ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2015

Ο Άγιος Βασίλειος και ο ύπαρχος Μόδεστος

Святитель Василий Великий
Πως σκέφτηκες εσύ (ανέφερε το όνομα του χωρίς να τον αξιώσει να τον ονομάσει επίσκοπο) και τολμάς να αντιστέκεσαι εναντίον τόσης εξουσίας , μόνος εσύ από όλους φέρεσαι με τόσην αυθάδεια;

-Γιατί η ερώτηση αυτή; απάντησε ο Βασίλειος. Ποια η απείθεια και η υπεροψία μου; διότι ακόμη δεν μπορώ να εννοήσω;
- Διότι δεν ακολουθείς την θρησκεία του βασιλέως, ενώ όλοι πλέον οι άλλοι υποτάχθηκαν και ηττήθηκαν, λέγει ο ύπαρχος.
- Δεν είναι αρεστά αυτά εις τον δικό μου βασιλιά , απήντησε ο Βασίλειος. Ούτε ενέχομαι να προσκυνώ κάποιο κτίσμα , εφ’ όσον είμαι του Θεού κτίσμα και έχω εντολή, ότι θα είμαι θεός.
- Αλλά εμάς πως μας θεωρείς; Δεν είμαστε τίποτε εμείς που διατάζουμε αυτά; Πως λοιπόν; Δεν θεωρείς μέγα και τιμητικό το να ταχθείς με το μέρος μας και να μας έχεις φίλους και συντρόφους;
-Αναγνωρίζω και δεν αρνούμαι, απάντησε ο Βασίλειος ότι εσείς είστε ύπαρχοι και επιφανείς , ουδόλως όμως ανώτεροι του Θεού. Και θεωρώ σπουδαία μεν τη φιλία σας (πως όχι; πλάσματα Θεού είστε και εσείς), αλλά θεωρώ σπουδαία τη φιλία και των άλλων Χριστιανών, που είναι ταγμένοι υπό την εξουσία σας. Διότι δεν είναι επίσημος ο Χριστιανισμός από την αξία των προσώπων που ανήκουν σ’ αυτόν, αλλά από την Πίστη.

-Πως λοιπόν δεν φοβάσαι την εξουσία ;
-Τι θα μου συμβεί; Τι πρόκειται να πάθω; απάντησε ο Βασίλειος
- Τι θα πάθεις; Ένα από τα πολλά που είναι στην την εξουσία μου.
-Ποια είναι αυτά; Πες μου
-Δήμευση , εξορία, βάσανα, θάνατος.
-Απείλησε με κάτι άλλο, αν υπάρχει. Διότι κανένα από αυτά που ανέφερες δεν μπορεί να με θίξει και να με βλάψει, απάντησε με θάρρος ο Βασίλειος
-Πως είναι δυνατόν και με ποιο τρόπο θα το κατορθώσεις αυτό; ρώτησε ο ύπαρχος
-Διότι, απάντησε ο Βασίλειος, δήμευση περιουσία δεν μπορεί να υποστεί εκείνος που δεν έχει τίποτα, εκτός αν πάρεις τα τρίχινα και φτωχά ενδύματα και τα λίγα βιβλία , από τα οποία αποτελείται ολόκληρη η περιουσία μου. 
Εξορία δεν γνωρίζω, εφ’ όσον δεν είμαι πουθενά εγκατεστημένος , και ούτε αυτή την πόλη που κατοικώ τώρα θεωρώ δική μου, αλλά θα έχω ως πατρίδα μου κάθε τόπο, στον οποίο θα με ρίξουν. Μάλλον όμως κάθε τόπο τον θεωρώ τόπο του Θεού, στον οποίο εγώ είμαι ξένος και πάροικος. Τα βάσανα όμως τίποτα δεν μπορούν να κάνουν στον άνθρωπο που δεν έχει σώμα, εκτός αν λες βάσανο την πρώτη πληγή , με την οποία θα πέσει αυτό το σώμα. 
Μόνο της πληγής αυτής είσαι κύριος. Ο θάνατος όμως θα είναι για μένα ευεργεσία. Διότι θα με στείλει ταχύτερα στο Θεό, με τον οποίο ζω και πολιτεύομαι και για χάρη του οποίου νεκρώθηκα κατά το πλείστον και προς τον οποίο από πολλά χρόνια σπεύδω να φτάσω.

-Κανείς , είπε μέχρι σήμερα δεν μίλησε με τέτοιο τρόπο και με τόσο θάρρος σε μένα ( και πρόσθεσε το όνομά του.
-Ίσως δεν συνάντησες ποτέ επίσκοπο απάντησε ο Βασίλειος. Διότι αν συναντούσες πραγματικό επίσκοπο, ο οποίος αγωνίζεται για την πραγματική Πίστη, με αυτόν τον τρόπο θα σου απαντούσε. 
Και πρόσθεσε με θάρρος.:
Εμείς , ύπαρχε, σε όλα τα άλλα ζητήματα είμαστε επιεικείς και ταπεινότεροι από κάθε άλλον άνθρωπο, διότι τέτοια εντολή έχουμε από τον Κύριο. Και όχι μόνο σε τόση μεγάλη εξουσία, όπως η δική σου, αλλά ούτε και στον τυχόντα άνθρωπο σηκώνουμε τα μάτια. 
Αλλά όπου πρόκειται περί Θεού και τίθεται σε κίνδυνο η Πίστη μας σε αυτόν, όλα τα περιφρονούμε και σε Αυτόν αποβλέπουμε. Φωτιά και ξίφος και θηρία και νύχια που κόβουν τις σάρκες, αυτά για μας είναι μάλλον ευχαρίστηση παρά εκφοβισμός και κατάπληξη. Γι’ αυτό βρίζε και φοβέριζε και κάνε ότι θέλεις και χρησιμοποίησε την εξουσία σου. Ας ακούσει την απάντηση αυτή ο βασιλιάς. Εμένα , πάρε το απόφαση , δεν θα με υποτάξεις ούτε θα με πείσεις να ταχθώ με το μέρος της αιρετικής ασέβειας, έστω και αν απειλήσεις ακόμη με τρομερότερο τρόπο.

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2015

Θρησκεία και ζωή

Στο σχολείο μάθαμε ότι το «και» συνδέει όμοια πράγματα. Λάθος!
Συνήθως το χρησιμοποιούν οι άνθρωποι για να φανερώσουν τα δίπολα πάνω στα οποία πασχίζουν να ισορροπήσουν. «Εσύ και εγώ», «σώμα και ψυχή», «Θεός και άνθρωπος». Συχνά, ο ένας εκ των δύο πόλων είναι διανοητικό τους δημιούργημα.

Από μικρός θυμάμαι τους ανθρώπους να καλούνται να διαλέξουν ανάμεσα στα δύο. Θρησκεία ή ζωή; Υπήρχαν και αυτοί που πρόθυμα βοηθούσαν.

- Γελάς; Βγαίνεις; Βάφεσαι; Ακούς μουσική; Ντύνεσαι έτσι; Ξεφεύγεις από το εγκεκριμένο; Δεν είσαι καλός Χριστιανός. Δεν σε αγαπάει ο Θεός. Λυπάται ο Θεός. Θυμώνει ο Θεός. Διάλεξε λοιπόν.
Και για κάποιο ανεξήγητο ( δαιμονικό για αρκετούς…) λόγο, οι νέοι άνθρωποι συντριπτικά διάλεγαν και διαλέγουν τη ζωή. Και η θρησκεία άδειαζε περιφρουρημένη. Και ο «θεός» τιμωρούσε, λυπόταν και θύμωνε.

Κι εκεί, κάπου στην εφηβεία, φωτισμένοι άνθρωποι τόλμησαν και ξεστόμισαν ότι «ο Χριστός τα έβαλε με τους θρήσκους και τους σκληροπυρηνικούς, ο Χριστιανισμός δεν είναι θρησκεία, είναι Εκκλησία και θεολογία αγάπης».
Παναγία μου, τι χαστούκι ήταν αυτό;


Μερικοί καταφέραμε και ελαφροπατήσαμε ανάμεσα στα σιδερόφρακτα κουτάκια του μυαλού μας και πλησιάσαμε τη ζωή. Με προσοχή μήπως και πληγωθούμε από τα καρφιά. Αδύνατον. Όλο και κάτι τσιμπιές εισπράξαμε. Φτάσαμε όμως στα σύνορα της ζωής. Κρυφοκοιτάξαμε μέσα. Φωτεινά ήταν, χαρούμενα και όμορφα. Και κάπου εκεί μέσα διακρίναμε και το Χριστό. Να χαίρεται και να αγαπάει. Ξαφνικά ακούστηκε πίσω μας ένας θόρυβος. Γυρίσαμε και είδαμε τη θρησκεία να βροντάει και να σκοτεινιάζει. Δυνατή και βλοσυρή.

Από εκεί και πέρα τα ίχνη μας χαθήκανε. Άλλοι μπήκαν στη ζωή ακούγοντας την καρδιά τους, άλλοι επέστρεψαν στη θρησκεία υπακούοντας στη λογική τους. Και κάποιοι άλλοι ακόμη πηγαίνουν τη διαδρομή. Συνήθως τη μέρα είναι σώφρονες και ιματισμένοι στη θρησκεία και το βραδάκι σέρνονται κουρελιασμένοι μέχρι τη ζωή. Σε απόσταση ασφαλείας όμως…

Παναγιώτης Ασημακόπουλος, Θεολόγος καθηγητής

«Τοῦτο ἐστι τό σῶμά μου… τοῦτο ἐστι τό αἵμά μου…»


Στά Τίμια Δῶρα δέν ἔχουμε κρυμμένον τόν Χριστό (δέν ὑποκρύπτεται, δέν εὐρίσκεται ἁπλᾶ μέσα, οὔτε εἶναι ἁπλᾶ σύμβολα ὁ ἄρτος καί ὁ οἵνος αὐτοῦ τοῦ Σώματος καί τοῦ αἷματος τοῦ Χριστοῦ, ὅπως ἰσχυρίζονται οἱ προτεστάντες) καί, πολύ περισσότερο, δέν ἔχουμε ἁπλή μυστική ἕνωσι τῆς ψυχῆς τοῦ κάθε πιστοῦ μετά τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ὄχι! Θά μποροῦσα νά φωνάξω χίλιες φορές: ὄχι! 

