ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Πέμπτη 31 Ιουλίου 2014

Περὶ πλεονεξίας(π.Διονυσίου Τάτση)

Τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου π. Διονυσίου Τάτση
Jacob Matham-Πλεονεξία

ΟΙ ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΟΙ ἄνθρωποι δέν μποροῦν νά καταλάβουν, γιατί ἡ πλεονεξία εἶναι ἁμάρτημα καί μάλιστα θανάσιμο, μεγαλύτερο καί ἀπό τήν πορνεία. Μέ τήν κοινή λογική τους, τό νά συγκεντρώνουν πλοῦτο μέ τόν ἱδρώτα τους, χωρίς νά ἀδικοῦν, καί νά τόν χρησιμοποιοῦν γιά τήν οἰκογένειά τους, δέν εἶναι κάτι κακό. Ἐνεργοῦν σάν καλοί καί νόμιμοι πολίτες, ἀλλά καί σάν καλοί χριστιανοί! Περιμένουν μάλιστα καί τόν δημόσιο ἔπαινο καί τήν προβολή τους πρός παραδειγματισμό τοῦ λαοῦ!

Ὅλα αὐτά προφανῶς δέν εἶναι χριστιανικά. Ἡ πλεονεξία, δηλαδή ἡ ἀδιάκοπη προσπάθεια γιά συγκέντρωση ὅσο γίνεται περισσότερου πλούτου, δέν εἶναι ἀξιέπαινη πράξη. Πρόκειται γιά ἠθική ἀσθένεια καί εἰδωλολατρία. Τό γεγονός ὅτι γίνεται σκοπός τῆς ζωῆς, συνήθως μοναδικός, φανερώνει ὅτι ὁ πλεονέκτης εἶναι πολύ μακριά ἀπό τό Θεό. Δέν ἔχει πνευματικό προσανατολισμό καί θεωρεῖ τόν αὐξανόμενο πλοῦτο στήριγμα στή ζωή, ἀδιαφορώντας γιά τό τί γίνεται γύρω του μέ τούς φτωχούς καί ἀνήμπορους. Στήν πραγματικότητα εἶναι εἰδωλολάτρης.
Οἱ πλεονέκτες μένουν αἰχμαλωτισμένοι ἀπό τό πάθος μέχρι τήν τελευταία μέρα τῆς ζωῆς τους. Δέν συνειδητοποιοῦν ὅτι εἶναι ἀσθενεῖς καί ἀρνοῦνται κάθε ἀναθεώρηση τῶν ἐπιλογῶν τους.
Ὑπάρχει ὡστόσο καί τό φάρμακο γιά ἐκεῖνον, πού θέλει νά θεραπευθεῖ. Πρόκειται γιά πνευματικό φάρμακο, πού μπορεῖ νά θεραπεύσει τήν ψυχή. Πρέπει λοιπόν ὁ πλεονέκτης νά στρέψει τήν καρδιά του στό Θεό καί νά θεωρεῖ ὅτι τά ἀγαθά του ἀνήκουν σέ ὅλους τούς ἀνθρώπους, πού σημαίνει ὅτι πρέπει νά τά μοιράζει στούς ἀδελφούς του, οἱ ὁποῖοι ἔχουν ἀνάγκη. Δέν ἐννοοῦμε ὅτι πρέπει ὁ ἴδιος νά ὁδηγηθεῖ στή στέρηση, ἀλλά νά ἐλευθερώσει τήν ψυχή του ἀπό τό φοβερό πάθος.
Ἴσως κάποιος διερωτηθεῖ τί πρέπει νά γίνεται πρῶτα. Ἡ στροφή πρός τό Θεό ἤ ὁ διασκορπισμός τοῦ πλούτου; Λογικό εἶναι νά ἀγαπήσει ὁ ἄνθρωπος πρῶτα τό Θεό καί τό δεύτερο θά ἔρθει μόνο του, χωρίς νά ἀποκλείεται καί ἡ περίπτωση νά δείξει πρῶτα ἔμπρακτη ἀγάπη στούς ἀδελφούς μέ τήν ἐλεημοσύνη του καί νά ἀκολουθήσει ἡ μεγάλη ἀγάπη πρός τό Θεό.
Ὁ συνειδητός καί ἀγωνιζόμενος χριστιανός καταπολεμεῖ τό πάθος τῆς πλεονεξίας μέ τήν ἀρετή τῆς ἔμπρακτης ἀγάπης, χωρίς δισταγμούς καί πολλές σκέψεις. Ἡ ἀλήθεια αὐτή ἠχεῖ παράξενα στά αὐτιά τῶν συμβιβασμένων μέ τόν κόσμο χριστιανῶν, οἱ ὁποῖοι δέν ἐπιλέγουν τήν προσφορά καί τήν ἐλεημοσύνη. Καί ἔχουν πολλά «ἐπιχειρήματα»γιά τήν τακτική τους αὐτή, τά ὁποῖα θεμελιώνονται στήν ἐσφαλμένη τους πεποίθηση ὅτι τό κράτος πρέπει νά εἶναι κοινωνικό καί νά καλύπτει ὅλες τίς ἀνάγκες τῶν φτωχῶν ἀνθρώπων. Οἱ ἴδιοι εἶναι πρόθυμοι στίς μεγάλες γιορτές νά δίνουν μερικά ψιχία ἀπό τό τραπέζι τους στούς πεινασμένους ἀδελφούς…
Ορθόδοξος Τύπος,25/07/2014

Οι Παρακλητικοί κανόνες “Μικρός και Μέγας”προς την Παναγία


Ο Αύγουστος είναι ο μήνας της Παναγίας. Η μεγάλη εορτή της Κοιμήσεως, της μνήμης, της Θεοτόκου, που ετέθη ακριβώς στο μέσον του μηνός αυτού, ήταν αιτία και όλες οι ήμερες του να πάρουν σιγά – σιγά ένα θεομητορικό χαρακτήρα.  Οι δεκατέσσαρες πρώτες ήμερες μπορούμε να πούμε ότι είναι τα προεόρτιά της και οι υπόλοιπες τα μεθέορτα, η παράταση της μεγάλης αυτής θεομητορικής εορτής. Κατά την αυστηρά εορτολογική τάξη, προεόρτιος ήμερα είναι μόνο η παραμονή, η 14η του μηνός, κατά την όποια και μόνο υπάρχουν ειδικά τροπάρια στην εκκλησιαστική ακολουθία. Αλλά το λειτουργικό έθιμο, που σήμερα αποτελεί πια γενικώς καθιερωμένη παράδοση, συνέδεσε όλες τις προ της εορτής ημέρες με την προπαρασκευή για τον εορτασμό της μνήμης της Παναγίας, αφ’ ενός μεν με την προπαρασκευαστική νηστεία, αφ’ ετέρου δε με τη ψαλμωδία των παρακλητικών κανόνων προς αυτήν μετά τον εσπερινό των ήμερων αυτών. Η μεθέορτος πάλι περίοδος κατά το ισχύον τυπικό λήγει την 23η Αυγούστου, ήμερα κατά την οποία «αποδίδεται» η εορτή, τα Εννιάμερα.
Πάντοτε όμως κατά το παρελθόν υπήρχαν τάσεις παρατάσεως του εορτασμού. Έτσι σε πολλά μοναστήρια της Κωνσταντινουπόλεως και του Αγίου Όρους η εορτή απεδίδετο την 28η Αυγούστου. Διάταγμα εξ άλλου του αυτοκράτορα Ανδρόνικου Β’ του Παλαιολόγου όριζε να εορτάζεται η μνήμη της Θεοτόκου καθ’ όλο τον Αύγουστο μήνα από την 1η μέχρι την 31η. Σε ανάλογο τάση φαίνεται ότι οφείλεται και η τοποθέτηση στην 31η του Αυγούστου της εορτής της καταθέσεως της Τίμιας Ζώνης της Θεοτόκου στην Αγία Σορό, που βρισκόταν στο ναό της Θεοτόκου στα Χαλκοπρατεία της Κωνσταντινουπόλεως. Κατά τον τρόπο αυτόν ο θεομητορικός μήνας, άλλα και ολόκληρο το έτος, που έληγε την 31η Αυγούστου, σφραγιζόταν με μία θεομητορικού χαρακτήρα εορτή.

