοιτητής, πνεύμα ανήσυχο και ταξιδευτής, συναντά τον Κόντογλου και μυείται στην βυζαντινή αγιογραφία. Ο Πέτρος το 1968 φεύγει από την Ελλάδα και μετακομίζει στην Φινλανδία.Νυμφεύεται εκεί και κάνει με τη σύζυγό του 6 παιδιά. Στην Φινλανδία σήμερα υπάρχουν λίγο πάνω από 60.000 Ορθόδοξοι (μεταξύ αυτών 400-500 Έλληνες). Στην αρχή σιγά σιγά, ερασιτεχνικά θα μπορούσαμε να πούμε, οργανώνει μικρές ομάδες από μαθητές (κυρίως φοιτητές) και μαθαίνει τη βυζαντινή αγιογραφία, στην περιοχή του Κουόπιο και στο Όουλου. Αυτοί οι μαθητές μαθαίνουν σε άλλους και σήμερα στην Φινλανδία υπάρχουν 1000 Ορθόδοξοι που γνωρίζουν αγιογραφία!
Ο Πέτρος πέθανε μεγάλη Τρίτη του 1999 σε ηλικία μόλις 60 ετών, πριν ολοκληρώσει το έργο του στο τέμπλο του μοναστηριού Lintula. Έχει αφήσει πίσω του σπουδαίο έργο με αγιογραφίες σε εκκλησίες και στο μοναστήρι Lintula…

Μοναστήρι του Αγίου Ρηγίνου την Σκόπελο.


'Το Μοναστήρι του Αγίου Ρηγίνου βρίσκεται 2 χλμ βορειοδυτικά της πόλης της Σκοπέλου. Η Μονή κτίσθηκε πάνω στα ερείπια βυζαντινού ναού σύμφωνα με επιγραφή το 1728. Στην αυλή του μοναστηριού υπάρχει ο τάφος του Αγίου Ρηγίνου. Είναι μία μικρή σαρκοφάγος που χρονολογείται από τον 4ο αιώνα μ.Χ.
Ο Άγιος Ρηγίνος είναι ο πολιούχος της Σκοπέλου και ο πρώτος επίσκοπος. Στο παλιό γεφυράκι όπου υπάρχει το εικονοστάσι του, αποκεφαλίστηκε ο μάρτυρας Ρηγίνος το 362μ.Χ. γιατί δεν άλλαξε την πίστη του. Οι Σκοπελίτες τον γιορτάζουν με λαμπρότητα κάθε χρόνο στις 25 Φεβρουαρίου.
Σήμερα η Μονή Ανήκει στον Δήμο Σκοπέλου και κατά τους καλοκαιρινούς μήνες είναι ανοιχτή όλη μέρα για όλους τους πιστούς που θέλουν να προσκυνήσουν.
από: http://www.c-magnesia.gr

Βρίσκεται σε μικρή απόσταση από τη Χώρα Σκοπέλου, στο νοτιοδυτικό τμήμα του νησιού. Η Μονή αυτή του 1728, είναι πλέον ακατοίκητη,αλλά ο Ιερός Ναός συγκεντρώνει πλήθος κόσμου στις 25 Φεβρουαρίου, ημέρα της εορτής του Αγίου Ρηγίνου, προστάτη και πολιούχου αγίου του νησιου. Εδώ βρίσκεται και ο τάφος του Επισκόπου Σκοπέλου Ρηγίνου, που μαρτύρησε το 362 μ.Χ.από: http://www.trivago.gr/ ΠΗΓΗ

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγίας ''Της Πραύνουσας κακάς καρδίας''στο μετρό της Μόσχας

  
Οι εργαζόμενοι στο μετρό της Μόσχας προσκύνησαν την 13η Φεβρουαρίου 2013 μια πολύ θαυματουργή εικόνα της Παναγίας.Πρόκειται για την εικόνα της Παναγίας ''Της Πραύνουσας κακάς καρδίας''(ή Παναγία με τα επτά σπαθιά'')(ΕΔΩ) από την οποία αναβλύζει συνεχώς μύρο(ΕΔΩ) και τέθηκε για προσκύνηση στο κτίριο των μηχανικών, Prospect Mira.
Εκεί έγινε μία δέηση με επικεφαλής τον πρωθιερέα Βλαδίμηρο Βολγκουίν.
Οι περίπου 800 εργαζόμενοι στο μετρό προσκύνησαν με ευλάβεια την εικόνα.Η εικόνα αμέσως μετά μετεφέρθη προς προσκύνηση στην  Ιταλία. 

Αν δεν ήταν η Κυρά, ήταν η Ελλάδα...