Στήν πραγματική καί ἀληθινή Μεταβολή βρίσκεται Ο ΧΡΙΣΤΟΣ! καί μόνον ὁ Χριστός. Γι᾿ αὐτό λέμε «ἐσθίομεν καί πίνομεν», καί ἔτσι γινόμεθα σύσσωμοι καί σύναιμοι καί χριστοφόροι καί ἀποτελοῦμε μέ τόν Ἰησοῦ Χριστό, πού λαμβάνουμε μέσα μας, ἕνα σῶμα καί ἕνα αἷμα. Ἔχουμε τόν Θεάνθρωπο Κύριο Ἰησοῦ Χριστό «κατοικοῦντα καί μένοντα σύν τῷ Πατρί καί τῷ Ἁγίῳ Πνεύματι», ὅπως μᾶς βεβαιώνει ὁ Μέγας Βασίλειος σέ μιά Λειτουργική του Εὐχή.

Βέβαια, τά μάτια μας βλέπουν ἄρτο καί οἵνο, καί ἡ γλῶσσα μας ἔχει γεῦσι ψωμιοῦ καί κρασιοῦ, ἀλλά δέν εἶναι ἔτσι. Καί θά τολμήσω νά πῶ: πολλοί ἥταν ἐκεῖνοι, οἱ ὁποῖοι δέν ἐμάσησαν, δέν ἔφαγαν, δέν κατάπιαν ψωμί καί κρασί, ἀλλά Σῶμα καί αἷμα, Σάρκα καί αἷμα Χριστοῦ, γιά νά ἀκολουθήση ἀπέραντη εὐφροσύνη τῆς ψυχῆς τους καί γενικά ψυχοσωματική ἀλλοίωσις διά Πνεύματος Ἁγίου.

Ἀπό τή στιγμή, πού κατέρχεται τό Ἅγιο Πνεῦμα καί ἱερουργεῖται τό Μυστήριο, δέν ἔχουμε πλέον μπροστά μας ὅ,τι βλέπουν τά μάτια μας, ἤ ὅ,τι αἰσθάνεται ἡ γλῶσσα μας, ἀλλά ἔχουμε Αὐτό πού πιστεύουμε, Αὐτό πού προσκυνοῦμε, Αὐτό πού λατρεύουμε· ἔχουμε Αὐτό τό θεωμένο Σῶμα καί αἷμα τοῦ Χριστοῦ. Τό ἀληθινό, τό πραγματικό.

 Ζοῦσε σ᾿ ἕνα μοναστήρι τῆς Ρουμανίας, ἕνας κεχαριτωμένος ἱερεύς, ὁ πατήρ Μηνᾶς, ὁ μετέπειτα Ὄσιος Μηνᾶς. Αὐτός, μετά τή Θεία Λειτουργία, γιά νά ξεκουραστῆ, ἔβγαινε στό δάσος, διότι τό μοναστήρι ἥταν μέσα σέ δάση, κι ἐκεῖ ἔψελνε καί δοξολογοῦσε τόν Θεό μέ ἀναστάσιμα τροπάρια καί μέ πολλά ἄλλα.

Τότε μαζεύονταν τά πουλιά τοῦ δάσους γύρω του: στό κεφαλάκι του, στούς ὤμους του, στά χέρια του, αὐτός δέ τρυφερά τά χάϊδευε. Τίς περισσότερες φορές, ὅταν ὁ πατήρ Μηνᾶς ἔψελνε, τά πουλιά βουβαίνονταν καί τόν ἄκουγαν.

Ἐπειδή οἱ Λειτουργίες ἄρχιζαν νύχτα καί τελείωναν μέ τό χάραμα, ὤσπου νά κάνη Κατάλυσι καί νά ξεντυθῆ, ξημέρωνε, ἔβγαινε ὁ ἥλιος κι ἔτσι ἔβγαινε πρωΐ – πρωΐ μέσα στό δάσος καί χαιρόταν τή φύσι καί τήν παρουσία τῶν πουλιῶν. Κι ἐκεῖ ὅλοι μαζί αἰνοῦσαν καί δοξολογοῦσαν τόν Θεό.

Παρατηρήθηκε, λοιπόν, στά τελευταῖα χρόνια τῆς ζωῆς του, ὅτι, ὅταν εἶχαν πανηγυρική Θεία Λειτουργία καί ἀργοῦσε νά τελειώση, καί μάλιστα ἀργοῦσε πολύ μετά τήν ἀνατολή τοῦ ἡλίου, τά πουλιά μαζεύονταν πάνω στήν Ἐκκλησία!

Τήν ὥρα τῆς Μεταβολῆς τῶν Τιμίων Δώρων, πού ὁ ἱερεύς ἔλεγε «τά Σά ἐκ τῶν Σῶν», τότε ὅλα τά πουλιά πάνω στήν Ἐκκλησία βουβαίνονταν! Καί στό «ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας, Ἀχράντου…», στά Ρουμανικά βέβαια, καί ἐνῶ ἡ χορωδία ἔψαλλε τό «Ἄξιόν ἐστι», τότε πάλι τά πουλιά ἄρχιζαν νά κελαηδοῦν!

Παρόμοιο γεγονός μοῦ ἀφηγήθηκε κάποιος πιστός, πού συνέβη καί στόν Ναό τῆς Παναγίας τῆς Ἑκατονταπυλιανῆς στήν Πάρο, κατά τήν Θεία Λειτουργία τῆς παραμονῆς τῶν Θεοφανείων τοῦ ἔτους 1998.

Δεκάδες σπουργίτια καί ἄλλα πουλιά, φτερουγίζοντας μέσα κι ἔξω ἀπό τόν Ναό, ἀπό τά ἀνοικτά παράθυρα τοῦ τροῦλλου, κελαηδοῦσαν καί τιτίβιζαν ζωηρά. Τήν ὥρα, ὅμως, τοῦ Καθαγιασμοῦ τῶν Τιμίων Δώρων βουβάθηκαν καί ἀκινητοποιήθηκαν ὅλα, γιά νά ξαναρχίσουν μετά τό » Ἐξαιρέτως τῆς Παναγίας Ἀχράντου… »

Τήν πραγματικότητα αὐτή τῆς Μεταβολῆς τοῦ ἄρτου καί τοῦ οἴνου σέ Σῶμα καί Αἴμα Χριστοῦ μαρτυροῦν καί τά ἴδια τά λόγια τοῦ Κυρίου στό Μυστικό Δεῖπνο, τό βράδυ τῆς Μεγάλης Πέμπτης: «Τοῦτο ἐστι τό σῶμά μου… τοῦτο ἐστι τό αἵμά μου…» Θεία λοιπόν εἶναι ἡ σύστασις τοῦ Μυστηρίου. Τό συνέστησε ὁ Ἴδιος ὁ Χριστός.


Πρωτοπρεσβυτέρου Στεφάνου Ἀναγνωστόπουλου
Ἀπό τό βιβλίο: «ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΘΕΙΑ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΑ»

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2015

Διαφωτισμός: η τελευταία θρησκοληψία

Αντώνης Ανδρουλιδάκης

Μια παρέα ξένων, κάπου στο Ρέθυμνο, αναζητούν μια διεύθυνση χαμένοι κάπου στα στενά σοκάκια της παλιάς πόλης. Σταματούν αιφνιδιαστικά μιαν ήσυχη γυναίκα και τη ρωτούν: «από δώ καλά πάμε;». 
«Μα πού θέλετε να πάτε;», τους ρωτά εκείνη με τη σειρά της. Οι επισκέπτες κοιτιούνται μεταξύ τους απορημένοι, ώσπου κάποιος αναλαμβάνει την πρωτοβουλία να της εξηγήσει ό,τι δεν ξέρουν που θέλουν να πάνε. Και η γυναίκα ολοκληρώνει την απάντηση της με το διπλό (υπαινικτικό) μήνυμα: «...Ε δεν πάτε καλά!».

Ίσως το παραπάνω παιχνιδιάρικο μότο που χρησιμοποιούμε για εισαγωγή σε τούτο το άρθρο, να μοιάζει κάπως παράταιρο ή και άσχετο με το κατ’ εξοχήν Λογικό θέμα που επιχειρούμε να πραγματευτούμε. Αλλά είναι όντως έτσι;

Αυτό που εννοούμε συνήθως όταν μιλάμε για τον «Διαφωτισμό» δεν γίνεται αντιληπτό από όλους με τον ίδιο τρόπο. Όμως, αν ήταν να δώσουμε έναν γενικό ορισμό, θα μπορούσαμε να πούμε ό,τι πρόκειται για μια πνευματική κίνηση που έχει τις ρίζες της κάπου στον 18ο αιώνα και οδήγησε σε μια ριζική αλλαγή του τρόπου που οι άνθρωποι στον Δυτικό κόσμο, (Δυτική Ευρώπη και Βόρεια Αμερική) κατανοούν τον ρόλο, τη σημασία αλλά και το περιεχόμενο της Λογικής.

Ἐπίκληση...


Γραφὴ ὡραιότητας, εἰκόνα πανέμορφη
Μαρία Παρθένος, χαῖρε.
Ἡ ἄφθονη χάρη σου
ἂς χαρίσει στὴ μαραμένη καρδιά μας
τὴ χαρά. Τὸ πλῆθος τῆς πικρίας
ἀπόγινε, τὰ πικρὰ λόγια μας
μαρτυροῦν, φαρμακώνουν τὴν ψυχή μας.