"Όταν ο Γέροντας Αμβρόσιος Λάζαρης αντίκρυσε τον Άγιο Νεκτάριο"

Ο  Γέροντα Αμβρόσιος είχε την ευλογία να δει και να συνομιλήσει πολλές φορές,- ο Θεός ξέρει πόσες- με τον Άγιο Νεκτάριο. Δυο φορές από όσο ξέρω εγώ τον γλύτωσε από το χειρουργείο. Πάντα τον έκανε καλά την παραμονή της εγχειρίσεως,  κι αφού τον είχε αφήσει να αγωνιστεί, σε αφόρητους πόνους, με υπομονή, και χωρίς να διαμαρτύρεται καθόλου. Μόνο προσευχόταν και δόξαζε τον θεό,συνέχεια. Την πρώτη φορά, έγινε στην Ελβετία όταν τον πήγε ο εκεί Επίσκοπος για καλύτερη θεραπεία. Η εξέταση έδειξε πέτρα σε μέγεθος καρυδιού, που μόνο με εγχείρηση τότε μπορούσε να βγει. Διηγιέται ο γέροντας:΅Την παραμονή, του χειρουργείου, το βράδυ, και ενώ ήμουν μόνος στο δωμάτιο του νοσοκομείου εμφανίστηκε ένας μοναχός.Ο Άγιος Νεκτάριος. Μου είπε: Μπορείς να βγεις έξω να μιλήσουμε;  Βγήκαμε, λοιπόν, στο διάδρομο και καθίσαμε. Κάπου 15 λεπτά μιλούσαμε, για διάφορα, και του είπα και για το χειρουργείο και για την πέτρα στο νεφρό. Αφού με ενθάρρυνε με ευλόγησε και έφυγε΅.

Φεύγοντας ο Άγιος Νεκτάριος του ήρθε διάθεση ούρησης και ούρησε σε ένα μικρό λεκανάκι, με τρομερούς πόνους. Τότε βγήκε μαζί με τα ούρα και πέτρα σε μέγεθος καρυδιού.(Την έχω δει). Με  μία χαρτοπετσέτα την πήρε και την έβαλε στο συρτάρι του κομοδίνου.

Την επομένη θα γινόταν ή εγχείριση. Έρχεται ο Ελβετός γιατρός και του λέει: Ετοιμάσου για το χειρουργείο. Εκείνος του απάντησε ότι δεν χρειάζεται  χειρουργείο. Και όπως χαρακτηριστικά είπε: Άνοιξα το συρτάρι και του έδειξα την πέτρα΅. Όταν την είδε, είπε ο γιατρός.
Εσείς οι Ορθόδοξοι έχετε ζωντανή πίστη, εμείς την νοθεύσαμε. Το χειρουργείο δεν έγινε, και ή πέτρα παραμένει στο μοναστήρι του Δαδιού μέχρι και σήμερα...

Την δεύτερη φορά που ο Άγιος Νεκτάριος έκανε το θαύμα του, ήταν στον Ευαγγελισμό, από ειλεό.(Στρίψη εντέρου) Θυμάμαι πως το κρεβάτι του ήταν σε μεγάλο θάλαμο απέναντι από την τουαλέτα, και δίπλα στην πόρτα, που έκαναν ακόμα πιο δύσκολη την κατάσταση μια και ησυχία δεν υπήρχε στιγμή.Αρνήθηκε επίμονα  όμως να μεταφερθεί σε άλλο δωμάτιο  ,που πνευματικά του παιδιά με πολύ αγάπη  ήθελαν να πληρώσουν και να του το προσφέρουν.Επισκεπτόμουν καθημερινά τον Γέροντα, πηγαίνοντας την Γερόντισσα Παρθενία στο νοσοκομείο για να του κάνει παρέα. Η υπομονή του ήταν κάτι το εξωπραγματικό. Νηφάλιος και ήρεμος με κόμπους ιδρώτα στο πρόσωπό του, όταν τον έπιαναν οι πόνοι, δεν διαμαρτυρήθηκε ούτε λεπτό, μόνο δόξαζε το θεό.Απαντούσε σε ότι τον ρωτούσαν οι επισκέπτες σαν να μην είχε κανένα δικό του πόνο. Την ημέρα της εγχειρήσεως πήγαμε πρωί, και τον είδαμε  περιχαρή να μας διηγιέται   πώς πήγε ο Άγιος Νεκτάριος το βράδυ, και έβλεπε το έντερο του που το έβγαλε έξω, και με τα χέρια του, το ξεδίπλωσε, και το έβαλε μέσα, στο σώμα του....
  Βέβαια καμιά εγχείρηση δεν έγινε, τον πήραμε στο σπίτι, δοξάζοντας τον Θεό, γεμάτοι χαρά και ευγνωμοσύνη... 
πηγή




Ευχή Εξομολογητική στην Παναγία μας

 
Παρθένε Δέσποινα Θεοτόκε,
Κάμε δεκτή την εξαγόρευση των πολλών και χαλεπών αμαρτιών μου και φέρε τη μετάνοιά μου στο μονογενή σου Υιό και Θεό,παρακαλώντάς τον να λυπηθή την άθλια και ταλαίπωρη ψυχή μου.
Γιατί ένεκα του πλήθους των αμαρτιών μου εμποδίζομαι να ατενίσω προς Αυτόν και να ζητήσω συγχώρηση.

 Γι᾿ αυτό σε προβάλλω ως πρέσβη και μεσίτρια, γιατί ενώ απόλαυσα πολλών και μεγάλων δωρεών παρά του δημιουργήσαντός με Θεού, τις ξέχασα όλες, ο άθλιος και αχάριστος, ομοιωθείς έτσι με τα ανόητα κτήνη· πτωχεύοντας στις αρετές, και πλουτώντας στα πάθη, γεμάτος ντροπή και στερημένος από τη θεία παρρησία,έχω κατακριθεί από το Θεό, και γι᾿ αυτό θρηνούν για μένα οι Άγγέλοι, και χαίρονται οι δαίμονες. 
Μισούμαι από τους ανθρώπους, ελεγχόμενος υπό της συνειδήσεως, γεμάτος ντροπή για τα πονηρά μου έργα, νεκρός πριν το θάνατό μου, και πριν την κρίση αυτοκατάκριτος, και πριν από την ατελεύτητη κόλαση αυτοτιμωρούμενος από την απόγνωση.
Γι᾿ αυτό καταφεύγω μόνο στη δική σου και μόνη βοήθεια, Δέσποινα Θεοτόκε, ο οφειλέτης μυρίων ταλάντων, εγώ που σπατάλησα την πατρική περιουσία με πόρνες, που φέρθηκα χειρότερα και από την πόρνη, που παρανόμησα πιο πολύ από τον Μανασσή, που έγινα άσπλαγχνος περισσότερο και από τον πλούσιο, ο λαίμαργος δούλος, το δοχείο των πονηρών λογισμών, ο φύλακας των αισχρών και ρυπαρών λόγων, ο γεμάτος με κάθε ακαθαρσία, ο ξένος κάθε αγαθού έργου.

