ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Δευτέρα 31 Μαρτίου 2014

Πώς να αισθάνονται οι βέβηλοι κατακτητές και οι πανομοιότυπα συμπεριφερόμενοι νεότουρκοι απόγονοί τους;

10-3-2014 Σάββας ΚΑΛΕΝΤΕΡΙΔΗΣ/

ΣΧΟΛΗ ΓΟΝΕΩΝ ΑΝΟΙΚΤΟ ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΟ ΚΑΤΕΡΙΝΗΣ(Από το 22.00 και μετά)


Νέο-τουρκικό κράτος: Ένα κράτος τα μέλη του οποίου αφού κατέφθασαν από τις μακρινές στέπες κατάκτησαν, κατέστρεψαν, βίασαν και βεβήλωσαν. Σκότωναν επί αιώνες. Στο παρελθόν πολλοί άλλοι υπήρξαν κατακτητές. Είχαν όμως την ευφυία να διδαχθούν από υπέρτερους πολιτισμούς που κατακτούσαν. Για παράδειγμα οι Ρωμαίοι. Οι απόγονοί των κατακτητών Ανατολικά του Αιγαίου, όμως, κάθονται πάνω σε κάτι που δεν τους ανήκει και αντί να διδαχθούν από αυτό το απωθούν. Συνεχίζουν να μιμούνται τους βάρβαρους πρόγονούς τους. Να βεβηλώνουν, να καταστρέφουν και να κατακτούν.
Κάθονται πάνω στα μνημεία της κοιτίδας της μεγάλης, απέραντης, οικουμενικής και άφθαρτης Ελληνικότητας και ούτε καν προσπαθούν να κατανοήσουν τι σημαίνει αυτό. Τον πολιτισμό που βεβήλωσαν με τις πράξεις τους προσπαθούν να το εξορκίσουν. Προσπαθούν να τον αποκρύψουν και αδιάντροπα ενίοτε τον οικειοποιούνται με τρόπο κυριολεκτικά καταγέλαστο και πολιτικοπνευματικά διεστραμμένο.

Τόσους αιώνες ζουν Ανατολικά του Αιγαίου αλλά ούτε που κατάλαβαν ότι εκεί κορυφώθηκε ο πολιτισμός και ο πολιτικός πολιτισμός των Ανθρώπων μέσα στην Βυζαντινή Οικουμένη και ότι τους συνέφερε να συμφιλιωθούν με αυτό το ιερό περιβάλλον. Τίποτα από όλα αυτά. Δεν αισθάνονται ντροπή που υπήρξαν βέβηλοι κατακτητές με αποτέλεσμα να επαναλαμβάνουν τα αίσχη των προγόνων τους. Αλήθεια, τι να αισθάνεται ένας νοήμων σύγχρονος τούρκος πολίτης όταν περνά δίπλα από αυτά τα άφθαστα μνημεία πολιτισμού; Αυτό διερωτάται κάποιος βλέποντας το βίντεο όπου ο Σάββας Καλεντερίδης περιγράφει τα ιερά τοπία όπου έζησαν οι πρόγονοί μας αλλά και πολλά άλλα έθνη.

Πως να αισθάνεται ένας ωμός κατακτητής υποδεέστερων ημιτελών και έωλων πολιτικών παραδόσεων. Ναι, κυριολεκτικά υποδεέστερων!!, επειδή ακριβώς τίποτα δεν κατάλαβαν ή διδάχθηκαν από τον ανθρωποκεντρικό πολιτισμό που τους περιβάλλει. Για όποιον αμφιβάλλει, ας διαβάσει το εκπληκτικό αριστουργηματικό μικρό βιβλίο του αείμνηστου Νεοκλή Σαρρή "Η οικογένεια στην Τουρκία". Όποιος το διαβάσει θα δει την Τουρκία των δύο τελευταίων αιώνων αλλά και την σημερινή Τουρκία όπως διαμορφώθηκε μετά το 1922. Θα καταλάβει τα αίτια των μεγάλων διαιρέσεων, την εσωτερική κοινωνική διαφοροποίηση και τον οπισθοδρομικό χαρακτήρα μεγάλων στρωμάτων συμπεριλαμβανομένης της ηγεσίας. Θα καταλάβει τα αίτια των φρικτών γενοκτονιών και εθνοκαθάρσεων πριν και μετά το 1922. Επειδή έτσι στέκονται και έτσι συμπεριφέρονται τα μέλη και η ηγεσία της Τουρκίας, αδυνατούν να προσεγγίσουν και να επηρεαστούν από τον μεγάλο, διαχρονικό και άφθαρτο πολιτισμό της Ελληνικότητας.

Οδηγούνται επίσης σε φρικτά εγκλήματα κατά των Ελλήνων της Κύπρου, κατά των Κούρδων και κατά πολλών άλλων, ακόμη και κατά των ίδιων των πολιτών τους. Ακριβώς, μόνο έτσι ερμηνεύονται και τα αίτια των εγκλημάτων στην Κύπρο. Ωμή και βάρβαρη κατάληψη του ενός τρίτου της Κυπριακής Δημοκρατίας και βεβήλωση των πολιτιστικών της μνημείων, των νεκροταφείων της και των Εκκλησιών της. Δεν μιλάμε για τον περασμένο αιώνα αλλά για το 1974 μέχρι και για την στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές.

Η Τουρκία όπως εξελίχθηκε μετά το 1922 είναι ένα πολύ προβληματικό κράτος για τους γείτονές της αλλά και για τους ίδιους τους πολίτες της. Ίσως και για πολλούς άλλους, ιδιαίτερα την Ευρώπη όπου κανείς δεν αμφιβάλλει πλέον ότι κυβερνάται από στενοκέφαλους γραφειοκράτες. Για να μην μιλήσει κανείς για τις ΗΠΑ και το πρώτο ταξίδι του Ομπάμα στην Τουρκία μετά την αρχική του εκλογή ως προέδρου. Αυτά που είπε τότε είναι και το μέτρο στάθμισης του ερασιτεχνισμού της συγκαιρινής αμερικανικής διπλωματίας.

Όσο πιο γρήγορα κατανοήσουμε τι ακριβώς είναι το νεο-τουρκικό κράτος τόσο το καλύτερο. Ιδιαίτερα εάν λάβουμε υπόψη ότι με την Αθήνα κυριολεκτικά να διάγει ένα μακάριο πολιτικό ύπνο, η Κυπριακή Δημοκρατία όπου ζει το ένα δέκατο του Ελληνισμού παραδίδεται στους νεο-Οθωμανούς χειροπόδαρα δεμένη. Θα είναι ο στρατηγικός όμηρος της Τουρκίας τα επόμενα χρόνια και μέχρι να εκδιώξει από την Μεγαλόνησο το Ελληνικό στοιχείο.