Ἀδιάρρηκτη, ἄρρηκτη, ἄρρητη δωρεά,
ἀμόλυντη μητέρα, ἐσὺ ποὺ φέγγεις
μὲ τὴν ἁπλῆν ἐμορφιά, γραφικὴ
ἡ τοῦ προσώπου σου, δίσκος ἡλιακός,
στὰ σκοτεινά μας σπλάχνα ποὺ ἀστράφτει
φῶς ἂς εἶναι ἡ ἀγάπη σου
ἐντός μας, πνοὴ ζωηρή, ἀνανέωση,
ἄνεμος δροσερὸς γιὰ τὴν πύρα,
ποὺ τὰ πάθη πυρὰ ἀναμμένα,
δίχως νὰ ὁδηγοῦν πουθενὰ
κατακαίουν τὰ σωθικά μας....

Ἀνάμνηση τῆς χαρᾶς, μνήμη, μνημεῖο
τῆς ἀγάπης νικητήριο ἄσμα γλυκόηχο,
γνώμη, λογισμὲ τῆς ἀγάπης
ποὺ ἑνώνεις τὸ πένθος καὶ τὴ χαρά.

Ἀπαλλαγὴ ἀπ” τῆς περιουσίας μας
τὴ φτώχεια, ἀπ” τῆς περιωπῆς μας
τὴ φτωχικὴ διαλογή, ἀνεξέλεγκτη
σὺ δύναμη ρέουσα και συμπαγὴς
σύ, ἀχάλαστη διάρκεια.

Εἶδα τὴν ὄψη σου καὶ πίστεψα
στὴν καινούργια μορφή μου.


Ζωὴ Καρέλλη,
Ἀπὸ τὴ συλλογὴ Χαλκογραφίες καὶ Εἰκονίσματα (1952)

Ο μοναχός και το κιονόκρανο...


Πριν μερικά χρόνια ένας καλόγερος της μονής του Αγίου Σάββα βγήκε για δουλειές-διακονίες του μοναστηριού με ευλογία.Ηταν να περάσει και από το Προσκύνημα εδώ.
Διαβαίνοντας ένα χωριό αλλοθρήσκων είδε με έκπληξή του μιά αλλόπιστη γυναίκα να έχει τη σκάφη της και να πλένει τη μπουγάδα της στηρίζοντας τη λεκάνη πάνω σε ένα πανέμορφο κιονόκρανο της εποχής της Αγίας Ελένης! 

Μελέταγε ο ίδιος ιστορία και αρχαιολογία των Αγίων Τόπων και γνώριζε, και μπορούσε να εκτιμήσει.
Την πλησίασε λοιπόν και παζάρεψε μαζί της να αγοράσει το εκλεκτό κορινθιακού ρυθμού κιονόκρανο.Εκείνη δεν ήξερε αλλά πονηρεύτηκε...
Ωστόσο κατάφερε και το αγόρασε,με την αξία των 400 δολλαρίων,και μου το έφερε στο Προσκύνημα με γερανό!Ηταν ασήκωτο.Πολύ βαρύ!


-Το θέλεις; μου είπε.
-Που το βρήκες πάτερ μου; του είπα.
Τι ομορφιά είναι αυτή;...!
Σε ποιά άραγε εκκλησία να ήταν αυτό το κόσμημα;Ποιό ναό να στήριζε μαζί με άλλους κίονες;
Πόση ευλογία να είχε λάβει;
Τελικά το τοποθέτησα σε θέση περίοπτη.
Από τις αμαρτίες μας μη χάσουμε κι ό,τι μας έχει απομείνει!Ο Θεός να μην παραχωρήσει!
Ας ευχόμαστε...να γίνει ίλεως!
(Τα ίδια ακριβώς κιονόκρανα είχε εδώ η Μονή-Προσκύνημα κι από τα σαράντα και πλέον κιονόκρανα σώζονται μόνον έξι-επτά.Δεν αποκλείεται να ήταν από εδώ αυτό το υπέροχο κομμάτι).

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2015

Αναγνώριση συμβίωσης ομοφύλων: Ερωτήσεις - Απαντήσεις

Αναγνώριση συμβίωσης ομοφύλων:
Ερωτήσεις - Απαντήσεις

Της Θεοδώρας Δαρέα Θεολόγου, Σαράντα Εκκλησιές Θεσ/νίκη

"Το σύμφωνο συμβίωσης είναι μια τελευταία ένδειξη της κρίσεως που υπάρχει στις ανθρώπινες σχέσεις"
"Το σύμφωνο επισημοποιεί αυτή την κρίση που ανέφερα! Έχουμε ανάγκη να μας προστατεύει ο νόμος, γιατί δεν εμπιστευόμαστε ο ένας τον άλλον, γιατί φοβόμαστε ο ένας τον άλλον και γιατί δεν είμαστε έντιμοι μεταξύ μας"
--ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΣ ΣΙΑΤΙΣΤΗΣ ΠΑΥΛΟΣ--

Διαβάστε την συνέχεια στο

http://oodegr.co/oode/koinwnia/oikogeneia/symfwno_symbiwshs_anavthseis.htm

Μητροπολίτης Λαρίσης: Τι σου φταίει η προσευχούλα παιδί μου;

Του Μητροπολίτη Λαρίσης Σεβ. κ. Ιγνατίου 
Είδαμε με ιδιαίτερη χαρά ένα κείμενο της νεολαίας του ΣΥΡΙΖΑ με (14) δέκα τέσσερις παραγράφους, με προτάσεις για την Παιδεία, με τίτλο «Δικαίωμα στη Μόρφωση – Δικαίωμα στη Ζωή». Ένα εκπληκτικό όντως κείμενο, που περιλαμβάνει ό,τι καλό μπορεί να σκεφθεί κανείς για την πρόοδο της Παιδείας στον τόπο μας.

Θάλεγε μάλιστα κανείς ποιος φωτισμένος νους το υπαγόρευσε αυτό και το υιοθέτησαν τα νιάτα του κυβερνώντος κόμματος. Μακάρι να μπορούσε να επιτευχθεί έστω και ένα ποσοστό αυτού του προγράμματος.

Διότι το πιο σίγουρο είναι ότι αυτό προσκρούσει πρώτα στην οικονομική δυσπραγία που μάς ταλανίζει, στην προχειρότητα με την οποία δυστυχώς αντιμετωπίζουμε όλα τα προγράμματά μας στον δημόσιο βίο μας, αλλά και στην αβελτηρία όλων των παραγόντων που εμπλέκονται σ᾿ ένα τέτοιο έργο. Αυτό που μάς πικραίνει ιδιαίτερα όμως, εμάς τους μεγάλους, είναι το υπ᾿ αριθμ. 12 προτεινόμενο μέτρο, το οποίο αναφέρεται στην «κατάργηση της πρωϊνής προσευχής, τη μετατροπή του μαθήματος των Θρησκευτικών σε Θρησκειολογία με δυνατότητα απαλλαγής του μαθητού από αυτό».

Είναι το μόνο βέβαιο ότι αυτό θα επιτευχθεί. Είναι πολύ εύκολο να σταλεί μια Εγκύκλιος που να απαγορεύει την πρωϊνή προσευχή στα Σχολεία. Δεν χρειάζεται τίποτε περισσότερο. Όσον αφορά τον χαρακτήρα του μαθήματος των Θρησκευτικών, γίνονται συζητήσεις, έχουν ορισθεί επιτροπές, προσχεδιάζεται τάχα μια κοινώς αποδεκτή λύση, έχει ήδη θορυβηθεί – όσο γίνεται – και η υπνώττουσα κατά πάντα δυστυχώς κοινή γνώμη, κι έχει πάρει το δρόμο του.

Η Αγία Μαρία(Η Δέηση) -7ος αιώνας



Τίτλος: (Η Δέηση) Η Αγία Μαρία
Χρονολογία: 7ος αιώνας
Υλικό: Νωπογραφία
Δημιουργός: Άγνωστος
Προέλευση: Νάξος, Μονή Παναγίας Δροσιανής
Πηγή: Αχειμάστου-Ποταμιάνου, Μ., Βυζαντινές Τοιχογραφίες, Ελληνική Τέχνη, Εκδοτική Αθηνών, Αθήνα, 1995.

Περιγραφή:
 Στη βόρεια κόγχη, κάτω από τη Θεοτόκο παριστάνεται η Δέηση, μία από τις πρώτες γνωστές και μάλιστα σε πλήρη ανάπτυξη, σύνθετη στη μορφή και το νόημα, όπου στο Τρίμορφο του Χριστού, της Παναγίας και του Προδρόμου

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2015

Το θαύμα που κατέγραψε ένας πρωθυπουργός...

Ήταν παραμονή του Αγίου Στεφάνου και στον πολιούχο της πόλεως του Μεσολογγίου, του Αγίου Σπυρίδωνα, μια οικογένεια παρακαλεί τον ιερέα να ξενυχτήσει το παράλυτο παιδί τους μέσα στην εκκλησία.Με ικεσίες, παρακλήσεις και πολύ πίστη για ένα θαύμα.
trikoupis-1
Η αγάπη ενός γονιού για το παιδί του, εκεί που δεν το χωράει ο νούς του να βλέπει το παιδί του, το ίδιο του το σπλάχνο να μην μπορεί να περπατήσει και ειδικά εκείνες τις παλεές εποχές αυτό γινόταν πιο δύσκολο μιας και δεν μπορούσε να έχει ειδικές φροντίδες αυτό το παιδί από κανέναν πέραν αυτής, των γονιών του.Και τι θα απογίνονταν αν οι γονείς έφευγαν από την ζωή; Ποιος θα διακονούσε με τόση αγάπη και υπομονή το παράλυτο παιδάκι τους; Ποιος;

Ο Ιερέας δέχεται και τους επιτρέπει να ''ξενυχτήσουν'' το παιδί μέσα στον ναό. Τους αποχαιρετά ευχόμενος να πιάσουν οι παρακλήσεις τους.
Όλη την νύχτα ξάγρυπνοι οι γονείς, γονατιστοί, με ικεσίες προς τον Πανάγαθο Θεό μπροστά στην εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνος, του προστάτου της πόλεως τους, αυτουνού που άκουγε κάθε μέρα τα παρακάλια τους.
Του ζήταγαν για ακόμη μια φορά να μεσιτεύσει στον Θεό να κάνει καλά το παιδί τους.