Ο Οσιομάρτυρας Διονύσιος της Μονής Βατοπαιδίου(+1822)

Ο Οσιομάρτυρας Διονύσιος, μοναχός της Μονής Βατοπαιδίου, απεστάλη το 1822 στην Κρήτη, ως συνοδός της Αγίας Ζώνης της Θεοτόκου εξαιτίας μιας επιδημίας που μάστιζε το νησί. Επειδή τότε εκδηλώθηκε και στην Κρήτη η επανάσταση, οι Τούρκοι τον συνέλαβαν ως όμηρο και τον πίεζαν να ασπαστεί τον Ισλαμισμό.

Επειδή αρνήθηκε, οι Τούρκοι τον βασάνισαν τρυπώντας με πυρακτωμένη σούβλα τα μηνίγγια του. Παραμένοντας σταθερός και ανυποχώρητος στην πίστη οδηγήθηκε την Καθαρά Δευτέρα του 1822 στην αγχόνη. 

Ως τέλειος μάρτυρας και ομολογητής κατετάγη με Συνοδική Πράξη του Οικουμενικού Πατριαρχείου στο αγιολόγιο της Εκκλησίας. Ως ημέρα της μνήμης του ορίστηκε η 31η Ιουλίου.

Τετάρτη 30 Ιουλίου 2014

Η ανηθικότητα των ηθικιστών

Ο ηθικισμός είναι το καρκίνωμα της ηθικής γενικότερα. Το «γράμμα» της ηθικολογίας νεκρώνει το «πνεύμα» της ζωής των ανθρώπων. Έτσι ο ηθικισμός σκοτώνει το ήθος, επειδή απολιθώνει τη ζωή. Γι' αυτό τελικά η ηθικολογία αναιρεί την ηθική. Άλλο είναι το ηθικό γενικότερα και εντελώς άλλο είναι το ηθικιστικό ή ηθικολογικό.

Δυστυχώς τέτοια φαινόμενα παρατηρούνται κυρίως μέσα στους κόλπους της Εκκλησίας, όπου οι άνθρωποι μπερδεύουν την χριστιανικη ζωή με την "ηθική" ζωή όπως την εννοούν οι ίδιοι. Άνθρωποι που θεωρούν τους εαυτούς τους χριστιανούς κινούνται μέσα στον χριστιανισμό ως θιασώτες του ήθους του Χριστού, χωρίς όμως να πλησιάζουν ούτε λίγο σ’ Αυτόν. Χωρίς να Τον γνωρίσουν ποτέ τους.

Ηθικιστές με βλέμματα έτοιμα να ελέγξουν τους υπόλοιπους, άνθρωποι με πλήρη την απουσία της ταπείνωσης και της αυτομεμψίας, ψάχνουν τα επόμενά τους «θύματα» ώστε να επιβεβαιώσουν πάνω στην καταδίκη των άλλων την δική τους αμόλυντη ηθική.

Η ηθική θεοποιείται. Το πώς θα ντυθείς παίζει μεγαλύτερο ρόλο από το αν μιλάς και λες «καλημέρα» στον συνάνθρωπό σου. Το πώς θα έχεις το μαλλί σου είναι σημαντικότερο από την συναίσθηση των αμαρτιών σου. Το πώς θα είναι η εξωτερική σου εμφάνιση καταντά σημαντικότερο από την εσωτερική σου κατάσταση. Γίνεται λόγος για «σεμνά» ρούχα και ελάχιστα για την προσευχή, την μετάνοια, την νήψη. Δίνεται προσοχή στους τρόπους, στην βιτρίνα των διαπροσωπικών σχέσεων χωρίς καθόλου βάθος και ουσία.

Η ηθικότητα των ηθικιστών είναι πολύ πιο ανήθικη από την ανηθικότητα των θεωρούμενων ανήθικων.

Τα «πρέπει» τα «μη» δίνουν και παίρνουν στις οικογένειες των ανθρώπων αυτών που έχουν θεοποιήσει την «έξωθεν καλή μαρτυρία», όχι για κανέναν άλλο λόγο, παρά διότι «τι θα πει ο κόσμος»;
Οι λόγοι περί αμαρτιών είναι έντονοι. Αμαρτίες παντού. Πράξεις που οδηγούν στην κόλαση. Ζωές καταδικάστηκαν από τον Θεό λόγο της αθέτησης κάποιων δικών τους απαραβίαστων ηθικών κανόνων όπως υποστηρίζουν και καλλιεργούν στους νεότερους.

Λόγος περί αρετών; Σχεδόν ανύπαρκτος. Οι αρετές γι’ αυτούς τους ανθρώπους φτάνουν μέχρι το μάκρος της φούστας τους (για τις γυναίκες) και το σιδερωμένο τους σακάκι (για τους άνδρες).
Η πίστη των ηθικιστών στον Θεό στηρίζεται κυρίως στον φόβο του θανάτου και όχι στην αγάπη για τον Θεό…και το να λες ότι πιστεύεις κάπου ή σε κάποιον επειδή φοβάσαι τα χειρότερα, είναι ανήθικο.

Τα παραλέω; Μπορεί. Πάντως ένα είναι σίγουρο ότι η ποιότητα των ανθρώπων- των χριστιανών- δεν φαίνεται από το αν είναι παρθένοι στο σώμα διότι στην ψυχή τους μπορεί να είναι πόρνοι. Δεν φαίνεται εάν στους τρόπους τους είναι ευγενικοί, διότι η καρδιά τους μπορεί να όζει εμπάθεια. Δεν φαίνεται από το αμακιγιάριστο πρόσωπο αλλά από τα δακρυσμένα μάτια που ζητούν έλεος και συγχώρεση.

Τα παραλέω; Μπορεί. Πάντως ένα είναι το σίγουρο ότι ο Θεός δεν έχει ηθική. Έχει αγάπη…μάλλον είναι η Αγάπη.
Χριστιανός δεν είναι κάποιος ο οποίος απλά διαβάζει την Αγία Γραφή και την ξέρει απ’ έξω κάνοντας με την πρώτη ευκαιρία επίδειξη γνώσεων στους άλλους, διότι και ο διάβολος την ξέρει απ’ έξω και ανακατωτά. Χριστιανός δεν είναι ο κομπλεξικός άνθρωπος με το έτερο φύλο. Χριστιανός δεν είναι ο άνθρωπος εκείνος ο οποίος κάνει ιεραποστολές σε μακρινές χώρες και δεν συγχωρεί τον αδελφό του για κάποιο λάθος του.

Χριστιανός είναι ο ερωτευμένος με τον Έναν και όχι ο ξενέρωτος που κόλλησε σε τύπους και σχήματα. Είναι το ανθισμένο τριαντάφυλλο που ποτίζεται και θρέφεται από την αγάπη και την ελευθερία που του προσφέρει ο Θεός του.

Χριστιανή είναι η «ανήθικη πόρνη» που έπλυνε τα πόδια του Κυρίου με μύρο και τα δάκρυα της μετανοίας της.

Χριστιανός είναι ο «ανήθικος ληστής» που λήστεψε τον παράδεισο πάνω στον σταυρό λέγοντας το «Μνήσθητί μου Κύριε…»

Χριστιανός είναι ο αμαρτωλός που ζει εν μετάνοια και ταπείνωση, κινούμενος μέσα στην ασφάλεια της υπακοής στον πνευματικό του πατέρα.Ο χριστιανός ζει μέσα στην Εκκλησία του Χριστού, ως μέλος του Σώματος του Χριστού. Ως μέλος που θέλει θεραπεία. Και βρίσκει θεραπεία όχι έξω απ' αυτό αλλά μέσα σ' αυτό. Με την συνεργία όλου του Σώματος, με την βοήθεια της Χάρης του Παρακλήτου η οποία «τά ασθενή θεραπεύει και τα ελλείποντα αναπληροί».