Ο Σάββας Καλεντερίδης τελειώνοντας αναφέρει για 150000 Έλληνες στην Μαριούπολη της Ουκρανίας που οι σημερινοί Έλληνες ... δεν γνωρίζουμε ότι υπάρχουν. Ερωτώ: Πόσοι νεοέλληνες της Αθηναϊκής Μητρόπολης κάτω των 40 γνωρίζουν πόσοι Έλληνες ζουν στην Κύπρο ή ότι είναι η βάση του ενός δέκατου του Ελληνισμού! Πόσοι θα μπορούσαν να μας πουν ποιος ήταν ο Ευαγόρας Παλληκαρίδης ή ο Γρηγόρης Αυξεντίου;

Π. Ήφαιστος – PIfestos

Κυριακή 30 Μαρτίου 2014

Το προσκύνημα του Τούρκου δημοσιογράφου στον Ταξιάρχη Μιχαήλ της Μανταμάδου

ΝΙΚΟΣ ΧΕΙΛΑΔΑΚΗΣ
Δημοσιογράφος –Συγγραφέας-Τουρκολόγος
 to_proskhnhma
Πραγματικά συγκλονιστικό είναι το άρθρο-προσκύνημα του Τούρκου γνωστού δημοσιογράφου και ερευνητή, Fatih Türkmenoğlu, στην αγιοτόκο νήσο της Λέσβου και στον ιερό τόπο προσκυνήματος των Ορθοδόξων χριστιανών, στον ιερό ναό του Ταξιάρχη Μιχαήλ, στον Μανταμάδο. 
Αλλά ακόμα πιο συγκλονιστικό είναι τα θαύματα που αφηγείται ο Τούρκος περιηγητής και δημοσιογράφος στην τουρκική εφημερίδα, Hürriyet, που δείχνουν, αν μη τι άλλο, παρά μια μεγάλη πιστή στην θαυματουργική εικόνα του Ταξιάρχη.
Ο Τούρκος δημοσιογράφος και περιηγητής αναφέρει από την αρχή του άρθρου του την μεγάλη συγκίνηση που ένιωσε όταν βρέθηκε στην αγιοτόκο νήσο της Λέσβου, το προσκύνημα του στον ναό του Ταξιάρχη αρχαγγέλου Μιχαήλ στον Μανταμάδο και το δέος που ένιωσε όταν αντίκρισε την θαυματουργική εικόνα. Όπως είναι γνωστό σύμφωνα με την παράδοση η εικόνα αυτή έγινε από ένα καλόγερο που διασώθηκε μετά από μια φονική επιδρομή πειρατών στον νησί που λεηλάτησαν το μοναστήρι και την έκανε από χώμα και το αίμα των καλόγερων που είχαν σκοτωθεί από τους πειρατές. 
Χαρακτηριστικό της πίστη του στην ιαματική χάρη του Ταξιάρχη, είναι η φράση που χρησιμοποίει γράφοντας ότι, «φορώντας ατσάλινα υποδήματα, πηγαίνοντας για προσκύνημα στον Ταξιάρχη στην Μυτιλήνη, αυτός θα σου φέρει την θεραπεία» και όλα αυτά από έναν Τούρκο μουσουλμάνο. 
 Ο προσκυνητής που πηγαίνει στον ναό και έχει πρόβλημα υγείας, αφού προσκυνήσει την εικόνα  και κάνει την προσευχή του και την ευχή του να θεραπευτεί, ο Αρχάγγελος θα σκύψει στοργικά πάνω στο πρόβλημά του και θα του προσφέρει την ιαματική του χάρη, όπως τονίζει ο Τούρκος δημοσιογράφος στο καταπληκτικό αυτό άρθρο του αφιέρωμα στον ναό του Μανταμάδου της Λέσβου.
Εκείνο όμως που πραγματικά συγκλονίζει στο άρθρο του Fatih Türkmenoğlu, στην τουρκική εφημερίδα Hürriyet, είναι ότι εξιστορεί στους αναγνώστες του το μεγάλο θαύμα του Ταξιάρχη και της αγίας εικόνας του, που έγινε το 1963 στην Κύπρο, την περίοδο που είχαν ξεσπάσει αιματηρά  επεισόδια μεταξύ των δυο κοινοτήτων της νήσου, προάγγελος της τουρκικής εισβολής μετά από έντεκα χρόνια. 

Οι Άγγελοι πάσχουν από...«ανεργία»

Υπάρχουν άνθρωποι πού ζητούν την προσευχή από τους άλλους, άλλα οι ίδιοι δεν προσεύχονται γιατί θεωρούν τον εαυτό τους αμαρτωλό. Λένε π.χ. στους ιερείς και μοναχούς: «Προσευχηθείτε για μας, πάτερ, εσείς που είσαστε κοντά στον Θεό και σας ακούει. Εμείς είμαστε αμαρτωλοί και ο Θεός δεν μας ακούει!».

Είναι ο εκ δεξιών πειρασμός. Μια δικαιολογία γεμάτη ταπεινολογία, για να αποφύγουν τη δική τους ευθύνη για την προσευχή, αλλά και το δικό τους αγώνα.

Γράφει ένας αγιορείτης ιερομόναχος:
«Καμία προσευχή δεν πάει χαμένη. Οι Άγιοι Άγγελοι, επιτρέψτε μου να το πω παραστατικά, πάσχουν από ανεργία, γιατί δεν προσεύχονται οι πιστοί όσο έχουν ανάγκη. Γι’ αυτό, μόλις βγει μία προσευχούλα από την καρδιά, το νου και τα χείλη κάθε πιστού, οι Άγγελοι την αρπάζουν και με λαχτάρα, προσθέτοντας και τις δικές τους πρεσβείες, την προσφέρουν στον φρικτό θρόνο του Τριαδικού μας Θεού.
Οι Άγιοι Πατέρες, έχοντας την πείρα αυτή, επιμένουν να γίνουμε άνθρωποι προσευχόμενοι πρωτίστως και έπειτα σκεπτόμενοι, άνθρωποι αγιασμένοι και όχι ορθολογιζόμενοι».
Αρχιμ. π. Νεκταρίου Αντωνοπούλου

Σάββατο 29 Μαρτίου 2014

Η ώρα αλλάζει ... το ρολόϊ της ψυχής αλλάζει ; ...

Καθισμένος στο στασίδι της απογευματινής συνάρτησης, με ιλιγγιώδη ταχύτητα η σκέψη μου, υπενθύμισε στην άκρατη επιθυμία μου, την νομιζόμενη συνήθεια του τελευταίου και, ελάχιστου Σαββάτου του ανοιξιάτικου Μαρτίου.
" Tα μεσάνυχτα η ώρα αλλάζει, μονολόγησα. Πάμε μια ώρα μπροστά . "
Η ώρα αλλάζει αλλά, εμείς παραμένουμε με την παλιά ώρα της συνήθειας, της αμαρτίας, του εγωισμού και της αυταπάτης. Τα ρολόγια, θα δείξουν μία ώρα μπροστά από αύριο, αλλά εμείς θα παραμείνουμε κολλημένοι στο παλιό που το φρεσκάρουμε καμιά φορά για να ορίσει το φινάλε...!

Πόσες ψυχές χωρούν και αναπαύονται δίπλα στον ταπεινό!