Και ω του θαύματος !!!!! εκεί κάπου στα ξημερώματα το παιδί ξαπλωμένο και ανήμπορο όπως ήταν να σταθεί στα πόδια του, μπροστά στην εικόνα του Αγίου Σπυρίδωνα, βλέπει τον Άγιο Σπυρίδωνα να βγαίνει από την εικόνα του να του απλώνει το χέρι δίνοντάς του κάτι, σαν ένα μικρό κομμάτι αντίδωρου έμοιαζε, και να του λέει σήκω.
«Σήκω και περπάτα, μπορείς, είσαι καλά τώρα»
Το παιδί σηκώνεται και ξαφνικά το βλέπουν οι γονείς του να περπατά, άρχισαν τα κλάματα. Αυτήν την φορά δάκρυα χαράς κύλισαν στα ξάγρυπνα πρόσωπά τους.
Δεν πίστευαν στα μάτια τους και όταν ρώτησαν το παιδί τους τι έγινε αυτό τους είπε τι είχε δεί.
Γονατιστοί ευχαριστούσαν τον Θεό μα και τον Άγιο που πραγματοποίησε την μεγαλύτερη ευχή τους, να γιάνει το παιδί που τόσο αγαπούσαν.

Το θαύμα αυτό έγινε ξημερώνοντας του Αγίου Στεφάνου, δυστυχώς ο χρόνος μα και τα λοιπά στοιχεία δεν διεσώθησαν.
Διασώθηκε όμως η καταγραφή αυτού του θαύματος από τον έναν πρωθυπουργό της Ελλάδας. Τον Σπυρίδωνα Τρικούπη.
Όχι μόνο κατέγραψε το θαύμα αλλά συνέταξε και ειδική ακολουθία για το γεγονός αυτό προς τιμήν του Αγίου Σπυρίδωνος και του Αγίου Στεφάνου ανήμερα της μνήμης του οποίο έγινε το θαύμα.

Από τότε και κάθε χρόνο ψάλετε ανήμερα του Αγίου Στεφάνου αυτή η ακολουθία που συνέταξε ένας πρωθυπουργός και εκείνη την ημέρα σαν σήμερα δηλαδή στο Μεσολόγγι έχουν την λεγόμενη Μονοεκκλησία.
Τελείται δηλαδή (εκτός αν πέσει ημέρα Κυριακή) Θεία Λειτουργία μόνο στον μητροπολιτικό ναό της πόλης, αυτόν του Αγίου Σπυρίδωνος παρευρισκόμενων όλων των ιερέων της πόλεως και σύσσωμου του πληρώματος της εκκλησίας.

Ενώ περίλαμπρο προσκυνητάρι με την εικόνα του μαρτυρίου του πρωτομάρτυρα και Αρχιδιακόνου Στεφάνου κοσμεί τον ναό.
Θαυμαστά τα έργα σου Κύριε εν τοις Αγίοις σου.

Του Σπύρου Συμεών για την romfea

Της Ραχήλ το κλάμα...

...μια ιδιαίτερη εκπομπή για τα 14.000 αναιρεθέντα υπό Ηρώδου παιδία. Κυρίως όμως είναι μια κραυγή διαμαρτυρίας αλλά και ελπίδας από τα μυριαρίθμητα αναιρεθέντα εκτρωθέντα παιδιά μας!!!

THS RAXHL TO KLAMA KAI ENA GIATI AIWNIO .mp3



Καλή δύναμη, υπομονή και μετάνοια! Ευλογημένο  και Χριστοφόρο  το νέο έτος που μας κτυπά την πόρτα!

Νώντας Σκοπετέας

Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2015

«'Ο ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ρυπαρὸς ρυπαρευθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι»

 Εκατόν ενενήντα τρεις βουλευτές του ελληνικού κοινοβουλίου υπερψήφισαν χθες το ‘σύμφωνο συμβίωσης’ για τα ομόφυλα ζευγάρια. Ο πρωθυπουργός κ. Τσίπρας έσπευσε να χαρακτηρίσει τη μέρα ιστορική, ενώ προ ημερών ο δήμαρχος Αθηναίων κ. Καμίνης είχε δηλώσει ότι θα είναι χαρά και τιμή του να υπογράψει το πρώτο σύμφωνο στο δημαρχείο του. Η Ελλάδα, λένε, έκανε ακόμη ένα βήμα προς την 'πρόοδο'. Τα συμπεράσματα δικά σας. Εδώ ας αρκεσθούμε σε μια αναδρομή στο παρελθόν.


Πριν αρκετά χρόνια ο μακαριστός π. Συμεών μας έλεγε με κάποια αφορμή (μεταφέρω από μνήμης τον λόγο του): 
«Νομίζετε ότι η εποχή μας είναι πιο αμαρτωλή από άλλες; Κακία, έγκλημα, διαφθορά και ανηθικότητα υπήρχαν σε όλες τις εποχές, και στην εποχή του Χριστού, και πριν και μετά. Η διαφορά είναι ότι κάποτε οι άνθρωποι ήξεραν ότι αυτό που κάνουν είναι κακό, ενώ σήμερα επιχειρούν να νομιμοποιήσουν την όποια αμαρτωλή συμπεριφορά τους. Είναι σαν να λένε: ‘Και τι έγινε;’ Αυτό είναι που κάνει χειρότερη τη θέση των συγχρόνων ανθρώπων».

Και συνέχιζε παραθέτοντας το γνωστό κείμενο από το τελευταίο κεφάλαιο της Αποκάλυψης: «ὁ ἀδικῶν ἀδικησάτω ἔτι, καὶ ὁ ρυπαρὸς ρυπαρευθήτω ἔτι, καὶ ὁ δίκαιος δικαιοσύνην ποιησάτω ἔτι, καὶ ὁ ἅγιος ἁγιασθήτω ἔτι». Όχι με την έννοια ότι ο Θεός δίνει μια τέτοια εντολή στους ανθρώπους, αλλά ότι τους αφήνει ελεύθερους να πορευθούν καθένας κατά το θέλημά του, μέχρι Εκείνος να έλθει «ταχύ... ἀποδοῦναι ἑκάστῳ ὡς τὸ ἔργον ἔσται αὐτοῦ».

Επισήμως η ελληνική πολιτεία επέλεξε τον δικό της δρόμο. Από εκεί και πέρα, η ευθύνη είναι του καθενός μας.


H Σαπφώ Νοταρά διαβάζει τον "Ερωτα στα χιόνια" του Παπαδιαμάντη

Το χριστουγεννιάτικο διήγημα, που είχε μεταδοθεί στο Τρίτο Πρόγραμμα, για το τέλος της γιορτινής μέρας 



Πηγή: www.lifo.gr



Σύναξη της Παναγίας της Αντιβουνιώτισσας στην Κέρκυρα(26 Δεκεμβρίου)

Ο ναός, αφιερωμένος στην Υπεραγία Θεοτόκο Κυρά Αντιβουνιώτισσα, αποτελεί ένα από τα παλαιότερα και πλουσιότερα εκκλησιαστικά μνημεία της Κέρκυρας και πιθανότατα κτίστηκε στο τέλος του 15ου αιώνα 
Είναι μια μονόχωρη, ξυλόστεγη βασιλική που διασώζει άθικτη την ιδιαιτερότητα του κερκυραϊκού ναού της εποχής, την ύπαρξη δηλαδή του εξωνάρθηκα που περιβάλλει το ναό από τις τρεις πλευρές. Ο ναός εσωτερικά είναι ιδιαίτερα υποβλητικός με ψηλά στασίδια, ζωγραφιστή ταπετσαρία στους τοίχους και ουράνια με επίχρυσα ξυλόγλυπτα θέματα. Το τέμπλο είναι λίθινο όπως λίθινες είναι και οι πλάκες του δαπέδου του κυρίως ναού όπως και των εξωναρθήκων, όπου οι περισσότερες είναι επιτάφιες με εγχάρακτα ή ανάγλυφα ονόματα και οικόσημα ευγενών, μεγάλων πρωτοπαπάδων αλλά και γενικότερα σημαντικών προσώπων της Κέρκυρας.
Ο ναός αποτελεί το τελευταίο δείγμα του παραδοσιακού Κερκυραϊκού ρυθμού (Βασιλική Επτανησιακού Τύπου) με εξωνάρθηκα στη Βόρεια, τη Νότια και Δυτική πλευρά του. Οι τοίχοι του είναι καλυμμένοι με ταπετσαρία ενώ το πάτωμά του αποτελείται από επιτάφιες πλάκες ευγενών και κληρικών. Τα παράθυρά του έχουν ημικυκλικό σχήμα ενώ το εξωτερικό του ναού χαρακτηρίζεται από τη λιτότητά του.
Ο ναός ήταν κτητορικός και ανήκε σε τέσσερις οικογένειες. Οι απόγονοι των ιδρυτών του δώρισαν το 1979 τον ναό στο ελληνικό δημόσιο με την προϋπόθεση να μετατραπεί σε μουσείο. Έτσι, από το 1984 και μέχρι σήμερα ο εξωνάρθηκας και το σπίτι στο οποίο διέμενε ο ιερέας λειτουργούν σαν Μουσείο Μεταβυζαντινής Τέχνης. Στο Μουσείο φιλοξενούνται εικόνες σημαντικών αγιογράφων αλλά και ιερά κειμήλια του Χριστιανισμού.