Μεσημεράκι Σαββάτου, με έναν ήλιο-υπόσχεση Άνοιξης να κάνει σπλαχνικές τις οδούς των ανθρώπων.
Αυτός οδηγούσε το αυτοκίνητό του με δευτέρα -μάλλον- για να μαζέψει καμιά ηλιαχτίδα πρόθυμη να διαλύσει λίγο από το σκοτάδι των επιβεβλημένων (από τους κυβερνώντες) έντονων βιοτικών μεριμνών.
Είναι ένας λιγόλογος άνθρωπος που δούλεψε σκληρά και πολύ και τώρα επιβιώνει με μια κουτσουρεμένη σύνταξη. 
Όταν έφτασε μπροστά στη εκκλησία του Αγίου Νεκταρίου, έκανε τον σταυρό του και φαντάζομαι πως δεν ζήτησε κάτι γιατί έμαθε να μην ζητάει και -ίσως- τόσο απλοϊκός που είναι, να νομίζει πως αν υποβάλει κάποιο αίτημα, θα βαρύνει τον Άγιο. Και αυτό δεν το θέλει με τίποτε, ούτε καν για τους ανθρώπους...
Χαμένος στις σκέψεις του, δεν άκουσε την φωνή αλλά είδε την γυναίκα να του γνέφει από μακριά, κουνώντας τα χέρια. Μετά την άκουσε κιόλας που έλεγε "κύριε, κύριε".
" 'Ηταν μία συνηθισμένη γυναίκα." είπε αργότερα " Ούτε κακοντυμένη, ούτε ζητιάνα. Πλησίασε και μου ζήτησε ενάμιση ευρώ, να πάρει ψωμί. Και μου είπε να της δώσω την διεύθυνσή μου, να μου το επιστρέψει όταν πληρωθεί!
Της έδωσα (νομίζω ότι δεν της έδωσε μόνο ενάμιση...) και της είπα πως δεν το θέλω πίσω, αν και επέμενε πολύ".
Η λιτότητα του περιεκτικού του λόγου τελείωσε την αφήγηση εδώ αλλά αυτό που του έκανε υγρά τα μάτια, δεν ήταν η συνήθης αλλεργία του...
Συνέχισε να καθαρίζει, στο τραπέζι της αυλής, τα χόρτα που είχε αγοράσει από την λαϊκή κι' εγώ ευχήθηκα αυτή η άγνωστη να μην ήταν ένα ακόμη θύμα της εξουσίας αλλά ίσως η Κυρά μας η Παναγιά που βγήκε από μια της εικόνα του παρακειμένου ναού και του ζήτησε χρήματα, για να ευλογήσει την καλοσύνη του.
 Έτσι το ήθελε η φαντασία μου για κείνον αλλά και για τις γυναίκες που δεν θέλω να μην έχουν ψωμί να φάνε, προεικονίζοντας (πιθανότατα) το δικό μας μέλλον.
Αν δεν ήταν η Κυρά, σ' ένα "παιχνίδι" με τον αγαθό άνθρωπο στην πρώιμη λιακάδα, τότε σίγουρα ήταν η ίδια η Ελλάδα, που βγήκε σε επαιτεία. 

Ο φαρισαίος ηγούμενος. Μια διδακτική ιστορία από τον βίο του Αγίου Ιλαρίωνα Τρόϊτσκι.


ΙΛΑΡΙΩΝ  ΤΡΟΪΤΣΚΙ
Οι αληθινά άγιοι αγωνίζονται να κρατούν πάντοτε το γνήσιο ταπεινό φρόνημα του τελώνη. Ποτέ δεν πίστευαν στην «αγιότητά τους και στα χαρίσματά τους». Και φυσικά, έστω κι αν ήταν φανερά κάποια χαρίσματα του Θεού στην ζωή τους, ποτέ δεν το διαφήμιζαν. Αντίθετα το έκρυβαν και πολλές φορές ζητούσαν από τον Θεό να τους αφαιρέσει από τον φόβο του πάθους της κενοδοξίας.
Το 1929 κοιμήθηκε ο Ρώσος Ομολογητής Αρχιεπίσκοπος  Άγιος Ιλαρίων Τρόϊτσκι.
Στον βίο του διαβάζουμε ότι ήταν «ορκισμένος εχθρός της υποκρισίας και κάθε είδους ευσεβισμού».
Κατά την διάρκεια της εξορίας του σε στρατόπεδο συγκέντρωσης ήταν σε ομάδα εργασίας μαζί με άλλους εξόριστους κληρικούς. Όλοι είχαν καταλάβει ότι ο άγιος Ιλαρίων δεν επικροτούσε κάποιες συμπεριφορές, όπως«το να αποκαλείς τον εαυτό σου αμαρτωλό, το να κάνεις μακρές «ευσεβείς» συζητήσεις ή το να επιδεικνύεις την αυστηρότητα της ζωής σου…. Ακόμα περισσότερο το «να σκεφτείς για τον εαυτό σου κάτι περισσότερο από ό,τι είσαι στην πραγματικότητα».
Ο π.Ιλαρίωνας εξόριστος στο Σολόβκι μεταξύ ιερέων και επισκοπων(δεύτερος από δεξιά)
Έφεραν κάποτε στην ομάδα τους έναν καινούργιο εξόριστο, που ήταν ηγούμενος.
Τον ρώτησε ο Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων.
-Γιατί σας συνέλαβαν;
-Τελούσα ακολουθίες στο σπίτι μου, όταν έκλεισαν το μοναστήρι, απάντησε ο ηγούμενος. Μαζευόταν κόσμος  και γίνονταν θαύματα.
-Ά! έτσι; Ώστε γίνονταν «θαύματα»; Και πόσα χρόνια σας έριξαν εξορία;
-Τρία χρόνια.
-Μμμ! Λίγα είναι! Για τα « θαύματα»  έπρεπε να σας ρίξουν περισσότερα! Η σοβιετική εξουσία δεν πρόσεξε….
Και καταλήγει ο βιογράφος του Αγίου Ιλαρίωνα, μητροπολίτης  Ιωάνης Σνίτσεφ.
«Είναι αυτονόητο ότι, το να μιλάς  για «θαύματα» που γίνονται με τις δικές σου προσευχές, είναι κάτι περισσότερο από αναίδεια».
(ΠΗΓΗ.Αρχιεπίσκοπος Ιλαρίων Τρόϊσκι.Εκδ.ΑΘΩΣ-ΣΤΑΜΟΥΛΗ,μετάφραση πρωτ.Ιωάννη Φωτόπουλου).