  Σε μια επιστολή του Αγίου Πορφυρίου προς πνευματικά του παιδιά , διαβάζουμε: "Από μικρό παιδί είχα κάνει πολλές αμαρτίες, οι οποίες μέχρι σήμερα έγιναν πάρα πολλές. Ο κόσμος όμως με πήρε από καλό μάτι και όλοι φωνάζουνε ότι είμαι άγιος. Εγώ όμως αισθάνομαι ότι είμαι ο πιο αμαρτωλός άνθρωπος του κόσμου. Τώρα που θα πάω για τον ουρανό, έχω το συναίσθημα ότι ο Θεός θα μου πει: "Τι θέλεις εσύ εδώ;". Έγώ ένα έχω να του πω: "Δεν είμαι άξιος, Κύριε, για εδώ, αλλά ό,τι θέλει η αγάπη Σου, ας κάνει για μένα".
          Ο τάφος του ταπεινός όπως κι εκείνος, απόηχος του τραγουδιού που αγαπούσε και σιγοτραγουδούσε:
  "Νάταν τα πεύκα της πλαγιάς να μού 'διναν
απ΄τα κλαδιά τους τ' άμετρα μια στίβα
νά 'φτιαχνα σε μιαν άκρη δίπλα τους
τη φτωχική μου κι έρημη καλύβα.

   Νάταν το καλοκαίρι να μου δίνανε
τα φύλλα να πλαγιάζω τα ξερά τους,
μαζί τους να το λέω το τραγούδι τους,
μαζί τους τ' αυγινό το σφύριγμά τους.

   Κι ύστερα τίποτ' άλλο. Κι όταν θά 'σβηνε
έτσι η ζωή μου, από χαρά γεμάτη,
λίγα κλαδιά τους πάλι να μου δίνανε,
να γίνουν το στερνό μου το κρεβάτι..."

Από το βιβλίο  "Όσιος Γέρων Πορφύριος Καυσοκαλυβίτης"
του καθ. Γεωργίου Κρουσταλλάκη

Πόσες ψυχές χωρούν και αναπαύονται δίπλα στον ταπεινό
και πώς κανένας δεν χωρά δίπλα στον κενόδοξο και τον εγωιστή!!!

Παρασκευή 28 Μαρτίου 2014

Αν άκουγαν με προσοχή ένα Μεγάλο Απόδειπνο;

 Μια παράδοξη σκέψη μου γεννήθηκε καθώς άκουσα για πρώτη φετινή φορά μια δέηση που λέγεται στο τέλος του κατανυκτικού Εσπερινού: ‘Τα έθνη πράυνον. Τρεις λέξεις όλες κι όλες, αλλά πάντα επίκαιρες, ιδίως στις ταραγμένες μέρες μας, όπου έχουμε ‘πολέμους και ακοάς πολέμων’ σε διάφορα σημεία του πλανήτη. 
 Συμπληρώνονται φέτος 100 χρόνια από την κήρυξη του φονικού Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, και οι φόβοι για νέες συρράξεις είναι καθημερινοί. 
 Η σκέψη λοιπόν είναι η εξής: Άραγε ποια θα ήταν η κατάσταση του κόσμου αν όλοι οι ‘ιθύνοντες νόες’ της οικουμένης άκουγαν με προσοχή ένα Μεγάλο Απόδειπνο; 
Πουθενά στα κείμενά του δεν υπάρχει διάθεση κυριαρχίας κάποιων πάνω σε όλους τους άλλους, απαιτητική διεκδίκηση δικαιωμάτων, γεωστρατηγικός ανταγωνισμός, ακόρεστη κερδοσκοπία, αδελφοκτόνες συγκρούσεις. 
Μόνο εκούσια υποχώρηση, εκκοπή θελήματος, κλίση της κεφαλής στον Θεό, ταπείνωση, διότι όλοι είμαστε υπαίτιοι και δεν έχουμε να καυχηθούμε για κάτι απέναντι στους άλλους. 
Όλα αυτά μαζί με τη μνήμη του θανάτου: κανείς δεν ξέρει αν αύριο θα υπάρχει. Προς τι επομένως η απαίτηση και ο ανταγωνισμός; ‘Τι μάτην ταραττόμεθα;

Δ΄Κυριακή των Νηστειών-Αγ.Ιωάννη της Κλίμακος

Ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς
Κυριακή τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος
Αποτέλεσμα εικόνας για SFANTUL IOAN SCARARUL
Γιατί ἡ Ἐκκλησία τοποθετεῖ αὐτόν τόν Ἅγιο στό μέσον τῆς νηστείας, ὡσάν τήν πιό ἅγια εἰκόνα, ὥστε νά ἀτενίζουν ὅλοι σέ Αὐτόν;

Ὁ ἅγιος Ἰωάννης τῆς Κλίμακος. Ποιός εἶναι αὐτός; Εἶναι ὁ ἄνθρωπος πού ἐβίωσε καί ἔγραψε τήν Κλίμακα τοῦ Παραδείσου, πού ἐβίωσε τήν ἀνάβασι τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τήν κόλασι μέχρι τόν Οὐρανό, μέχρι τόν Παράδεισο. Αὐτός ἐβίωσε τήν κλίμακα ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τήν κλίμακα πού ἐκτείνεται ἀπό τόν πυθμένα τῆς κολάσεως τοῦ ἀνθρώπου μέχρι τήν κορυφή τοῦ παραδείσου. Ἐβίωσε καί ἔγραψε. Ἄνθρωπος πολύ μορφωμένος, πολύ σπουδαγμένος. Ἄνθρωπος πού ὡδήγησε τήν ψυχή του εἰς τάς ὁδούς τοῦ Χριστοῦ, πού τήν ὡδήγησε ὁλόκληρη ἀπό τήν κόλασι στόν παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν ἁμαρτία στήν ἀναμαρτησία, καί πού θεόσοφα μᾶς περιέγραψε ὅλη αὐτή τήν πορεία, τί δηλαδή βιώνει ὁ ἄνθρωπος πολεμώντας μέ τόν κάθε διάβολο πού βρίσκεται πίσω ἀπό τήν ἁμαρτία.

Μέ τήν ἁμαρτία μᾶς πολεμάει ὁ διάβολος, καί μένα καί σένα, ἀδελφέ μου καί ἀδελφή μου. Σέ πολεμάει μέ κάθε ἁμαρτία. Μήν ἀπατᾶσαι, μή νομίζῃς πώς κάποια μικρή καί ἀσθενής δύναμις σοῦ ἐπιτίθεται. Ὄχι! Αὐτός σοῦ ἐπιτίθεται! Ἀκόμη κι’ ἄν εἶναι ἕνας ρυπαρός λογισμός, μόνο λογισμός, γνώριζε ὅτι αὐτός ὁρμᾶ κατεπάνω σου. Λογισμός ὑπερηφανείας, κακῆς ἐπιθυμίας, φιλαργυρίας,... ἕνα ἀναρίθμητο πλῆθος λογισμῶν ἔρχεται κατεπάνω σου ἀπό ὅλες τίς πλευρές. Καί σύ, τί εἶσαι ἐσύ;

Ὤ, Κλίμακα τοῦ Παραδείσου! Πῶς, πάτερ Ἰωάννη, μπόρεσες νά στήσῃς αὐτή τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό; Δέν τήν ἔσχισαν οἱ δαίμονες, δέν τήν ἔκοψαν, δέν τήν ἔσπασαν; Ὄχι!... Ἡ νηστεία του ἦταν μιά φλόγα, μιά φωτιά, μιά πυρκαϊά. Ποιός διάβολος θά τήν ἄντεχε; Ὅλοι ἔφυγαν πανικοβλημένοι, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν κινηγημένοι ἀπό τήν ἔνδοξη καί θεία του προσευχή, ὅλοι οἱ δαίμονες ἔφυγαν τρομοκρατημένοι ἀπό τήν νηστεία του, ὅλοι οἱ δαίμονες ἐξαφανίσθηκαν ἀπό τήν πύρινη, τήν φλογερή, προσευχή του.