Η ηθική του χριστιανού είναι η ελευθερία της αγάπης και της συγχώρεσης και όχι η νόθα ηθική του ανήθικου ηθικισμού.

Όταν στην ψυχή μας είναι θρονιασμένος ο Χριστός, μπορεί να έχει θέση ο αντίχριστος;" (Άγ.Πορφύριος)


Ήταν ξαπλωμένος στο κρεβατάκι του ο Γέροντας Πορφύριος και μου είπε:
- "Δεν μου λες, εδώ που κάθομαι εγώ, εσύ μπορείς να καθίσεις;"
- "Βεβαίως, Γέροντα", του απάντησα. "Πώς δεν μπορώ!"
- "Βρε, μου λέει έτσι όπως μιλούσε χαριτωμένα, τρελός είσαι; Θα πέσεις επάνω μου και θα σκάσω!"
- "Ε, ναι Γέροντα, πρέπει να σηκωθείτε εσείς για να καθίσω εγώ", συμπλήρωσα διορθώνοντας.
- "Α! μπράβο, μπράβο. Έτσι γίνεται και με την ψυχή μας απέναντι στον Χριστό και στον αντίχριστο. Όταν στην ψυχή μας είναι θρονιασμένος ο Χριστός, μπορεί να έχει θέση ο αντίχριστος;"
- "Όχι, Γέροντα"
- "Ε! Γι΄ αυτό, παιδί μου, σου λέω. Δεν έχουμε τον Χριστό στην ψυχή μας. Αν Τον είχαμε, δεν θα μας πλησίαζε ο διάβολος καθόλου. 
Δυστυχώς όμως δεν προσέχουμε και μπαίνει μέσα ο τρισκατάρατος και ο Χριστός που είναι πολύ ευγενής, στέκεται στην πόρτα και χτυπάει. Αν Του ανοίξουμε μπαίνει μέσα.
Ενώ ο διάβολος μία τρυπούλα να βρει, χώνεται αδιάντροπα και άμα μπει δεν ξαναβγαίνει! Γι΄ αυτό χρειάζεται να είμαστε πολύ προσεκτικοί στη ζωή μας, ούτως ώστε να μη δίνουμε τόπο στο σατανά.
Πολλές φορές δεν προσέχουμε και είτε τον αναφέρουμε, είτε στέλνουμε στον διάβολο τα παιδιά μας ή τη γυναίκα ή τον άνδρα μας ή άλλους ανθρώπους..."

Από το βιβλίο "Πείρα Πατέρων 1", σ.92
Εκδόσεις ''Συναξάρι''

Τρίτη 29 Ιουλίου 2014

Νικολάε Στάϊνχαρντ - Ο Άγιος των φυλακών

«ΤΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ:
Ένα βιβλίο σύγχρονο με τον Θεό...»


nicolae_steinhardt9_
Γόνος εβραϊκής οικογένειας ο κορυφαίος Ρουμάνος διανοητής ασπάστηκε την ορθοδοξία μέσα στις κομμουνιστικές φυλακές και με αυτό του το βιβλίο αφήνει την πολιτική, λογοτεχνική και πνευματική του διαθήκη, την οποία σας συστήνουμε ανεπιφύλακτα.

Πηγάζοντας από τις εκπληκτικές εγκυκλοπαιδικές του γνώσεις, από την χάρη και την περηφάνια να ανακαλύπτει κοινά στοιχεία ανάμεσα στις ρουμάνικες και στις παγκόσμιες αξίες, ο λόγος του Ν. Στάϊνχαρντ σε κάνει να κινείσαι φυσικά και χωρίς κόμπλεξ μέσα στα αξιώματα της εποχής μας, ενώ ταυτόχρονα σου δίνει το έναυσμα να συν - μετέχεις στο μυστήριο της κυοφορίας του έργου του και να ανακαλύψεις το ευφυές νόημά του.

Να γιατί έχουν τόσο μεγάλο αντίκτυπο στην νεολαία τα βιβλία αυτού του μεγάλου και ατρόμητου συγγραφέα, του πατριάρχη της ρουμάνικης λογοτεχνίας. Είναι αλήθεια ότι Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας ανήκει στην κατηγορία των λογοτεχνικών βιβλίων που αντιτίθενται σε κάθε ολοκληρωτικό σύστημα, μια λογοτεχνία πιο γνωστή και ως «λογοτεχνία του συρταριού».

Όμως το βιβλίο του Ν.Στάϊνχαρντ δεν είναι ένα καθαρό Ημερολόγιο Ιδεών. Περιγράφοντας έναν κόσμο κρατητηρίου, συγκαταλέγεται κι αυτό στην μακρά σειρά των βιβλίων που αντιτίθενται στην κομμουνιστική δικτατορία . Όμως το Ημερολόγιο της Ευτυχίας δεν αναφέρεται μόνο στο ολοκληρωτικό καθεστώς. Ο τίτλος του βιβλίου είναι μεταφορικός. Ένα ημερολόγιο απαιτεί να σημειώνεις καθημερινά τις σπουδαιότερες υπαρξιακές σου στιγμές και μάλιστα να τις σημειώνεις συνέχεια. Κανένα απ’ αυτά τα χαρακτηριστικά δεν υπάρχει στο βιβλίο του Ν. Στάϊνχαρντ. Είναι πραγματικά, όπως αναφέρει ο Νικολάε Μανολέσκου σε ένα χρονικό του «ένα λαμπρό βιβλίο, ένα πολυσύνθετο κράμα από αναμνήσεις, εξομολογήσεις, ερμηνευτική, χιούμορ, τραγωδία, ιστορία, οικουμενικότητα, μεταφυσική, φιλοσοφία, αποσπάσματα από βιβλία που έχει διαβάσει ο συγγραφέας κ.ά.».

Στο πρόσωπο του Ν. Στάϊνχαρντ συνυπάρχουν αρμονικά ο συγγραφέας και ο μοναχός γι’ αυτό και το Ημερολόγιο της Ευτυχίας είναι ένα βιβλίο μύησης στον χριστιανισμό.

Η άποψή του για τον χριστιανισμό είναι συγκεκριμένη και είναι αποτέλεσμα των πολύχρονων αναζητήσεων και των μελετών συσχετισμού που έκανε με τις άλλες θρησκείες. Σε ένα από τα πιο όμορφα δοκίμια του Ημερολογίου της Ευτυχίας εξετάζει τον χριστιανισμό με τις υπόλοιπες θρησκείες και να το αποτέλεσμα:

 «Ο χριστιανισμός, πρέπει να καταλάβουμε, δεν είναι ένα απλό σχολείο τιμιότητας, καθαρότητας και δικαιοσύνης ή μια ευγενική και ορθολογιστική εξήγηση της ζωής. Ο χριστιανισμός δεν είναι ένας κώδικας συμπεριφοράς (όπως ο Κομφουκιανισμός ή ο Σιντοϊσμός) ή μια ασαφής θεραπευτική μέθοδος (όπως ο Στωικισμός ή η Γιόγκα) ή ερωτήσεις για την ζωή (όπως ο Ταοϊσμός) ή μια πράξη υποτέλειας μπροστά στον Έναν και μοναδικό Θεό (όπως ο Ιουδαϊσμός και ο Ισλαμισμός). Ο χριστιανισμός είναι κάτι πολύ περισσότερο και πολύ πιο σημαντικό απ’ όλα αυτά: Είναι η διδασκαλία του Ιησού Χριστού, η διδασκαλία της αγάπης και της σωστικής δύναμης της συγχώρεσης. Όλες οι άλλες θρησκείες αντιλαμβάνονται την διόρθωση των σφαλμάτων του ανθρώπου μέσα από την ψυχρή λογική της ανταμοιβής και της τιμωρίας. Μόνο ο χριστιανισμός βλέπει τα πράγματα τελείως διαφορετικά. Μόνο στον χριστιανισμό (όπου ο Θεός, όχι μόνο δεν ζητάει θυσίες, αλλά θυσιάζεται ο ίδιος) ήταν δυνατόν να ξεπροβάλει η ελπίδα της απόλυτης και ακαριαίας εξάλειψης των αμαρτιών, με τον πιο τρομερό (ενάντια στην λογική) τρόπο κι επομένως με τον πιο σκανδαλώδη τρόπο.