Σχετικά με τον χαιρετισμό «Χριστός ετέχθη» (Αγ.Νικόλαος Βελιμίροβιτς)


Ὅταν λέμε: «Χριστός ἐτέχθη», εἶναι τό ἴδιο μέ τό νά λέμε: «Ὁ Μεσσίας γεννήθηκε», ἤ «ὁ Βασιλιάς γεννήθηκε», ἤ «ὁ Σωτήρας γεννήθηκε»!
Μέ τόν χαιρετισμό αὐτό ἰσχυριζόμαστε καί μαρτυροῦμε ὁ ἕνας στόν ἄλλο, ὅτι ἦρθε στόν κόσμο Ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος ἔπρεπε νά ἔρθει γιά τή σωτηρία τῆς γενεᾶς τῶν ἀνθρώπων, καί ὅτι ἐκτός Αὐτοῦ ἄλλον δέν πρέπει νά περιμένουμε.

Ἐκεῖνος, τόν ὁποῖο ὁ Θεός ὑποσχέθηκε στούς προπάτορές μας ὅταν διώχθηκαν ἀπό τόν Παράδεισο,
Ἐκεῖνος τόν ὁποῖο οἱ ἀσεβεῖς λαοί μόλις πού διαισθάνονταν,
Ἐκεῖνος πού οἱ Ἑβραῖοι προφῆτες ξεκάθαρα προφήτευσαν,
Ἐκεῖνος γιά τόν ὁποῖο ἡ ἀβοήθητη ἀνθρωπότητα χιλιάδες χρόνια πονεμένα ἀναστέναζε,
Ἐκεῖνος ἔλαμψε στή γῆ ὅπως ὁ ἥλιος μετά ἀπό μακριά νύχτα.
Κι ἔτσι ὅταν λέμε: «Χριστός ἐτέχθη»,μαρτυροῦμε καί ὅτι ὁ Ὕψιστος κράτησε τήν ὑπόσχεσή Του, καί ὅτι ἡ προαίσθηση τῆς ἀνθρωπότητας ἐκπληρώθηκε, καί ὅτι οἱ προφητεῖες τῶν προφητῶν πραγματοποιήθηκαν, καί ὅτι οἱ ἀνθρώπινοι ἀναστεναγμοί χόρτασαν χαρά.

Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2015

Χριστουγεννιάτικη ευχετήρια κάρτα γέροντος Σωφρονίου του Έσσεξ


The Christmas wish card (handwritten):
Archimandrite Sophrony
The Old Rectroy,Tolleshent Knight
by Maldon, Essex
Christmass 1967,
+
Dear beloved in Christ, Sister Paraskevi.
May the Lord’s grace and peace be abundant in you. Let me first wish you Merry Christmas and a blessed New Year!
Paraskevi, has it ever happened to do something according to my blessing and it turned out harmful? Or has it happened that you did something according to your mind and not according to my humble advice that it was successful and in accordance with God’s providence? Therefore, now you must listen to me, the old fool, and do as I give you the blessing to do. The only beneficial way for you and your relatives is to finish your studies and work at the same time, as my monks do from morning till the evening. Get rid of any worry for X and your family.
The unworthy Arch. Sophrony.
You have the love of all who are at out monastery.

Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2015

Χρόνια Πολλά». Μια ευχή γενικής χρήσεως, ή ομολογητές - ευχέτες των Χριστουγέννων;

του Γεράσιμου Γ. Γερολυμάτου
Image may contain: candles and fire
Το «Χρόνια Πολλά» είναι μια ευχή που χρησιμοποιείται σε διάφορες περιπτώσεις, όπως στην ονομαστική εορτή, στα γενέθλια, ακόμα και σε εθνικές επετείους. Η ευχή αυτή, προϋποθέτει πως τόσο ο ευχόμενος, όσο και ο αποδέκτης της, είναι κοινωνοί της αιτίας για την οποία γίνεται η ευχή, διότι αν δεν είναι, τότε εύλογα θα απορήσει.

Αν ευχηθείτε «Χρόνια Πολλά», π.χ, σε κάποιον που τον λένε Δημήτριο την ημέρα του Αγίου Νικολάου, θα του φανεί περίεργο. Αλλά αν του ευχηθείτε «Χρόνια Πολλά» την 25η Μαρτίου, θα καταλάβει και πιθανόν να σας ανταποδώσει την ευχή. Έτσι, η ευχή λειτουργεί και ως ένα μέσο αναγνώρισης και περιοδικής επιβεβαίωσης ανάμεσα στους ανθρώπους, που είτε μοιράζονται τα φιλικά συναισθήματα μιας αμοιβαίας, καλής σχέσης, είτε ασπάζονται τις ίδιες ιδέες και την ίδια πίστη, τα οποία εξωτερικεύουν δια της ευχής.

Παραμονή Χριστούγεννα(Φώτη Κόντογλου)

Κρύο τάντανο ἔκανε,παραμονὴ Χριστούγεννα.Ὁ ἀγέρας σὰ νά ῾τανε κρύα φωτιὰ κι ἔκαιγε.Μὰ ὁ κόσμος ἤτανε χαρούμενος,γεμάτος κέφι.

Εἶχε βραδιάσει κι ἀνάψανε τὰ φανάρια μὲ τὸ πετρόλαδο.Τὰ μαγαζιὰ στὸ τσαρσὶ φεγγοβολούσανε, γεμάτα ἀπ᾿ ὅλα τὰ καλά.Ὁ κόσμος μπαινόβγαινε καὶ ψώνιζε· ἀπὸ τό ῾να τὸ μαγαζὶ ἔβγαινε, στ᾿ ἄλλο ἔμπαινε. Κι ὅλοι χαιρετιόντανε καὶ κουβεντιάζανε μὲ γέλια, μὲ χαρές.Οἱ μεγάλοι καφενέδες ἤτανε γεμάτοι καπνὸ ἀπὸ τὸν κόσμο ποὺ φουμάριζε.Ὁ καφενὲς τ᾿ Ἀσημένιου εἶχε μεγάλη φασαρία, χαρούμενη φασαρία.Εἶχε μέσα δύο σόμπες,καὶ τὰ τζάμια ἤτανε θαμπά,ἀπ᾿ ὄξω ἔβλεπες σὰν ἤσκιους τοὺς ἀνθρώπους.Οἱ μουστερῆδες εἴχανε βγαλμένες τὶς γοῦνες ἀπὸ τὴ ζέστη,κόσμος καλός, καλοπερασμένοι νοικοκυραῖοι.

Κάθε τόσο ἄνοιγε ἡ πόρτα καὶ μπαίνανε τὰ παιδιὰ ποὺ λέγανε τὰ κάλαντα. Ἄλλα μπαίνανε, ἄλλα βγαίνανε. Καὶ δὲν τὰ λέγανε μισὰ καὶ μισοκούτελα,μὰ τὰ λέγανε ἀπὸ τὴν ἀρχὴ ἴσαμε τὸ τέλος,μὲ φωνὲς ψαλτάδικες, ὄχι σὰν καὶ τώρα,ποὺ λένε μοναχὰ πέντε λόγια μπρούμυτα κι ἀνάσκελα,καὶ κεῖνα παράφωνα.

ΜΗΝΥΜΑ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΚΕΡΚΥΡΑΣ, κ. ΝΕΚΤΑΡΙΟΥ ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2015

Ἀγαπητοί μου πατέρες καί ἀδελφοί, παιδιά μου ἐν Κυρίῳ ἀγαπημένα,

«Κατά τήν ἡμέρα τῶν Χριστουγέννων ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο (Ἰωάν. 1,14). Αὐτή εἶναι ἡ πρώτη καί ἡ μεγαλύτερη χαρμόσυνη ἀγγελία, τό πιό μεγάλο εὐαγγέλιο πού θά ἦταν δυνατόν νά δώσει ὁ Θεός στόν ἄνθρωπο καί ὁ οὐρανός στή γῆ» (ἅγιος Ἰουστῖνος Πόποβιτς).
Τά Χριστούγεννα, «ἡ γενέθλιος ἡμέρα τῆς ἀνθρωπότητος» (Μέγας Βασίλειος), μᾶς προσφέρουν μία διαφορετική χαρά σέ σχέση μέ τίς πρόσκαιρες, τίς καθημερινές, τίς γήινες χαρές, τίς ὁποῖες ἐπιδιώκουμε νά ζήσουμε: εἶναι ἡ χαρά τοῦ νά γνωρίζουμε ὅτι ὁ Θεός δέν δημιούργησε ἁπλῶς τόν κόσμο καί τόν ἄνθρωπο, δηλαδή καί τόν καθέναν ἀπό ἐμᾶς, ἀλλά τόν ξαναδημιουργεῖ ἀποστέλλοντας τόν Υἱό Του, τόν Γεννηθέντα Κύριό μας. Δέν εἶναι ἡ φθορά καί ὁ θάνατος πλέον πού κυριαρχοῦν, ἡ ματαιότητα τῆς πραγματικότητάς μας, ἀλλά ἡ ζωή μέσα ἀπό τή σχέση μέ τόν Χριστό. Δέν εἶναι ἡ δόξα  τῶν ἰσχυρῶν, οὔτε ἡ θαλπωρή τῶν σπιτιῶν καί ἡ ἰδιοκτησία τῶν ὑλικῶν ἀγαθῶν, ἀλλά ἡ ταπείνωση τῆς φάτνης, ἡ ἀκτημοσύνη τοῦ σπηλαίου καί ἡ ἀγάπη γιά τόν κάθε ἄνθρωπο πού δίνουν νόημα στόν χρόνο καί τήν πορεία μας. Δέν εἶναι ἡ ἐπικράτηση ἐπί τῶν ἄλλων, σέ ἕναν ἀνταγωνισμό ὑπερηφανείας, ψεύτικης εὐτυχίας, θεοποιήσεως τῶν ἀπολαύσεων τῆς σαρκός, ἀλλά ἡ ἐπιλογή ἀναλήψεως τοῦ πόνου καί τοῦ φορτίου τῶν ἄλλων, ἡ ἐκζήτηση τῆς εὐτυχίας μέσα ἀπό τήν προσφορά πρός αὐτούς καί ἡ ἀπόφαση γιά θυσία καί ὑπακοή στό θέλημα τοῦ Θεοῦ Πατρός μέχρι τέλους, πού γεννοῦν μία καινούργια κοινωνία, αὐτή τῆς Ἐκκλησίας. Καί ὅλα αὐτά δίνουν στή χαρά ἕνα ἄλλο περιεχόμενο, αὐτό τῆς αἰωνιότητος.