Ἡ Κλίμακα τοῦ Παραδείσου!

Τί εἶναι αὐτή; Εἶναι οἱ ἅγιες ἀρετές, οἱ ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές: ἡ ταπείνωσις, ἡ πίστις, ἡ νηστεία, ἡ πραότης, ἡ ὑπομονή, ἡ ἀγαθότης, ἡ καλωσύνη, ἡ εὐσπλαχνία, ἡ φιλαλήθεια, ἡ ἀγάπη στόν Χριστό, ἡ ὁμολογία τοῦ Χριστοῦ, τά παθήματα χάριν τοῦ Χριστοῦ. Αὐτές καί ἄλλες πολλές ἅγιες καινοδιαθηκικές ἀρετές. Κάθε ἐντολή τοῦ Χριστοῦ, ἀδελφοί μου· αὐτό εἶναι ἀρετή. Τήν τηρεῖς; Τήν ἐφαρμόζεις; Π.χ. τήν ἐντολή του περί νηστείας τήν τηρεῖς, τήν ἐφαρμόζεις; Ἡ νηστεία εἶναι ἁγία ἀρετή, εἶναι σκαλοπάτι τῆς κλίμακος ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό. Ἡ νηστεία, ἡ εὐλογημένη νηστεία, ὅπως καί ὅλη ἡ κλίμακα ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό.

Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνας μικρός παράδεισος. Κάθε ἀρετή τρέφει τήν ψυχή σου, τήν κάνει μακαρία, κατεβάζει στήν ψυχή σου θεία, οὐράνια ἀνάπαυσι. Κάθε ἀρετή εἶναι ἕνα χρυσό καί διαμαντένιο σκαλοπάτι στήν κλίμακα τῆς σωτηρίας σου, στήν κλίμακα πού ἑνώνει τήν γῆ μέ τόν Οὐρανό, πού ἐκτείνεται ἀπό τήν δική σου κόλασι μέχρι τόν δικό σου παράδεισο. Γι’ αὐτό καμμία ἀπό αὐτές δέν εἶναι ποτέ μόνη της. Ἡ πίστις στόν Κύριό μας Ἰησοῦ Χριστό δέν εἶναι ποτέ μόνη της. Ἐκδηλώνεται μέ τήν προσευχή, μέ τήν νηστεία, μέ τήν ἐλεημοσύνη, μέ τήν ταπείνωσι, μέ τά παθήματα χάριν τοῦ πλησίον. Ὅχι μόνο ἐκδηλώνεται ἀλλά καί ζῆ κάθε ἀρετή, ἐπειδή ὑπάρχει ἡ ἄλλη ἀρετή. Ἡ πίστις ζῆ μέ τήν προσευχή, ἡ προσευχή ζῆ μέ τήν νηστεία, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν προσευχή, ἡ νηστεία τρέφεται μέ τήν ἀγάπη, ἡ ἀγάπη τρέφεται μέ τήν εὐσπλαχνία. Ἔτσι κάθε ἀρετή ζῆ διά τῆς ἄλλης. Καί ὅταν μία ἀρετή κατοικήσῃ στήν ψυχή σου, ὅλες οἱ ἄλλες θά ἀκολουθήσουν, ὅλες σιγά-σιγά ἀπό αὐτήν θά προέλθουν καί θά ἀναπτυχθοῦν δι’ αὐτῆς καί μαζί μέ αὐτήν.

Ναί, ἡ κλίμακα τοῦ Παραδείσου ἐξαρτᾶται ἀπό σένα. Πές ὅτι νηστεύω μέ φόβο Θεοῦ, μέ εὐλάβεια, μέ πένθος, μέ δάκρυα. Μετά ὅμως τά παρατάω. Νά, ἄρχισα νά κτίζω τήν κλίμακα καί ἐγώ ὁ ἴδιος τήν γκρέμισα, τήν ἔσπασα. Ἐσύ πάλι, ἐσύ, νηστεύεις συχνά, ἐγκρατεύεσαι ἀπό κάθε σωματική τροφή. Ἀλλά νά, τόν καιρό τῆς νηστείας ἀφήνεις νά κατοικήσῃ στήν ψυχή σου ἡ ἁμαρτία, νά σπείρωνται στήν ψυχή σου διάφοροι ἀκάθαρτοι λογισμοί, ἐπιθυμίες. Σέ σένα ἀνήκει νά τούς διώχνῃς ἀμέσως μακρυά σου μέ τήν προσευχή, τό πένθος, τήν ἀνάγνωσι ἤ μέ ὁποιαδήποτε ἄλλη ἄσκησι. Ἀλλά, ἄν ἐσύ, ἐνῶ νηστεύῃς σωματικῶς, τρέφῃς τήν ψυχή σου μέ κάποια ἁμαρτία ἤ μέ κάποιο κρυφό πάθος, νά! ἐσύ, ἐνῶ ἀρχίζῃς νά χτίζῃς ἕνα-ἕνα τά σκαλοπάτια τῆς νηστείας ἀπό τήν γῆ πρός τόν Οὐρανό, ἐσύ ὁ ἴδιος πάλι τά γκρεμίζεις, τά καταστρέφεις.

Ἡ νηστεία ἀπαιτεῖ εὐσπλαχνία, ταπείνωσι, πραότητα. Ὅλα αὐτά πᾶνε μαζί. Εἶναι σάν ἕνα συνεργεῖο οἰκοδόμων, τῶν ὁποίων ἀρχηγός εἶναι ἡ προσευχή. Αὐτή εἶναι ὁ ἀρχιμάστορας, ὁ ἀρχιτέκτονας, ὁ ἀρχιμηχανικός τῆς πνευματικῆς μας ζωῆς, τῶν πνευματικῶν μας ἐφέσεων, τῆς κλίμακος πού θά στήσουμε μεταξύ γῆς καί Οὐρανοῦ. Ἡ προσευχή κατέχει τήν πρώτη θέσι. Ὅταν ἡ προσευχή ἐγκατασταθῇ στήν καρδιά σου καί αὐτή φλέγεται ἀπό ἀδιάλειπτη δίψα γιά τόν Κύριο, ὅταν Αὐτόν συνέχεια βλέπει, Αὐτόν συνέχεια αἰσθάνεται, τότε μέ τήν προσευχή εἰσάγεις στήν ψυχή σου ὅλες τίς ἄλλες ἀρετές. Τότε ὁ μηχανικός (ἡ προσευχή) ἔχει ἄριστους τεχνίτες, κτίζει γρήγορα-γρήγορα θαυμάσιες κλίμακες ἀπό τήν γῆ μέχρι τόν Οὐρανό, τίς κλίμακες τῶν σταδιακῶν σου ἀναβάσεων πρός τόν Θεό, πρός τήν τελειότητά Του. Ὅταν ἔχῃς δύναμι, δυνατή προσευχή, τότε καμμία νηστεία δέν θά σοῦ εἶναι δύσκολη, τότε καμμία ἀγάπη δέν θά σοῦ εἶναι ἀδύνατη. Ἁγία εὐαγγελική ἀγάπη!