Στον τρομερό και σκανδαλώδη αυτόν τρόπο (που εξοργίζει την τάξη και την λογική του κόσμου τούτου) βρίσκει εξήγηση η παράξενη πραγματικά απέχθεια, που προκαλεί σε πολλούς ο χριστιανισμός.

Ο χριστιανισμός σέβεται όλες τις υπόλοιπες θρησκείες . και τον βουδισμό και τον βραχμανισμό και τον ιουδαϊσμό και τον ισλαμισμό, αλλά δεν πρέπει να ξεχνάμε ένα πράγμα : ότι σαν θρησκεία διαφέρει σε τεράστιο βαθμό απ’ αυτές».

Πάνω από όλα όμως για οποιονδήποτε αναγνώστη το Ημερολόγιο της Ευτυχίας αποτελεί μια θαυμαστή και ανεξάντλητη πηγή ενέργειας και μάθησης. Ο Ν. Στάϊνχαρντ δείχνει στον αναγνώστη από πού (από την θρησκεία, τον πολιτισμό, την επιστήμη) και πώς θα βρει την δύναμη να νικήσει τον φόβο, να ξεφύγει από την επήρεια του φανατισμού, του κακού, του ψέματος, να αγκαλιάσει την αλήθεια και - ελεύθερος πια - να ανακαλύψει την ΔΙΚΗ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΑ. Το δικό του θρύμμα ΘΕΟΤΗΤΑΣ, που υπάρχει μέσα στον καθέναν από μας!
Του Νεκταρίου Κουκοβίνου

Ο Νεκτάριος Κουκοβίνος είναι καθηγητής Φυσ. Αγωγής και μεταφραστής του έργου του Νικολάε Στάινχαρτ από την ρουμανική γλώσσα.
Το Ημερολόγιο της Ευτυχίας κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Μαϊστρος.

Η καρδιά είναι ο αληθινός εαυτός, η κατοικία του Θεού.


ΛΑΡΙΣΙΝΑ ΔΟΚΙΜΙΑ
Μ.Ε. Λαγκουβάρδου

«O λύχνος του σώματος εστιν ο οφθαλμός.
Εάν ουν ο οφθαλμός σου απλούς ή, όλον το σώμα σου φωτεινόν εστι».
(Ματθ. 6,22)

Όταν δήμευσαν την περιουσία του Κνουτ Χάμσουν, ο διάσημος συγγραφέας ήταν 92 ετών. Τους είπε: «Δεν σκόπευα να την πάρω μαζί μου».

Θυμάμαι πάντα αυτά τα λόγια, όπως θυμάμαι επίσης τα λόγια του ποιητή Ρόμπερτ Λαξ, όταν έφυγε ξαφνικά, για την Αμερική, αφήνοντας εδώ όλα τα πράγματά του: «Μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτά». 
Όταν αποχωρίζεσαι κάτι με τη θέλησή σου, στην πραγματικότητα ελευθερώνεσαι από το «εγώ» της ιδιοκτησίας. Διαπιστώνεις ότι δεν είναι η περιουσία του ο εαυτός σου. 
Αυτό σημαίνουν τα λόγια του ποιητή «μπορώ να ζήσω και χωρίς αυτά». Καθένα από αυτά τα «εγώ», μας είναι ένας δεσμός μας με το σώμα. Αυτός είναι ο λόγος που νομίζουμε ότι ο εαυτός μας είναι το σώμα μας ή οι αισθήσεις του σώματος. Θα μου πείτε, μπορεί να ζει κανείς χωρίς τις αισθήσεις του σώματος; Και βέβαια μπορεί. Τη μισή ζωή τη ζούμε χωρίς τις αισθήσεις, τις ώρες του ύπνου. Στον ύπνο δεν έχουμε τις αισθήσεις μας πολύ περισσότερο στη βαθιά νάρκωση. Δεν έχουμε ούτε την όραση, ούτε την ακοή, ούτε την όσφρηση και τις άλλες αισθήσεις. Δεν έχουμε ούτε την αίσθηση του πόνου. Κι όμως είμαστε ζωντανοί, και συνεχίζουμε να είμαστε εμείς. Αυτό σημαίνει ότι ο αληθινός εαυτός μας δεν είναι το σώμα μας ή τουλάχιστον μόνο αυτό το συγκεκριμένο σώμα μας, που θα λιώσει. Όταν χρειάζεται να δείξουμε με το χέρι μας τον εαυτό μας, δείχνουμε το σώμα μας, αλλά όχι οποιοδήποτε μέρος του σώματος, π.χ. το κεφάλι ή την κοιλιά. Από ένστικτο δείχνουμε το στήθος, δηλαδή το μέρος της καρδιάς. Με τη διαίσθησή μας γνωρίζουμε, άτι ο αληθινός εαυτός μας είναι η καρδιά, όχι βέβαια ως όργανο του σώματος, ως «μυοκάρδιο». Η καρδιά είναι ο αληθινός εαυτός, η κατοικία του Θεού.

Με ανάλογες εμπειρίες μας αποκαλύπτεται ότι τα νοήματα του σώματος και των αισθητών πραγμάτων που μας περιβάλλουν, δεν είναι νοήματα της καρδιάς, αλλά του εγκεφάλου. Ο λαός μας, όταν πρόκειται για τα αισθητά πράγματα, λέει «μη βάζεις καρδιά εκεί». Ή «πράγματα θα πάρουν, δεν θα πάρουν ψυχή». Ή «έχει ο Θεός». 

Έτσι σκεφτόμαστε, όταν έχουμε επίγνωση ότι η καρδιά μας είναι ο αληθινός εαυτός μας και ότι η καρδιά μας είναι κατοικία του Θεού. Ο Θεός είναι μέσα μας. Είμαστε πλέον υπεύθυνοι να διατηρούμε την καρδιά από κάθε μολυσμό σαρκός και πνεύματος, για το Θεό. Στρέφουμε την προσοχή μας προς τον μέσα άνθρωπο. 
Πολλή δυστυχία προέρχεται από προκαταλήψεις, παραισθήσεις, φαντασιώσεις, μύθους. Όχι ότι η πραγματικότητα δεν έχει δυστυχία. Αλλά μαζί με αυτήν προστίθεται και ο πληθωρισμός των αισθημάτων. Θα μου πείτε πώς είναι δυνατόν να ξεγελάμε τον εαυτό μας, για να γίνουμε δυστυχισμένοι; Γίνεται, αρκεί να σκεφτείς τους φόβους, τις φοβίες, το άγχος, τη σύγχυση, την ταραχή, την αγωνία σε ένα κόσμο που επικρέμαται διαρκώς η απειλή της ολοκληρωτικής καταστροφής. Οι ψευδαισθήσεις έφυγαν με το Χριστό στο Σταυρό. Ο Χριστός έσκισε για μας το χειρόγραφο των ψευδαισθήσεων του κόσμου, των αδίκων συμβάσεων, των στοιχείων του κόσμου, επάνω στο Σταυρό. Κανένας δεν μπορεί να έχει ψευδαισθήσεις για το ποιος είναι αυτός ο κόσμος. 
«Γιατί ζείτε πάλι με τα στοιχεία αυτού του κόσμου», γράφει με πόνο ψυχής, ο Απόστολος Παύλος στους Κολοσσαείς. Να ζούμε σ’ αυτόν τον κόσμο, χωρίς να είμαστε από τα στοιχεία αυτού του κόσμου.