Τετάρτη 23 Δεκεμβρίου 2015

Προλαβαίνω ως τα Χριστούγεννα..;




«Κάποιος γνωστός αυτές τις μέρες,
έπεσε σε σοβαρές αμαρτίες.
Μετάνιωσε. Και μου ‘γραψε:
Ελπίζω ο Θεός να με συγχωρέσει ως τα Χριστούγεννα...

Ήθελα να του γράψω ότι ο Θεός
δεν θα τον συγχωρέσει ως τα Χριστούγεννα,
διότι απλά τον έχει ήδη συγχωρέσει
πριν περίπου 2.000 χρόνια ένα μεσημέρι στο Γολγοθά.
Η άφεση, έχει ήδη δοθεί!! Άπαξ δια παντός.

Αυτό που κάνουμε τώρα - το μυστήριο της Εξομολόγησης -
είναι μια ανάμνηση, αναβίωση,
κι ανανέωση εκείνης της πράξης αγάπης,
της συγχώρεσης και άφεσης.
Δεν συγχωρούμαστε την ώρα που εξομολογούμαστε.
Την ώρα που εξομολογούμαστε
βιώνουμε πάλι την ίδια αυτή αγάπη του Θεού
που ήδη δόθηκε, εκδηλώθηκε,
ξεχύθηκε πλούσια πριν 20 αιώνες.
Πρόσεξε τη λέξη ¨ήδη¨!!!
Ήδη!!!

Αυτά ήθελα να απαντήσω στο μήνυμα,
μα έπεσε η σύνδεση και δεν το ‘γραψα.
Ελπίζω να το διαβάσει εδώ,
μαζί με άλλους συναμαρτωλούς
που έχουν παρόμοιες απορίες,
και να χαρεί την αγάπη του Θεού,
που συγχωρεί τους πάντες και τα πάντα,
από πάντα!!»


π. Ανδρέας Κονάνος

Κάποτε ο κόσμος γιόρταζε Χριστούγεννα!

Κάποτε! Τότε που είχε η ζωή σκοπό, και νόημα ο αγώνας.
Τότε που οι Χριστιανοί λαχταρούσαν τα Χριστούγεννα, ετοιμάζονταν για τα Χριστούγεννα: Νήστευαν τη Σαρακοστή,προσεύχονταν,εξομολογούνταν, πρόσμεναν…
Τότε που η δασκάλα,ο δάσκαλος κρεμούσαν απ᾿ τα χείλη τους τα μάτια των παιδιών και στάλαζαν μες στην ψυχή το όνειρο: Να ᾿μουν κι εγώ εκεί· να ᾿μουν εκεί, στη Βηθλεέμ, στο στάβλο· «να ᾿μουν του στάβλου ενʼ άχυρο…»!
Τότε που τα παιδιά ήταν παιδιά και μελωδούσαν με τους βοσκούς τα κάλαντα μες στη νυχτιά και περπατούσαν δρόμους και στενά πάνω στων Μάγων τ᾿ άλογα.
Τότε που μάζευ᾿ η γιορτή τα πλοία στην Πατρίδα απ᾿ τους λωτούς της ξενιτιάς κι έφερνε σπίτι τον πατέρα, στη μαύρη μάνα το παιδί, τον άντρα στη γυναίκα.

Κάποτε… τότε… γιόρταζαν Χριστούγεννα.

Mαρμάρινο ανάγλυφο με τη Γέννηση από τη Νάξο


Mαρμάρινο ανάγλυφο με τη Γέννηση από τη Νάξο, παλαιοχριστιανική εποχή, 4ος αιώνας, τυπικό παράδειγμα του βασικού εικονογραφικού τύπου της σκηνής της Γέννησης.
Η φάτνη αποδίδεται ως τράπεζα ή βωμός με το σπαργανωμένο Βρέφος και τα ζώα να πλαισιώνονται από δύο δέντρα -σύμβολα αθανασίας και διαιώνισης της ζωής.
Bυζαντινό και Χριστιανικό Μουσείο Αθηνών

Η Γέννηση στη Βυζαντινή Τέχνη

Ι. Μ. Χατζηφώτης


«Ο Αγιορείτης καλόγερος Ιωνάς είναι στο κελί του και ζωγραφίζει τη Γέννηση του Κυρίου. Τι ησυχία! Ακούγεται μόνο το κομπολόγι δύο άλλων καλόγερων που, καθισμένοι σε χαμηλά σκαμνιά, περνούν τις ατελείωτες ώρες των κοιτάζοντας το πινέλο του ζωγράφου ν' ανασταίνει με υπομονή τη θεία ιστορία. 



Μα, μόλις ο Ιωνάς άρχισε να χρωματίζει έξω από τη σπηλιά της Βηθλεέμ τον μικρό βοσκό που κάθεται σε βράχο και παίζει φλογέρα στα πρόβατα του, έξαφνα θυμήθηκε τον εχθρό του... Το αίμα του ανέβηκε στο κεφάλι. Θυμήθηκε τον Καυσοκαλυβίτη αγιογράφο Αμβρόσιο, που ζωγραφίζει συχνά τη Γέννηση εντελώς αλλιώτικα, με αλλόκοτα πρόσωπα και ζώα πολλά, σαν τους Ευρωπαίους. Δεν τον υποφέρει αυτόν τον άνθρωπο... Τι ήταν τώρα δα, στην ησυχία της δουλειάς του, να τον θυμηθεί; Ερεθισμένος, άρχισε να μιλεί γι' αυτόν ενώ ζωγράφιζε. »Τα πατροπαράδοτα, έλεγε στους άλλους, σκυμμένος στην εικόνα του, εμείς οι εικονογράφοι έχομε καθήκον να τα κρατούμε, επειδή από μας οι πιστοί βλέπουν τα μυστήρια της Ορθοδοξίας. Μολαταύτα επούλησε προχτές ο Αμβρόσιος δια την Τήνο μια Γέννηση με δυο τσοπάνους που παίζουν όργανα με ασκιά. Ακούτε; Με τρεις σκύλους εις το ποίμνιο! Και κοντά στ' άλλα κ' ένα μαύρο κατσίκι, που πηγαίνει και τρώγει κλαράκι απ' το χέρι του Ιωσήφ. Αν γίνεται αυτό ποτέ! Κ' έπειτα, προς τι το λουτρόν του βρέφους; Τι πράγματα είναι αυτά; Πώς βρέθηκεν εκεί η γυναίκα που το βυθίζει στο νερό; Ο Χριστός εγεννήθη εις τον αχερώνα και ως μόνη περιποίησιν έλαβε τα χνώτα των ζώων πού έσκυβαν και τον εζέσταναν. Τούτο πρέπει να παραστήσει ο άξιος ορθόδοξος ζωγράφος! Όχι τους ξενισμούς των Ιταλών και των Ρώσων...»
 

Jacopo Torriti, Μωσαϊκό στη Santa Maria Maggiore, Ρώμη, 1291-96

Έτσι άρχιζε ο Ζαχαρίας Παπαντωνίου το διήγημα του «Θεία τιμωρία», θίγοντας ένα πολύ σοβαρό ζήτημα της Ορθόδοξης εικονογραφίας γενικότερα και της αναφερομένης στην παράσταση της Γέννησης του Χριστού ειδικότερα.

Τρίτη 22 Δεκεμβρίου 2015

Ποιοι ήταν οι σοφοί αυτοί άνθρωποι που ήρθαν από ανατολών;

ΟΙ ΤΡΕΙΣ ΜΑΓΟΙ.
Αγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς – «Ο Πρόλογος της Αχρίδος» – Δεκέμβριος εκδ. Άθως
Όταν ο Κύριος Ιησούς Χριστός γεννήθηκε στη Βηθλεέμ, Τον προσκύνησαν πρώτοι οι ποιμένες και οι σοφοί (οι αστρονόμοι) από ανατολών, δηλαδή οι πιο απλοί και οι πιο σοφοί άνθρωποι του κόσμου τούτου!
Ποιοί ήταν οι σοφοί αυτοί άνθρωποι που ήρθαν από ανατολών; Το ερώτημα μελέτησε επισταμένως ο άγιος Δημήτριος του Ροστώφ.

Λέει, λοιπόν, ότι την εποχή εκείνη υπήρχαν κάποιοι βασιλείς ορισμένων μικρότερων περιοχών ή και μεμονωμένων πόλεων στην Περσία, την Αραβία και την Αίγυπτο.
Αυτοί ήταν επίσης και ειδήμονες αστρονόμοι. Το λαμπρό άστρο, που είδαν, τους φανερώθηκε για να αναγγείλει τη γέννηση του Νέου Βασιλέως.

Κατά τον άγιο Δημήτριο του Ροστώφ το αστέρι αυτό εμφανίστηκε σ’ αυτούς εννέα μήνες πριν από τη γέννηση του Ιησού Χριστού, ήτοι κατά τον χρόνο της υπερφυούς συλλήψεως Αυτού στην παρθενική μήτρα της Ύπεραγίας Θεοτόκου.
Οι σοφοί αστρονόμοι πέρασαν εννέα μήνες μελετώντας αυτό το αστέρι και προετοιμαζόμενοι για το ταξίδι το οποίο τελικώς πραγματοποίησαν. Έφτασαν στη Βηθλεέμ λίγο αφότου γεννήθηκε ο Σωτήρας του κόσμου.