Ἡ προσευχή ἁγιάζει τά πάντα μέσα σου, τήν κάθε ἄσκησί σου, τόν κάθε λογισμό σου, τήν κάθε αἴσθησί σου, τήν κάθε διάθεσή σου. Προσευχή! Δύναμις θεϊκή, τήν ὁποία μᾶς ἔδωσε ὁ Κύριος γιά νά ἁγιάζουμε ὁ,τιδήποτε ἐναγές μέσα μας, στήν ψυχή μας. Ἡ προσευχή σέ ἑνώνει μέ τόν Πανεύσπλαχνο Κύριο, καί Αὐτός ἐκχέει μέσα στήν καρδιά σου τήν συμπάθεια γιά κάθε ἄνθρωπο, γιά τόν ἁμαρτωλό, γιά τόν ἀδελφό πού εἶναι ἀδύναμος ὅπως καί σύ, πού πέφτει ὅπως καί σύ, ἀλλά καί πού μπορεῖ νά σηκωθῇ ὅπως καί σύ· πού τοῦ χρειάζεται ὅμως ἡ δική σου βοήθεια, ἡ ἀδελφική σου βοήθεια, ἡ προσευχητική σου βοήθεια, ἡ ἐκκλησιαστική σου βοήθεια. Τότε, ὅταν δώσῃς βοήθεια, χωρίς ἀμφιβολία θά κτίσῃς τήν δική σου κλίμακα, τήν κλίμακα πού ὁδηγεῖ ἀπό τήν κόλασί σου στόν παράδεισό σου· τότε, μέ βεβαιότητα στήν καρδιά θά ἀνεβαίνῃς ἀπό σκαλοπάτι σέ σκαλοπάτι, ἀπό ἀρετή σέ ἀρετή, καί θά φθάσῃς ἔτσι στήν κορυφή τῆς κλίμακος, στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν Οὐρανό, θά ἀποβιβασθῇς στόν οὐράνιο Παράδεισο.

Ὅλα τά ἔχουμε, καί σύ καί ἐγώ: ἐννέα Μακαρισμοί, ἐννέα ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Αὐτό εἶναι τό εὐαγγέλιο τῆς νηστείας, τό εὐαγγέλιο τοῦ ἁγίου Ἰωάννου τῆς Κλίμακος. Ἀρετές, ἀδελφοί, μεγάλες ἀρετές. Τίς δύσκολες ἀσκήσεις τῆς νηστείας, τῆς προσευχῆς, τῆς ταπεινώσεως, ὁ Κύριος τίς παρουσίασε ὡς Μακαρισμούς. Μακάριοι οἱ πτωχοί τῷ πνεύματι, ὅτι αὐτῶν ἐστιν ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν (Ματθ. ε΄ 3)...

Ἡ ταπείνωσις! Αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς χριστιανικῆς ζωῆς, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς πίστεώς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀρετῆς μας, αὐτή εἶναι ἡ ἀρχή τῆς ἀναβάσεώς μας πρός τόν Οὐρανό, αὐτή εἶναι τό θεμέλιο τῆς κλίμακός μας. Κύριε, ἐγώ εἶμαι ἕνα τίποτα, Ἐσύ εἶσαι τό πᾶν! Ἐγώ τίποτα, Ἐσύ τό πᾶν! Ὁ νοῦς μου εἶναι τίποτα μπροστά στόν δικό Σου Νοῦ, τό πνεῦμα μου εἶναι τίποτα μπροστά στό Πνεῦμα Σου, ἡ καρδιά μου, ἡ γνῶσις μου... ὤ! τίποτα, τίποτα, μπροστά στήν γνῶσι Σου Κύριε! Ἐγώ, ἐγώ, μηδέν, μηδέν... καί πίσω ἀπό αὐτό ἀναρίθμητα ἄλλα μηδενικά. Αὐτό εἶμαι ἐγώ μπροστά Σου, Κύριε. Ἡ ταπείνωσις! Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη ἁγία ἀρετή, ἡ πρώτη χριστιανική ἀρετή. Ὅλα ἀρχίζουν ἀπό αὐτήν...

Ἀλλά οἱ Χριστιανοί αὐτοῦ τοῦ κόσμου, πού οἰκοδομοῦμε τήν κλίμακα τῆς σωτηρίας μας, πάντοτε κινδυνεύουμε ἀπό τίς ἀκάθαρτες δυνάμεις. Ποιές εἶναι αὐτές; Οἱ ἁμαρτίες, οἱ ἁμαρτίες μας, τά πάθη μας. Καί πίσω ἀπό αὐτές ὁ διάβολος, ... Ὅπως οἱ ἅγιες ἀρετές οἰκοδομοῦν τήν οὐράνια κλίμακα μεταξύ Οὐρανοῦ καί γῆς, ἔτσι καί οἱ ἁμαρτίες μας φτιάχνουν μία σκάλα γιά τήν κόλασι. Κάθε ἁμαρτία. Ἄν ὑπάρχουν ἁμαρτίες στήν ψυχή σου, πρόσεχε! Ἄν κρατᾶς μῖσος στήν ψυχή σου μιά, δυό, τρεῖς, πενήντα μέρες, πρόσεξε νά δῇς σέ τί κόλασι ἔχει μεταβληθῆ ἡ ψυχή σου. Τό ἴδιο κι ἄν κρατᾶς θυμό, φιλαργυρία, αἰσχρή ἐπιθυμία... Καί σύ, τί κάνεις; Πραγματικά, μόνος σου φτιάχνεις μιά σκάλα γιά τήν κόλασι.

Ἀλλά ὁ Ἀγαθός Κύριος μᾶς δίνει θαυμαστό παράδειγμα. Νά, στό μέσον τῆς νηστείας, προβάλλει τόν μεγαλώνυμο, τόν θαυμάσιο, τόν ἅγιο Ἰωάννη τῆς Κλίμακος. Ὅλος λάμπει ἀπό τίς ἅγιες εὐαγγελικές ἀρετές. Τόν βλέπουμε πῶς ἀνεβαίνει γρήγορα καί σοφά τήν κλίμακα τοῦ Παραδείσου, τήν ὁποία ἔστησε ἀνάμεσα στήν γῆ καί στόν Οὐρανό. Ὡς διδάσκαλος, ὡς ἅγιος ὁδηγός, μᾶς δίνει τήν Κλίμακά του σέ μᾶς τούς Χριστιανούς ὡς πρότυπο γιά νά ἀνεβοῦμε ἀπό τήν κόλασι στόν Παράδεισο, ἀπό τόν διάβολο στόν Θεό, ἀπό τήν γῆ στόν Οὐρανό...