Επιστήμη και θρησκεία (Αγ.Λουκά Κριμαίας)

Ο λόγος αυτός του Αγίου Λουκά, επιστήμονα ιατρού, αφιερώνεται σ’ αυτούς που θέλουν ξεκομμένη την Επιστήμη από τη Θρησκεία:    «Όταν εξετάζουμε τη σύγχρονη επιστήμη όπως αυτή δημιουργήθηκε από επιστήμονες σαν τον Λαμάρκ και τον Δαρβίνο, βλέπουμε την αντίθεση και θα έλεγα την απόλυτη ασυμφωνία που υπάρχει μεταξύ επιστήμης και θρησκείας σε θέματα που αφορούν τα βασικότερα προβλήματα της ύπαρξης και της γνώσης. Γι’ αυτό, νους φωτισμένος και λογικός δεν μπορεί να δέχεται ταυτόχρονα και το ένα και το άλλο και πρέπει να επιλέξει μεταξύ θρησκείας και επιστήμης». 

Τα λόγια αυτά τα έγραψε 65 χρόνια πριν ένας γνωστός Γερμανός
ζωολόγος, θερμός οπαδός του Δαρβίνου, ο Γέκκελ στο βιβλίο του «Τα μυστικά του κόσμου» που γνώρισε μεγάλη επιτυχία και όπως φαινόταν απέδειξε ότι η πίστη είναι ένας παραλογισμός. Λέει, λοιπόν, ο Γέκκελ ότι κάθε άνθρωπος με φωτισμένη διάνοια πρέπει να διαλέξει μεταξύ επιστήμης και θρησκείας και να ακολουθήσει είτε το ένα είτε το άλλο. Και θεωρεί απαραίτητο να αρνηθούν αυτοί οι άνθρωποι την θρησκεία διότι ένας άνθρωπος λογικός δεν μπορεί να αρνηθεί την επιστήμη.

     
Πραγματικά αυτό είναι απαραίτητο; Όχι, καθόλου, διότι γνωρίζουμε ότι πολλοί και μεγάλοι επιστήμονες ήταν ταυτόχρονα και πολύ πιστοί άνθρωποι. 

 Τέτοιος ήταν για παράδειγμα ο Πολωνός αστρονόμος Κοπέρνικος που έθεσε το θεμέλιο όλης της σύγχρονης αστρονομίας. Ο Κοπέρνικος δεν ήταν μόνο πιστός αλλά ήταν και κληρικός. 
Ένας άλλος μεγάλος επιστήμονας, ο Νεύτων, πάντα όταν έλεγε τη λέξη Θεός έβγαζε το καπέλο του. Ήταν πολύ πιστός άνθρωπος. 
Ένας μεγάλος βακτηριολόγος της εποχής μας και σχεδόν σύγχρονός μας, ο Παστέρ, που έθεσε τις βάσεις της σύγχρονης βακτηριολογίας, όλα τα επιστημονικά του έργα άρχιζε με τη θερμή προσευχή στον Θεό. 
Πριν 10 χρόνια άφησε αυτή τη ζωή ένας μεγάλος επιστήμονας και συμπατριώτης μας, ο φυσιολόγος Παύλοβ, που ήταν δημιουργός της καινούριας φυσιολογίας του εγκεφάλου. Ήταν και αυτός πολύ πιστός άνθρωπος. Θα τολμούσε, λοιπόν, ο Γέκκελ να πει ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν φωτισμένη διάνοια επειδή πιστεύουν στον Θεό;

ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΗ ΚΥΠΡΟ (Ακουαρέλες Β. Χαραλάμπους)

 ΑΠΟ ΤΗ ΣΚΛΑΒΩΜΕΝΗ ΚΥΠΡΟ
(Ακουαρέλες Β. Χαραλάμπους)

ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ – ΠΑΝΩ ΖΩΔΕΙΑ

 ΑΓΙΟΣ ΓΕΩΡΓΙΟΣ ΞΑΛΩΝΩΝ – Κ. ΖΩΔΕΙΑ

 ΑΓΙΟΣ ΜΑΜΑΣ – ΜΟΡΦΟΥ

 ΚΑΣΤΡΟ ΑΓΙΟΥ ΙΛΑΡΙΩΝΑ  - ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ

 ΚΑΣΤΡΟ ΒΟΥΦΑΒΕΝΤΟ – ΠΕΝΤΑΔΑΚΤΥΛΟΣ

 ΑΓΙΟΣ ΕΥΛΑΛΙΟΣ – ΛΑΜΠΟΥΣΑ

 ΑΓΙΟΣ ΙΑΚΩΒΟΣ – ΤΡΙΚΩΜΟ

 ΑΡΧΑΓΓΕΛΟΣ ΜΙΧΑΗΛ –Π. ΖΩΔΕΙΑ

 ΤΟ ΚΑΣΤΡΟ ΤΗΣ ΚΕΡΥΝΕΙΑΣ

 ΚΑΤΕΧΟΜΕΝΟ ΔΗΜΟΤΙΚΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

 ΠΑΝΑΓΙΑ Η ΚΡΙΝΙΩΤΙΣΣΑ – ΠΑΡΑ ΤΟ ΧΩΡΙΟ ΒΑΣΙΛΕΙΑ

ΑΓΙΟΣ ΣΥΝΕΣΙΟΣ – ΡΙΖΟΚΑΡΠΑΣΟ

Δευτέρα 28 Ιουλίου 2014

Άγιος Ιώβ της Ούγκλεα(+15/28 Ιουλιόυ 1985).Ένας νέος άγιος με άφθαρτο λείψανο

Μετάφραση- επιμέλεια π.Γεώργιος Κονισπολιάτης/proskynitis


 Ο Άγιος Ιώβ(κατά κόσμον Ιωάννης Κόντρεα)γεννήθηκε στο Χούστ στις 18 Μαίου 1902(σ.σ στην Υποκαρπάθια Ρουθηνία.Πρόκειται για μια περιοχή που βρίσκεται Ν.Δ.της Σλοβακίας,ανατολικά της Ουγγαρίας,βόρεια της Ρουμανίας και δυτικά της Ουκρανίας.Από τον 10ο αιώνα μέχρι το 1918 ανήκε στο Βασίλειο της Ουγγαρίας,έπειτα έγινε μέρος της Τσεχοσλοβακίας ενώ μετά το 1945 έγινε μέρος της ΕΣ.Σ.Δ.Σήμερα ανήκει στην Ουκρανία).
 Γεννήθηκε σε μια οικογένεια πιστών ορθοδόξων χριστιανών.Ο πατέρας του Γεώργιος ήταν ρουμανικής καταγωγής,ενώ η μητέρα του Άννα ήταν Ρουθήνια.Στα μέρη που γεννήθηκε ο Άγιος Ιώβ η Ορθοδοξία ήταν απαγορευμένη αφού οι Ουνίτες αυστροούγγροι εδίωκαν και βασάνιζαν τους Ορθοδόξους.
 Μετά τον στρατό προσπάθησε δύο φορές να πάει στην Μονή του Αγ.Παντελεήμονος του Αγίου Όρους αλλά δεν τα κατάφερε.
Μετά το τέλος του Α'Παγκ.Πολέμου άρχισαν να χτίζονται στην περιοχή τα πρώτα μοναστήρια.Στο χωριό Ίζα έφτιαξε την σκήτη της Αγίας Τριάδος.Με την συνθήκη της Βιέννης όμως το 1938 ένα κομμάτι της Υποκαρπάθιας Ρουθηνίας παραχωρείται στους εχθρικούς προς την Ορθοδοξία Ούγγρους(μεχρι το 1945).
Ο π.Ιώβ αρνείται να τους υποταχθεί και καταφεύγει στην Ρωσία.Τον κατηγορούν για κατασκοπεία και καταδικάζεται σε 5 χρόνια φυλάκιση σε στρατόπεδο συγκένρωσης όπου πέρασε από πολλά βασανιστήρια και πολλές φορές βρέθηκε ένα βήμα πριν από τον θάνατο.
 Επιστρέφει στα πάτρια εδάφη και το 1945 χειροτονείται ιεροδιάκονος,ενώ το 1946 χειροτονήθηκε ιερομόναχος.Το 1947 γίνεται ηγούμενος της προαναφερθείσας σκήτης της Αγίας Τριάδος.
 Σταδιακά πλήθος ανθρώπων απ΄'όλη την Ουκρανία και την Ρωσία άρχισαν να επισκέπτονται τον ταπεινό και πνευματοφόρο γέροντα ο οποίος είχε το προορατικό και διορατικό χάρισμα και τελούσε πολλά θαύματα.
 Μέχρι το 1960 τη σκήτη του και όλα τα μοναστήρια της περιοχής τα έκλεισαν.
Το 1960 τον βρίσκουμε να λειτουργεί στο χωριό Ούγκλεα ενώ από το 1962 και μέχρι τον θάνατό του υπηρέτησε στον ναό του Αγίου Δημητρίου στο χωριό Μαλάια Ουγκόλκα περιοχή Τιάτσεβ.Εδώ συνεχίζονται τα θαύματα και χιλιάδες ανθρώπων με διάφορα προβλήματα τον επισκέπτονται.
Sfântul Iov din Uglea - Icoană 2013
 Τον Άγιο Ιωβ επισκεπτόνταν συχνά επίσκοποι και ιερείς αλλά και διάσημοι καθηγητές και ακαδημαικοί.Παρότι ίσα-ίσα ήξερε να γράφει απαντούσε σε όλες τις ερωτήσεις τους.Επίσης ήταν και μεγάλος εξορκιστής.Είναι πολλές οι μαρτυρίες περί τούτου.
 Εξαιτίας του μεγάλου αριθμού επισκεπτών τελούσε τον μοναχικό του κανόνα νύχτα.Στα σαράντα χρόνια της ιερωσύνης του λειτουργούσε καθημερινά.Μόνο τρεις φορές δεν λειτούργησε.Ήταν μεγάλος νηστευτής και πολύ φιλόξενος.
 Ο Άγιος ήταν πράος όχι μόνο με τους ανθρώπους αλλά και με τα ζώα.Πάντοτε τάιζε τα πουλιά και έδινε καρύδια στα σκιουράκια.Τα πουλιά βλέποντάς τον από μακριά πάντοτε πετούσαν κοντά του.
  Ο Άγιος Ιώβ εκοιμήθη στις 15/28 Ιουλίου 1985.Η κηδεία έγινε στις 31 Ιουλίου.Την ώρα της ακολουθίας ένα μεγάλο πουλί,άσπρο σαν το χιόνι,πέταξε πάνω απο όλους και κάθισε τρεις φορές στον ώμο της ανηψιάς του.Μετά κάθισε στο πρεσβυτέριο,έκανε τρεις φορές τον γύρω της εκκλησίας και πήγε στο Ιερό.Όταν το σώμα του βγήκε από τον ναό ένα σμήνος πουλιών κατευθύνθηκε προς το φέρετρο.Μετά τον θάνατό του ετέλεσε πολλά θαύματα.
Στις 22 Οκτωβρίου 2007 το λείψανό του βρέθηκε άφθαρτο ενώ ανέδιδε ενα θαυμάσιο άρωμα φρεσκοκομμένων λουλουδιών.

Η Παναγία του Σμολένσκ

Смоленская икона Божией Матери
Βυζαντινή εικόνα της Οδηγήτρια με την οποία – κατά την παράδοση – ο Αυτοκράτορας Κωνσταντίνος Θ’ ο Μονομάχος, ευλόγησε τους γάμους της κόρης του Πριγκίπισσας Αναστασίας με τον τότε Ηγεμόνα του Τσερνίκωφ και έπειτα Μεγ. Ηγεμόνα του Κιέβου Βζέβολοντ Α’ Γιαροσλάβιτς (1078 – 1093), το 1046. (Ο Βζέβολοντ ήταν τέταρτος γιος του Μεγ. Ηγεμόνα Γιαροσλάβου του Σοφού (1019 – 1054) και της Σουηδής Πριγκίπισσας Ειρήνης (αγ. Άννας, + 1050). Αργότερα, ο γιος του Βζέβολοντ και της Αναστασίας Βλαδίμηρος Β’ ο Μονομάχος, Μεγ. Ηγεμόνας του Κιέβου, κατέθεσε την εικόνα στον Καθεδρικό Ναό Κοιμ. Θεοτόκου στο Σμολένσκ, απ’ όπου πήρε το όνομά της.
Η Παναγία του Σμολένσκ συνδέθηκε με πολλές εθνικές περιπέτειες της Ρωσίας και σ’ αυτήν αποδόθηκαν κατά καιρούς σημαντικές νίκες των Ρώσων. Το 1239, η διάσωση του Σμολένσκ από τις ορδές των Τατάρων, έγινε μετά από θαυματουργική επέμβαση της Παναγίας. Κατά την παράδοση, όταν η στρατιά του Χαν Μπατού είχε στρατοπευδεύσει 16 μόλις μίλια από την πόλη και ετοίμαζε την επίθεσή της, μία υπερκόσμια φωνή από την εικόνα της Παναγίας διέταξε τον φύλακα του ναού να καλέσει τον ευσεβή πολεμιστή Μερκούριο. Η ίδια φωνή έδωσε στη συνέχεια εντολή στον Μερκούριο να σκοτώσει τον Τάταρο πολέμαρχο μέσα στη σκηνή του, αποκομίζοντας για τον εαυτό του τον μαρτυρικό στέφανο. Ο Μερκούριος πράγματι εκτέλεσε την Θεομητορική εντολή και έτσι ο εχθρός αποσύρθηκε.
Στις αρχές του 16ου αι. η εικόνα μεταφέρθηκε στη Μόσχα, πενήντα χρόνια όμως αργότερα ο λαός του Σμολένσκ ζήτησε δυναμικά την επιστροφή της. Η εικόνα πράγματι επιστράφηκε και στη θέση της, στον Καθεδρικό Ναό Ευαγγ. Θεοτόκου Κρεμλίνου, τοποθετήθηκε το πλέον γνωστό αντίγραφό της.
Στις αρχές του 17ου αι. ο Τσάρος Βασίλειος Δ’ Σουϊσκυ (1606 – 1610), τιμώντας την ένωση του Σμολένσκ με το Ρωσικό κράτος, ίδρυσε στη Μόσχα την Μονή Νοβοντεβίτσυ. Στο καθολικό της μονής αυτής που τιμάται στο όνομα της Παναγίας του Σμολένσκ, κατατέθηκε και σώζεται μέχρι σήμερα το αντίγραφο του Κρεμλίνου.
Το πρωτότυπο μεταφέρθηκε και πάλι στη Μόσχα το 1812, κατά την εισβολή των Γάλλων. Η καταστροφή του Ναπολέοντα στη Μάχη του Μποροντίνο αποδόθηκε και πάλι στη Θεομήτορα.
Η Παναγία του Σμολένσκ τιμάται την 28η Ιουλίου. Τα πλέον γνωστά αντίγραφά της είναι εκείνα του Ούστιουγκ (1290), του Ιγκρίτς (1624), του Γιαροσλάβ (1642), του Σουϊσκ (1654), της Κοστρόμας (1672), της Λαύρας του αγ. Σεργίου (1730), του Σουπράζλ Πολωνίας (16ος αι.) και τα λεγόμενα «του Χριστοφόρου» (16ος αι.) και «του Νότου»