Ο ένας εξ’ αυτών ονομαζόταν Μελχιώρ. Ήταν γέροντας με κατάλευκα μαλλιά και γένια. Αυτός πρόσφερε το χρυσάφι ως δώρο στον Κύριο.
Ο δεύτερος ονομαζόταν Γάσπαρ· ήταν νέος με ροδαλό πρόσωπο και αγένειος. Αυτός πρόσφερε το λιβάνι ως δώρο στον Κύριο.
Ο τρίτος ονομαζόταν Βαλτάσαρ· είχε μελαχρινή επιδερμίδα και δασύτριχη γενειάδα. Αυτός πρόσφερε ως δώρο στον Κύριο το μύρο. Αυτοί ήταν οι «μάγοι με τα δώρα».

Μπορούμε επίσης να πούμε ότι οι τρεις αυτοί σοφοί άνδρες εκπροσωπούσαν τις τρεις κύριες φυλές των ανθρώπων, που κατάγονταν από τους τρεις γιους του Νώε: Σημ, Χαμ και Ιάφεθ.
Ο Πέρσης σοφός εκπροσωπούσε τους Ιαφεθίτες, ο Άραβας τους Σημίτες και ο Αιγύπτιος τους Χαμίτες.
Έτσι μπορούμε να πούμε ότι διά μέσου των τριών αυτών, τρόπον τινά, ολόκληρο το ανθρώπινο γένος προσκύνησε τον Ενανθρωπήσαντα Θεό και Κύριο!

Οι Αγίες Αναστασία,Βαρβάρα,Ευφημία,Μαρίνα,Θέκλα,Χριστίνα.Τρίτο τέταρτο 17ου αιώνα

Οι Αγίες Αναστασία ,Βαρβάρα,Ευφημία,Μαρίνα,Θέκλα,Χριστίνα.Αμφίγραπτη εικόνα.Τρίτο τέταρτο 17ου αιώνα

Ι.Μ.Παντοκράτορος

«Και ἀνοίξαντες τους θησαυρούς αὐτών προσήνεγκαν αὐτώ δώρα, χρυσόν και λίβανον και σμύρναν» (Ματθ. Β΄11).

Ἁγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς,
Τρία δῶρα ἔφεραν στὸ νεογέννητο Βασιλιά. Καὶ χωρίς να το θέλουν συμβόλισαν την ἁγία καὶ ζωοποιὸ Τριάδα, στὸ ὄνομα τῆς Ὁποίας ἦρθε στον κόσμο τὸ παιδὶ Ἰησοῦς, ἀλλὰ καὶ τὴν τριπλή διακονία τοῦ Κυρίου: τὴ βασιλική, τὴν ἱερατικὴ καὶ τὴν προφητική, γιατί ὁ χρυσὸς συμβολίζει τὴν αὐτοκρατορική, τὸ λιβάνι τὴν ἱερατικὴ καὶ ἡ σμύρνα τὴν προφητικὴ ἢ τὴ θυσιαστική. Τὸ νεογέννητο βρέφος θὰ γινόταν ὁ Βασιλιᾶς τοῦ ἀθάνατου βασιλείου, ὁ ἀναμάρτητος ἱερέας καὶ προφήτης καί, ὅπως οἱ περισσότεροι προφῆτες πρὶν ἀπ’ Αὐτόν, θὰ θανατωνόταν.

Ὅλοι το γνωρίζουν πως ὁ χρυσός μαρτυρεῖ κάποιον βασιλιὰ καὶ τὴ βασιλεία του. Ὅλοι γνωρίζουν πως τὸ λιβάνι μαρτυρεῖ ἱερωσύνη καὶ προσευχή. Κι ἐπίσης ὅλοι γνωρίζουν ἀπὸ τὴν Ἁγία Γραφὴ πως τὸ λιβάνι μαρτυρεῖ τὴ θνητότητα. Ὁ Νικόδημος ἄλειψε τὸ σῶμα τοῦ νεκροῦ Ἰησοῦ μὲ μύρα (Ἰωάν. Ιθ΄ 39-40). Ἄλειφαν τὰ σώματα γιὰ νὰ τὰ διατηρήσουν κάπως περισσότερο ἀπὸ τὴ φθορὰ τοῦ θανάτου. Ὁ κόσμος φωτίστηκε ἀπὸ τον Χριστό, ποὺ ἔλαμψε σὰν χρυσός. Καὶ γέμισε ἀπὸ προσευχὲς καὶ θυμιάματα, ὅπως ἕνας ναός. Ἡ οἰκουμένη ὁλόκληρη γέμισε ἀπὸ τὸ ἄρωμα τῆς διδασκαλίας Του.

Τὰ τρία δῶρα ὅμως συμβολίζουν ἐπίσης την καρτερία καὶ τὸ ἀμετάβλητο. Ὁ χρυσὸς παραμένει χρυσός, τὸ λιβάνι παραμένει λιβάνι καὶ τὸ μύρο παραμένει μύρο. Κανένα ἀπ’ αὐτὰ δὲ χάνει τὴν ἰδιότητά του ὅσα χρόνια κι ἂν περάσουν. Μετὰ ἀπὸ χίλια χρόνια ὁ χρυσὸς ἐξακολουθεῖ νὰ λάμπει, τὸ λιβάνι νὰ καίει καὶ τὸ μύρο διατηρεῖ τὸ ἄρωμά του. Δεν θὰ μποροῦσαν νὰ βρεθοῦν ἄλλα πιὸ ἀντιπροσωπευτικὰ ἀντικείμενα στὴ γῆ ποὺ νὰ συμβολίζουν τόσο πιστὰ την ἐπίγεια ἀποστολὴ τοῦ Χριστοῦ ἢ νὰ δείχνουν πιὸ καθαρὰ καὶ ἐκφραστικὰ τὸν αἰώνιο χαρακτήρα τοῦ ἔργου Του στὴ γῆ, καθὼς καὶ ὅλες τις πνευματικές καὶ ἠθικές ἀξίες ποὺ ἔφερε ἀπὸ τον οὐρανὸ στὸν κόσμο. Ἔφερε τὴν ἀλήθεια, τὴν προσευχή, τὴν ἀθανασία.

Μὲ ποιὸ ἄλλο ἀντικείμενο στὴ γῆ, ἐκτός ἀπὸ τὸ χρυσό, θὰ μποροῦσε νὰ συμβολιστεῖ καλύτερα ἡ ἀλήθεια; Ὅ,τι καὶ νὰ κάνεις στὸ χρυσό, αὐτὸς θὰ ἐξακολουθεῖ νὰ λάμπει.

Μὲ ποιὸ ἄλλο ἀντικείμενο θὰ μποροῦσε νὰ συμβολιστεῖ καλύτερα ἡ προσευχὴ ἂν ὄχι μὲ τὸ λιβάνι; Ὅπως ὁ καπνὸς ἀπὸ τὸ λιβάνι γεμίζει τὴν ἐκκλησιὰ ὁλόκληρη, ἔτσι γεμίζει κι ἡ προσευχὴ ὁλόκληρη τὴν ὕπαρξη τοῦ ἀνθρώπου. Ὅπως ὁ καπνὸς ἀνεβαίνει ψηλά, ἔτσι ἀνεβάζει ἡ προσευχὴ τὴν ψυχὴ τοῦ ἀνθρώπου στὸν Θεό. «Κατευθυνθήτω ἡ προσευχή μου ὡς θυμίαμα ἐνώπιόν σου», λέει ὁ Ψαλμωδὸς (Ψαλμ. ρμα΄ 2). Εἶναι γεγονὸς πὼς κι ἄλλα πράγματα βγάζουν καπνό, μὰ κανένας καπνὸς δὲν ἐμπνέει τὴν ψυχὴ γιὰ προσευχή.

Ποιὸ ἄλλο ἐπίγειο ἀντικείμενο θὰ μποροῦσε νὰ συμβολίσει καλύτερα τὴν ἀθανασία ἀπὸ τὸ μύρο; Ἡ θνητότητα ἀποπνέει δυσωδία, ἐνῶ ἡ ἀθανασία ἔχει μία διαρκή εὐωδία.

Οἱ μάγοι ἀπὸ την Ἀνατολὴ συμβόλισαν ἔτσι ἔστω κι ἀνεπίγνωστα ὁλόκληρη τὴ χριστιανικὴ πίστη. Ξεκίνησαν ἀπὸ τὴν Ἁγία Τριάδα κι ἔφτασαν ὡς τὴν Ἀνάσταση καὶ τὴν ἀθανασία τοῦ Κυρίου Ἰησοῦ καὶ τῶν πιστῶν Του. Δὲν εἶναι ἁπλοὶ προσκυνητές, μὰ πραγματικοὶ προφῆτες. Προφῆτες τόσο τῆς χριστιανικῆς πίστης ὅσο καὶ τῆς ζωῆς καὶ τοῦ ἔργου τοῦ Χριστοῦ. Ἀπὸ μόνοι τους, μὲ τὴ δική τους ἀντίληψη καὶ γνώση, δὲν θὰ τὰ ἤξεραν ὅλα αὐτά. Ἦταν ἡ πρόνοια τοῦ Θεοῦ ποὺ τοὺς ἔστειλε στὴ Βηθλεὲμ καὶ τοὺς ἔδωσε τὸ παράξενο αὐτὸ ἄστρο νὰ τοὺς ὁδηγεῖ.

«Θεός ἐπί γῆς, ἄνθρωπος ἐν Οὐρανῶ», Ὁμιλίες Α΄.