Εὔχομαι ὁ ἐλεήμων καί μέγας ἅγιος πατήρ ἡμῶν Ἰωάννης τῆς Κλίμακος... νά μᾶς χειραγωγῇ στούς ἀγῶνες μας ἐναντίον ὅλων τῶν ἁμαρτιῶν μας μέ στόχο τίς ἅγιες ἀρετές· νά οἰκοδομήσουμε καί ἐμεῖς μέ τήν βοήθειά του τήν δική μας κλίμακα καί ἀκολουθώντας τον νά φθάσωμε στήν Βασιλεία τῶν Οὐρανῶν, στόν Παράδεισο, ὅπου ὑπάρχουν ὅλες οἱ οὐράνιες ἀναπαύσεις, ὅλες οἱ αἰώνιες χαρές, ὅπου μαζί του ἐκεῖ θά δοξάζουμε τόν Βασιλέα ὅλων ἐκείνων τῶν ἀγαθῶν, τόν Αἰώνιο Βασιλέα τῆς Οὐρανίου Βασιλείας, τόν Κύριο Ἰησοῦ Χριστό, ᾯ ἡ δόξα καί ἡ τιμή νῦν καί ἀεί καί εἰς τούς αἰῶνας τῶν αἰώνων. Ἀμήν.

Κήρυγμα Κυριακή Δ΄Νηστειών

Μητροπολίτης Ἐδέσσης, Πέλλης καί Ἀλμωπίας Ἰωὴλ

Ἡ δύναμη τοῦ Χριστοῦ (Μάρκ. θ, 17-31)
‹‹Ἐπετίμησεν τῷ πνεύματι τῷ ἀκαθάρτῳ››
Οἱ ἐπιβουλὲς τῶν δαιμόνων ἐναντίον τοῦ ἀνθρώπου εἶναι πολλές. Πολὺ περισσότερες ὅμως εἶναι οἱ εὐεργεσίες τοῦ Θεοῦ στὸν ἄνθρωπο. Ἐὰν δὲν ἐρχόταν ὁ Θεὸς νὰ γίνει σύμμαχος τοῦ ἀνθρώπου, θὰ καταστρεφόταν τὸ γένος μας, ἐπειδὴ τὸ πολιορκεῖ ἀσταμάτητα ὁ πονηρός. Δὲν ὑπῆρχε καιρὸς καὶ χρόνος ποὺ νὰ μᾶς εἶχε ἀφήσει ἐλεύθερους καὶ ἀνεπηρέαστους ὁ διάβολος. Εἶναι ὁ κατ’ ἐξοχὴν δημιουργὸς καὶ αἴτιος ὅλων τῶν συμφορῶν μας, γράφει ὁ Θεοφάνης ὁ Κεραμέας. Ὁ Κύριος σήμερα κατήργησε τὴ δύναμη τοῦ ἀντιδίκου τῆς σωτηρίας μας, θεραπεύοντας τὸ παιδὶ τοῦ ὀλιγόπιστου πατέρα.

Ἡ ὀλιγοπιστία εἶναι ἄρρωστη πνευματικὴ κατάσταση
Πράγματι ὁ πατέρας ἦταν ὀλιγόπιστος κι αὐτὸ ἦταν ἕνας λόγος ποὺ οἱ μαθητὲς τοῦ Χριστοῦ δὲν μπόρεσαν νὰ θεραπεύσουν τὸ παιδί. Ναὶ μὲν πῆγε σ’ αὐτοὺς γιὰ νὰ τὸ θεραπεύσουν, ἀλλὰ μέσα του δὲν πίστευε ἀκράδαντα ὅτι μποροῦν. Φαίνεται αὐτὸ κι ἀπὸ τὰ λόγια του: ‹‹...εἶπον τοῖς μαθηταῖς σου ἵνα αὐτὸ ἐκβάλωσιν καὶ οὐκ ἴσχυσαν›› (Μάρκ. 9,18) δηλ. Ἁπλῶς τὸ ἔφερε στοὺς μαθητὲς καὶ τοὺς εἶπε ἁπλὰ καὶ ἄχρωμα νὰ τὸ θεραπεύσουν. Δὲν ἱκέτευσε, δὲν παρακάλεσε, δὲν ἔκλαυσε γιὰ τὸ παιδί του, ὅπως π.χ. ἡ Χαναναία γυναίκα γιὰ τὴν θυγατέρα της ποὺ ἦταν κι αὐτὴ δαιμονισμένη. Ὁ Χριστὸς μὲ τὴν ἔνσαρκη παρουσία Του, ἀναγκαζόταν νὰ συναναστρέφεται καὶ μὲ μὴ ἀγαθοὺς ἀνθρώπους, προκειμένου νὰ τοὺς διορθώσει. Γιὰ τὸν Χριστὸ δὲν ἦταν τόσο βαρὺ γεγονὸς ὁ Σταυρός Του, αὐτὸ μᾶλλον ἐπιθυμητὸ ἦταν, ὅσο τὸ νὰ εἶναι ἀνάμεσα σὲ ἁμαρτωλοὺς ‹‹τὸ εἶναι μετ’ αὐτῶν βαρύ››, τονίζει ὁ ἅγιος Κύριλλος. Ὁ πατέρας τοῦ νέου ἦταν καὶ ἄπιστος καὶ διεστραμμένος. Βέβαια δὲν πλασθήκαμε ἀπ’ τὸν Θεὸ κακοί, μᾶς ἔκανε ἔτσι ἡ ἁμαρτία. Λαθραία μπῆκε ἡ ἁμαρτία στὸν ἄνθρωπο καὶ τὸν ἀλλοίωσε.

Τὸ πρόσωπο τοῦ δαιμονισμένου παιδιοῦ
Τὸ πρόσωπο τοῦ δαιμονισμένου παιδιοῦ εἶναι τραγικό. Τὸ δαιμόνιο ποὺ κατέβαλε τὸν νέο, ἦταν φοβερό. Ἔμοιαζε σὰν ἕνα μεγάλο βουνὸ ποὺ χρειαζόταν πίστη γιὰ νὰ τὸ μετακινήσει κάποιος, ὅπως λέγει ὁ εὐαγγελιστὴς Ματθαῖος (κεφ. 17, 20). Ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Παλαμᾶς τὸ ὀνομάζει ‹‹παγχάλεπον››. Ἐνεργοῦσε ἐπάνω του κατὰ τὴν περίοδο τῆς σελήνης καὶ τοῦ εἶχε ἀφαιρέσει τὴν ὁμιλία καὶ τὴν ἀκοή. Ἄλλο πράγμα ὁ ψυχοπαθὴς κι ἄλλο ὁ δαιμονισμένος. Ὁ ἕνας πάσχει ἀπὸ ἀρρώστια κι ὁ ἄλλος ἀπὸ δαιμονικὴ ἐπήρεια. Ὁ δαιμονισμένος ἔχει προβλήματα ποὺ δημιουργοῦνται ἀπὸ τὸ διάβολο, ἐνῶ ὁ ψυχοπαθὴς ἀπὸ τὴν ἀλλοίωση σωματικῶν του λειτουργιῶν.