Αγκάλιασε έναν τρομοκράτη! (Βίντεο)

HUG A TERRORIST


Απίστευτα βασανιστήρια στη Μοσούλη και απειλές εκτέλεσης αν δεν προσκυνήσουν το Ισλάμ

Στις πόρτες των χριστιανικών σπιτιών της Μοσούλης στο Ιράκ ένα σημάδι με μπογιάθυμίζει εκδίωξη θρησκευτικών μειονοτήτων βγαλμένη από άλλες εποχές. Πρόκειται για το αρχικό «ν», το οποίο αναφέρεται στους «Ναζαρηνούς» (με άλλα λόγια τους χριστιανούς, παρότι ο όρος «Ναζαρηνοί» είχε στο παρελθόν χρησιμοποιηθεί για σχισματικές κοινότητες Ιουδαίων χριστιανών). Αυτός είναι ο τρόπος να συνεννοηθούν μεταξύ τους τα μέλη του Ισλαμικού Κράτους σχετικά με το ποια είναι τα σπίτια των χριστιανών. Ο τρόπος που τους διώκουν είναι απλώς αμείλικτος. 
Το περασμένο Σάββατο οι τζιχαντιστές εξέδωσαν ένα τελεσίγραφο με το οποίο έδιναν μερικές ώρες στις χριστιανικές οικογένειες να εγκαταλείψουν την πόλη. «Το Ισλαμικό Κράτος πήρε τα χρήματά τους, τα αυτοκίνητά τους και όλα τα προσωπικά τους αντικείμενα πριν τους απειλήσει ότι πρέπει να εγκαταλείψουν την πόλη» δήλωσε στη γαλλική «Figaro» ένας ιερέας ο οποίος διαμένει στην πόλη Μπαρτέλα, που βρίσκεται 35 χιλιόμετρα από τη Μοσούλη.
 Ωμοί εκβιασμοί
 Οι τζιχαντιστές κάλεσαν τους χριστιανούς είτε να γίνουν μουσουλμάνοι και να πληρώσουν έναν ειδικό κεφαλικό φόρο είτε να εγκαταλείψουν την πόλη, αλλιώς θα εκτελεστούν. Σύμφωνα με τοπικά μέσα ενημέρωσης, σε μια περίπτωση που ένας χριστιανός της Μοσούλης δεν μπόρεσε να καταβάλει το αντίτιμο του φόρου, οι μαχητές βίασαν τη γυναίκα και την κόρη του μπροστά στα μάτια του.
Η μαζική φυγή των χριστιανών είχε ξεκινήσει ωστόσο από την 9η Ιουνίου, την ημέρα που οι τζιχαντιστές κατέλαβαν την πόλη. Οι χριστιανοί αποτελούν σήμερα το 2% του συνολικού πληθυσμού του Ιράκ, ενώ το 1932 ήταν 20% και την παραμονή της εισβολής των Αμερικανών το 2003 ήταν 5%. Μετά την πτώση του Σαντάμ Χουσεΐν η χώρα μπήκε στο σπιράλ της βίας και της τρομοκρατίας, με συνέπεια ο αριθμός των χριστιανών να μειώνεται συνεχώς. Σήμερα οι χριστιανοί τείνουν να εξαφανιστούν εντελώς στο αρχαιότερο λίκνο του χριστιανισμού. Στη Μοσούλη οι Χριστιανοί ήταν 30.000 σε σύνολο 2.000.000 κατοίκων.
Νέο λουτρό αίματος
Επίθεση αυτοκτονίας πραγματοποίησαν οι τζιχαντιστές στο Ιράκ σε σιιτική συνοικία της Βαγδάτης, στην οποία σκοτώθηκαν 33 άνθρωποι και τραυματίστηκαν τουλάχιστον 53. Πρόκειται για μια από τις πλέον αιματηρές επιθέσεις που σημειώνονται το τελευταίο διάστημα στην ιρακινή πρωτεύουσα. 
Ο βομβιστής αυτοκτονίας ανατίναξε το παγιδευμένο με εκρηκτικά αυτοκίνητό του σε φυλάκιο ελέγχου της αστυνομίας στην περιοχή Κανχιμίγια, στο βόρειο τμήμα της ιρακινής πρωτεύουσας. Η γειτονιά αυτή εκτείνεται κατά μήκος των ακτών του ποταμού Τίγρη και βρίσκεται κοντά στην περιοχή Ανταμίγια, η οποία κατοικείται από κατά πλειοψηφία σουνιτικό στοιχείο και είναι συχνά ο στόχος των επιθέσεων εξτρεμιστών. Το Ισλαμικό Κράτος έχει αναλάβει την ευθύνη για μια σειρά βομβιστικών επιθέσεων στη Βαγδάτη.

Επιβάλλουν στα μαγαζιά να ντύνουν ακόμα και τις κούκλες στις βιτρίνες
 «Προσηλωμένο στην εξάλειψη κάθε ίχνους μειονοτικών ομάδων στις περιοχές που ελέγχει πλέον στο Ιράκ» φαίνεται ότι είναι το Ισλαμικό Κράτος, σύμφωνα με σχόλια του Παρατηρητηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων. Η παραστρατιωτική οργάνωση, η οποία τον Ιούνιο κατέλαβε τον έλεγχο της Μοσούλης, της δεύτερης μεγαλύτερης πόλης του Ιράκ, έχει απευθύνει στους εκεί χριστιανούς, οι οποίοι αποτελούν μία από τις αρχαιότερες χριστιανικές κοινότητες της περιοχής, τελεσίγραφο για να ασπαστούν το Ισλάμ, να καταβάλουν φόρο ή να θανατωθούν.
Μόνο λίγες ημέρες μετά το συγκεκριμένο τελεσίγραφο, στο ίδιο πλαίσιο -της αυστηρότερης επιβολής του ισλαμικού νόμου- το Ισλαμικό Κράτος επέβαλε στους καταστηματάρχες της Μοσούλης την κάλυψη των προσώπων των μανεκέν που βρίσκονται στις βιτρίνες τους, κατά το πνεύμα της απαγόρευσης που κηρύττει η σαρία, η οποία δεν επιτρέπει την αναπαράσταση της ανθρώπινης μορφής σε αγάλματα ή άλλες μορφές τέχνης. Η καινούργια απαγόρευση ισχύει τόσο για τα μανεκέν που απεικονίζουν γυναίκες όσο και για εκείνα που απεικονίζουν άνδρες, με τις βιτρίνες στην πόλη να έχουν εφαρμόσει στα πρόσωπα των μανεκέν τα παραδοσιακά ισλαμικά πέπλα.
Συγχρόνως, το Ισλαμικό Κράτος έχει επιβάλει διάφορους φόρους και σε οχήματα που μεταφέρουν εμπορεύματα, με κάποιους αναλυτές να σχολιάζουν ότι η οργάνωση οδεύει προς την εγκαθίδρυση ενός οικονομικού κράτους, με εκτεταμένους πόρους.