Ἡ θεραπεία τοῦ νέου
Ὁ Χριστὸς γιὰ νὰ διαλύσει τὴν ψευδῆ ἐντύπωση τοῦ πλήθους πὼς καὶ ὁ ἴδιος εἶναι ἀνίκανος νὰ θεραπεύσει τὸ παιδί, ὅπως καὶ οἱ μαθητές του, ἀμέσως διέταξε τὸ δαιμόνιο νὰ βγεῖ καὶ νὰ ἀναχωρήσει ‹‹ἔξελθε ἐξ αὐτοῦ καὶ μηκέτι εἰσέλθεις εἰς αὐτόν›› (Μάρκ. 9,25). Ὁ Κύριος εἶχε ἐξουσία θεοπρεπῆ, ὄχι ὅπως οἱ Γραμματεῖς καὶ οἱ Φαρισαῖοι. Ὡς κυρίαρχος καὶ δεσπότης συμπεριφερόταν στοὺς δαίμονες γιατί ἤθελε νὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὴν ἐπήρειά τους. Μᾶς ἔδωσε καὶ τὰ ὅπλα νὰ τοὺς πολεμήσουμε, δηλ. τὴν προσευχὴ καὶ τὴ νηστεία (στίχ. 29).

Τὰ πάθη τοῦ ἀνθρώπου
Τὰ πάθη, οἱ ἁμαρτίες μας καὶ οἱ δαιμονικὲς ἐπήρειες μοιάζουν σὰν μεγάλα βουνά. Τέτοιες καταστάσεις εἶναι ὁ θυμός, οἱ σαρκικὲς ἐπιθυμίες, ἡ ἀρχομανία κ. ἄ. Ὅλα αὐτὰ ἔχουν φοβερὴ στερεότητα κι ἀντοχὴ μέσα μας. Ὁ διάβολος εἶναι τὸ ὄρος τῆς ὑπερηφάνειας. Μᾶς χρειάζεται πίστη, γιὰ νὰ ἔχουμε παρρησία στὸ Θεὸ καὶ γιὰ νὰ δώσουμε τὸ δικαίωμα στὸν Κύριο νὰ ἐνεργήσει εὐεργετικὰ ἐπάνω μας. Ἡ μικρὴ ζωντανὴ πίστη θὰ μετακινήσει ὅλα τὰ πονηρὰ ὑψώματα μέσα μας. Δὲν εἶναι σωστὸ νὰ τρέφουμε ὀλιγοπιστία ἀπέναντι στὸν Χριστὸ καὶ τὴ διδασκαλία του. Ὅσο πιὸ ταπεινοὶ εἴμαστε, τόσο πιὸ πολύ μᾶς τειχίζει ἡ χάρη τοῦ Θεοῦ καὶ μᾶς προστατεύει ἀπὸ τὴν ἐνέργεια τοῦ διαβόλου.
Ἀδελφοί μου,
Ἂς ἱκετεύσουμε τὸν Θεὸ νὰ μᾶς καθαρίσει ἀπὸ τὰ πάθη, ὅπως καθάρισε τὸν νέο τοῦ Εὐαγγελίου.

Προσκύνημα με τα πόδια και με...σκι

Κάθε χρόνο ο αρχιεπίσκοπος Μαξιμιλιανός της Βολόγκντα κάνει ένα προσκύνημα στο μέρος όπου βρίσκονται τα ερείπια της Μονής της Μεταμορφώσεως(στο Σουζγκορ,περιοχή της Λευκής Λίμνης),ένα μοναστήρι πού έχτισε ο Άγιος Δανιήλ  του Σουζγκορ τον 16ο αιώνα.Έτσι κάθε χρόνο ο αρχιεπίσκοπος,πολλοί μοναχοί και ιερείς,με σκι και με τα πόδια καταφτάνουν εκεί μετά από πολύωρη διαδρομή,όπου προσεύχονται στον Άγιο Δανιήλ.Οι φωτογραφίες είναι από Εδώ
    Ξεκινώντας.  Στο εξής - φωτογραφία Αρχιεπίσκοπος Maximilian

   
proskynitis

Η μαγευτική Εκκλησία της Παναγίας της Κρυφτής. στο Πλωμάρι της Λέσβου..


Δυτικά της Μελίντας ακολουθώντας ένα μονοπάτι που μόνο οι ντόπιοι ξέρουν καλά, μπορείτε να φτάστε μέχρι τη Κρυφή Παναγιά. Ένα τοπίο μοναδικό, ένα μέρος επιβλητικό. Απότομα βράχια που στις ρίζες τους αναβλύζουν ζεστά νερά, αντικατοπτρίζονται μέσα στο γαλαζοπράσινο του Αιγαίου, κρύβοντας διακριτικά την εικόνα της Παναγιάς που βρήκε καταφύγιο στην εγκοπή τούτου του βράχου. Το ξωκλήσι αυτό είναι κρυμμένο εξ ολοκλήρου στην ευρύχωρη σπηλιά ενός βράχου. 

Σύμφωνα με την παράδοση, αφού κρύφτηκε εκεί μία κοπέλα με το παιδί της, κυνηγημένη από τους Τούρκους με άλογα (γι’ αυτό και στο πανηγύρι συνηθίζουν να κατεβαίνουν με άλογα οι κάτοικοι του Παλαιοχωρίου) σώθηκε και έταξε στην Παναγιά τη σπηλιά αυτή να την κάνει εκκλησία. Επίσης, σύμφωνα με μαρτυρίες, πολλοί Έλληνες της Μικράς Ασίας βγήκαν στην περιοχή αυτή με τις βάρκες τους μετά την καταστροφή, και την έχουν ως προστάτιδά τους. Τέλος, στα δύσκολα χρόνια της Γερμανικής κατοχής, πολλοί Έλληνες σώθηκαν διαφεύγοντας στη Μέση Ανατολή με συμμαχικά υποβρύχια, που πλησίαζαν αθέατα την απρόσιτη περιοχή της Παναγιάς της Κρυφτής.





Ίσως ο καλύτερος τρόπος για να επισκεφτείτε τη Κρυφή Παναγιά είναι να φτάστε μέχρι εδώ απ' τη θάλασσα με τη βοήθεια κάποιου πλεούμενου. Η Εκκλησία βρίσκετε γυρο στα 3 χιλιόμετρα από τη Μελίντα και 10 απο το κέντρο του Πλωμαρίου. Σε κάποιο σημείο ο δρόμος σταματάει και ακολουθεί δύσβατο μονοπάτι. Επίσης βλέπετε στις φώτογραφίες την είσοδος δια θαλάσσης. Από τα παλιά χρόνια οι κάτοικοι του Πλωμαρίου και των γύρω περιοχών, πήγαιναν για να προσκυνήσουν την εικόνα της Παναγίας και να θεραπευτούν από τους ρευματισμούς στα ιαματικά νερά που αναβλύζουν στο νοτιοδυτικό σημείο, όπως βλέπετε στην πρώτη φωτογραφία.






Κρυφή Παναγιά
Πελαγίσια μου αύρα

Ακρογιάλια κρυφά
Ποια σπηλιά, νά ’κρυψε
την Παναγιά μας
Στα ράχτα της Μελίντας,
Να γεννά
Τα πολυπλόκαμα
Κορώνες του βυθού
Βασιλικούς αστερίσκους
Στα απύθμενα της θάλασσας ;

Κορίτσια με Πράσινα
Της ελιάς φουστάνια
Ορμάνε στα Νερά
Κοχλάζει η θάλασσα
Ανάβουνε σπηλιές
Κόκκινα της φωτιάς ,τα βράχια
Τα κύματα υποκλίνονται
Στη Μάνα ,την Κρυφή
Την Παναγιά


Στρατής Γιαννίκος

Πέμπτη 27 Μαρτίου 2014

Όσιος Ευστράτιος της Λαύρας των Σπηλαίων,ο σταυρωθείς ανήμερα το Πάσχα



Ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος, ἀπόγονος μιᾶς πλούσιας οἰκογένειας τοῦ Κιέβου, διέθεσε στοὺς πτωχοὺς ὅλα τὰ πλούτη του καὶ ἐγκαταβίωσε στὴ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ὅπου ἀφιερώθηκε στὴν ἄσκηση καὶ τὴ νηστεία. Στὶς εἰκόνες περιγράφεται μὲ ἀνοιχτοῦ χρώματος μαλλιά, ἀραιὴ γενειάδα, ντυμένος μὲ τὸ μοναχικὸ ράσο καὶ ἀνυπόδητος.

Μόλις ὁ Ὅσιος ἔγινε μοναχός, ἄρχισε νὰ ἀγωνίζεται κατὰ τῶν σαρκικῶν παθῶν καὶ τοῦ διαβόλου μὲ τὰ ὅπλα τοῦ φωτός, τὴν ἀγρυπνία, τὴν προσευχὴ καὶ προπαντὸς τὴν χριστομίμητη νηστεία. Μὲ τὸν ἀγῶνα καὶ τὴν σκληρὴ ἐγκράτεια, ταπείνωσε τοὺς δαίμονες καὶ ἐξουδετέρωνε τὶς προσβολές τους. Πάντοτε θυμόταν ὅτι ὁ Κύριός του, ὁ Ἰησοῦς Χριστός, μὲ τὴν σαρανταήμερη νηστεία καὶ τὴν προσευχή Του κατέβαλε τὸν πονηρό, ἐνῷ ἀντίθετα ὁ πρωτόπλαστος Ἀδάμ, λόγω τῆς ἀποτυχίας του στὸ νὰ φανεῖ ἐγκρατής, ἔπεσε καὶ ἐξορίσθηκε ἀπὸ τὸν Παράδεισο. Ἔτσι ὁ γενναῖος Εὐστράτιος ἕλιωσε πραγματικὰ τὸ σῶμα του μὲ τὴν αὐστηρὴ νηστεία, ἀλλὰ μαζὶ μὲ αὐτὸ ἕλιωσε καὶ τὰ πάθη καὶ διέλυσε τὶς δαιμονικὲς πλεκτᾶνες. Γι’ αὐτὸ ἐπονομάσθηκε Νηστευτής.

Ὁ Βίος τοῦ Ὁσίου Εὐστρατίου περιγράφει, μὲ ἰδιαίτερη ἐπιμέλεια, τὶς περιστάσεις τοῦ μαρτυρίου του. Στὶς 20 Ἰουλίου τοῦ ἔτους 1096, ἡ Λαύρα τῶν Σπηλαίων τοῦ Κιέβου, ἔγινε ξαφνικὰ στόχος ἐπιθέσεως τῶν Πολόφσκυ, οἱ ὁποῖοι καθοδηγούμενοι ἀπὸ τὸν Μπονγιὰκ τὸν Φιλάργυρο, λεηλάτησαν τὴ μονὴ καὶ αἰχμαλώτισαν μοναχοὺς καὶ ἐργάτες αὐτῆς καὶ τοὺς πούλησαν ὡς σκλάβους στὴν Βυζαντινὴ πόλη Χερσόνησο, στὴν Ταυρίδα.

Ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος καὶ ἄλλοι πενήντα αἰχμάλωτοι ἀγοράστηκαν ἀπὸ ἕνα Ἑβραῖο τῆς Χερσονήσου, ὁ ὁποῖος, γιὰ νὰ τοὺς ἐξαναγκάσει νὰ ἀσπασθοῦν τὴν ἰουδαϊκὴ πίστη τοὺς ἄφησε νὰ ὑποφέρουν ἀπὸ τὴν πεῖνα καὶ τὴ δίψα. Καθὼς ἡ ἀποδοχὴ τοῦ Ἰουδαϊσμοῦ σήμαινε ἀπελευθέρωση ἀπὸ τὴν σκλαβιά, μετὰ ἀπὸ ἕξι χρόνια σκληρῆς δουλείας, οἱ αἰχμάλωτοι ἦταν ἕτοιμοι νὰ ἀρνηθοῦν τὸν Χριστό. Ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος, ὅμως, τοὺς ἔπεισε νὰ μὴν ἀρνηθοῦν τὴν ὑπόσχεση ποὺ ἔδωσαν μὲ τὸ βάπτισμα.


Μετὰ ἀπὸ δέκα τέσσερις ἡμέρες ὅλοι πέθαναν ἀπὸ πεῖνα καὶ δίψα, ἐκτὸς ἀπὸ τὸν Ὅσιο Εὐστράτιο, ποὺ εἶχε συνηθίσει στὶς πολυήμερες νηστεῖες. Ὁ ἰδιοκτήτης λοιπόν, ὀργισμένος, τὸν κατηγόρησε γιὰ τὸν θάνατο τῶν συντρόφων του καὶ διέταξε νὰ σταυρωθεῖ ἀνήμερα τοῦ Χριστιανικοῦ Πάσχα. 



Σύμφωνα μὲ τὸ Βίο, ὁ Ὅσιος Εὐστράτιος ἔζησε γιὰ δεκαπέντε ἀκόμα ἡμέρες ἐπάνω στὸν σταυρὸ καὶ βρῆκε τὴν δύναμη νὰ συζητήσει μὲ τὸν Ἑβραῖο ἰδιοκτήτη ἐὰν ὁ σταυρικὸς θάνατος ἦταν ἀτιμία ἢ προνόμιο καὶ νὰ προφητέψει γιὰ τοὺς δουλοκτῆτες του μία ἐπικείμενη θεομηνία. Μόλις τὸ εἶπε αὐτό, μαχαιρώθηκε.
Οἱ ἀνόσιοι σταυρωτὲς κατέβασαν τὸ ἱερὸ λείψανο ἀπὸ τὸν σταυρὸ καὶ τὸ ἔριξαν στὴν θάλασσα. Ἡ ἀνεξερεύνητη οἰκονομία τοῦ Θεοῦ μετέφερε τὸ τίμιο σκήνωμα θαυματουργικά, χωρὶς ἀνθρώπινη μεσολάβηση, στὰ σπήλαια τῆς Λαύρας τοῦ Κιέβου. 


Ἐκεῖ τὸ βρῆκαν μὲ κατάπληξη καὶ δέος οἱ μοναχοί, ἐκεῖνοι ποὺ εἶχαν σωθεῖ καὶ εἶχαν ἐπιστρέψει στὴ μονὴ μετὰ ἀπὸ τὸ πέρασμα τῶν Πολόφσκυ καὶ τὸ ἐνταφίασαν μὲ τιμὲς καὶ δοξολογίες. Στὸν τόπο αὐτὸ παραμένει μέχρι σήμερα, ἄφθορο καὶ δοξασμένο, ἐπιτελώντας ἀναρίθμητα θαύματα στοὺς πιστούς.Η μνήμη του τιμάται στις 28 Μαρτίου