«…ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ…»! (απαντησεις σε απιστους)

 «...ΚΑΙ ΕΠΙ ΓΗΣ ΕΙΡΗΝΗ»! Αλλά τι βλέπω, τι ακούω; Θα ήθελα να μη ζω, θα ήθελα να μη έχω αυτιά, διά να μή βλέπω και ακούω αθέους και υλιστάς ανθρώπους των ημερών μας, οι οποίοι και επί τω ακούσματι του αγγελικού αυτού ύμνου ειρωνεύονται, καγχάζουν και βλασφημούν λέγοντες·
Άκου εκεί! Ακόμη υπάρχουν άνθρωποι που πιστεύουν τέτοια
παραμύθια; Εμεις θ' αγωνισθούμε να εξαφανισθεί αυτό το παραμύθι, τα λείψανα του παραμυθιού αυτού, από κάθε γωνία της γης. Εμείς, οι άθεοι και υλισταί, κηρύττουμε ρεαλιστικά. Εμείς -και όχι το Ευαγγέλιο, το μήνυμα των αγγέλων- θα φέρουμε τον παράδεισο πάνω στη γη. Και είναι εις βάρος του χριστιανισμού το ότι είκοσι αιώνες τώρα τίποτε δεν κατώρθωσε για την κατάργηση των πολέμων και την εγκαθίδρυση σταθερής και μονίμου ειρήνης πάνω στη γη. Εμείς θα καταργήσουμε τους πολέμους και θα εγκαταστήσουμε την ειρήνη, που θα διαρκέσει χιλιετηρίδες. Εμείς την ειρήνη, εμείς την ειρήνη, και όχι σεις που ονειρεύεστε παραδείσους στην άλλη ζωή, στον ουρανό...

Δευτέρα 21 Δεκεμβρίου 2015

Ἡ Φαρμακολύτρια (Αλέξ.Παπαδιαμάντης)

ΑΛΕΞΑΝΔΡΟΣ ΠΑΠΑΔΙΑΜΑΝΤΗΣ
ΑΠΑΝΤΑ ΤΟΜΟΣ ΤΡΙΤΟΣ
ΚΡΙΤΙΚΗ ΕΚΔΟΣΗ Ν. Δ. ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΔΟΜΟΣ ΑΘΗΝΑ 1984
Σελ. 305-314

Η ΦΑΡΜΑΚΟΛΥΤΡΙΑ

… Τὴν νύκτα ἐκείνην εἶχον ἀναβῆ καὶ πάλιν εἰς τὸ βουνὸν διὰ νὰ συναντήσω τὴν ἐξαδέλφην Μαχούλαν. Τὴν ἀλήθειαν νὰ εἴπω, δὲν ἤξευρα μετὰ βεβαιότητος ὅτι ἔμελλον νὰ τὴν συναντήσω, ἀλλ᾽ ἠλαυνόμην ἀπὸ τὸ πάθος, ἔφερα τὰ βήματά μου εἰς προσκύνησιν, καὶ ᾐσθανόμην τὴν ἀνάγκην ν᾽ ἀναζωπυρήσω ἀρχαίας ἀναμνήσεις.
Ἦτον ἡ τελευταία φορὰ ὁποὺ θὰ ἔβλεπα εἰς τὰ ἐρημικὰ ἐκεῖνα μέρη τὴν ἐξαδέλφην μου Μαχούλαν. Τὴν πρώτην φοράν, πρὸ ἐτῶν εἴκοσι, τὴν εἶχα συναντήσει εἰς τὸ βάθος δρυμῶνος, πλησίον ἀρχαίου παμμεγέθους σηκοῦ ἢ τεμένους ἐκ γιγαντιαίων μαρμάρων, τὸ ὁποῖον πιθανὸν νὰ ἦτο ναὸς τῶν θεῶν, τῆς πρὸ τοῦ Προμηθέως ἐποχῆς. Σύρριζα εἰς τὸ παράδοξον ἐκεῖνο κτίριον, τὸ προβάλλον ὡς πρόσωπον Σφιγγὸς τὴν πρόσοψίν του τὴν γριφώδη, ἦτο ἓν μεταγενέστερον πενιχρὸν παρεκκλήσιον, τιμώμενον ἐπ᾽ ὀνόματι τῆς Ἁγίας Μάρτυρος Ἀναστασίας. Ἐκεῖ εἶχα συναντήσει πρὸ εἴκοσιν ἐτῶν τὴν ἐξαδέλφην μου Μαχούλαν.

Περὶ τὰ τέλη τοῦ φθινοπώρου εἶχεν ὑπάγει ὁμοῦ μὲ ἕνα παπάν, διὰ νὰ λειτουργήσῃ τὸν ναΐσκον. Εἶτα ἀφοῦ ἀπέλυσεν ἡ λειτουργία, ὁ παπὰς ἔπιε τὸν καφὲν καὶ τὴν ρακήν του, ἔξωθεν ἀκριβῶς τῆς θύρας τοῦ ναΐσκου, εἰς τὸ ὕπαιθρον, πλησίον τῆς φωτιᾶς τῆς ἀναμμένης διὰ τὴν ὑπηρεσίαν τοῦ θυμιατηρίου, καὶ διὰ τὸ ζέον, ἀπεχαιρέτισε τὴν γυναῖκα καὶ ἀπῆλθεν. Ἡ ἐξαδέλφη μου Μαχούλα ἔμεινε, μαζὶ μὲ τὴν μικρὰν ἑπταετῆ παιδίσκην της, καὶ μὲ δύο ἄλλας γυναῖκας, γειτόνισσές της, αἱ ὁποῖαι τὴν εἶχον συνοδεύσει εἰς τὴν ἐκδρομήν. Αὗται περιήρχοντο εἰς τοὺς λοφίσκους καὶ εἰς τὰ ρεύματα, εἰς τὰ πέριξ τοῦ ναοῦ, συλλέγουσαι ἀγριολάχανα καὶ μανιτάρια. Ἡ ἐξαδέλφη μου Μαχούλα, ἰδοὺ τί ἔκαμεν.
Αὕτη ἤναψεν ἑπτὰ κηρία εἰς τὰ δύο μανουάλια τοῦ ναΐσκου, ἐμπρὸς εἰς τὰς εἰκόνας τοῦ Χριστοῦ, τῆς Παναγίας, τοῦ Προδρόμου, καὶ τῆς Ἁγίας Ἀναστασίας. Ἐφαίνετο, ὅτι ἤθελε μετὰ τὴν ἀναχώρησιν τοῦ παπᾶ, νὰ τελέσῃ αὐτὴ νέαν λειτουργίαν, πλέον μυστηριώδη. Ἀφοῦ ἤναψε τὰ ἑπτὰ κηρία, ἔβγαλεν ἀπὸ τὸ παμμέγιστον καλάθιόν της μακρότατον, ὑπὲρ τὰς ἑκατὸν ὀργυιάς, λεπτὸν σχοινίον, ὁλοκίτρινον, εὐωδιάζον, κηρόπλαστον. Ἦτο γιγαντιαῖον φιτίλιον βαμβακερόν, τὸ ὁποῖον εἶχε κλώσει ὅλον μὲ τὰς χεῖράς της, καὶ μὲ τὰς χεῖράς της τὸ εἶχε περιβάλει μὲ μελικήριον πρόσφατον.

Τοῦτο λοιπὸν τὸ τεράστιον κηρίον τὸ ἔδεσεν ἀπὸ τὴν κρικέλλαν τῆς παλαιᾶς σαρακωμένης θύρας τοῦ ναοῦ, εἶτα ἤρχισε νὰ τὸ ἑλκύῃ, καὶ νὰ τὸ ἐκτυλίσσῃ κατ᾽ ὀλίγον ἀπὸ τὸ καλάθιον, ὅπου τὸ εἶχε τυλιγμένον εἰς ἔντεχνον καὶ εὐδιάλυτον κουβάριον, καὶ παραπορευομένη ἐξωτερικῶς τὸν τοῖχον τοῦ ναΐσκου, νὰ τὸ προσαρμόζῃ σύρριζα εἰς τὸν τοῖχον, πρῶτον εἰς τὸ ἥμισυ πλάτος τοῦ δυτικοῦ τοίχου, μέχρι τῆς γωνίας τῆς μεσημβρινοδυτικῆς, εἶτα καθ᾽ ὅλον τὸ μῆκος τοῦ μεσημβρινοῦ τοίχου, εἶτα μετὰ τὴν καμπὴν τῆς γωνίας τῆς νοτιανατολικῆς, ἀνὰ τὸν τοῖχον τοῦ πλάτους τὸν ἀνατολικόν, μεθ᾽ ὅλης τῆς καμπύλης τὴν ὁποίαν ἐσχημάτιζεν ἡ χηβάδα τοῦ θυσιαστηρίου, εἶτα ἔκαμψε τὴν ἀριστερὰν γωνίαν, παρεπορεύθη τὸν βορεινὸν τοῖχον, καὶ διὰ τῆς γωνίας τῆς βορειοδυτικῆς ἐπέστρεψε πάλιν εἰς τὴν θύραν τοῦ ναΐσκου. Κατόπιν πάλιν ἔφερε νέαν γύραν, ἀπαράλλακτα ὅπως τὴν πρώτην, καὶ προσήρμοσε τὸ νέον ἔμβολον τοῦ κηρωμένου νήματος, παραλλήλως καὶ ἐγγύτατα ὑπὸ τὸ πρῶτον. Εἶτα τὴν τρίτην γύραν καὶ τετάρτην, καὶ καθεξῆς, μέχρι τῆς ἑβδόμης.
Ἑπτάκις ἔκαμε τὸν γῦρον τοῦ κτιρίου, καὶ μὲ ἑπτὰ ἔμβολα κηρωμένου νήματος περιέζωσεν, ἡ ἐξαδέλφη μου Μαχούλα, ὅλον τὸν ναΐσκον.
Καὶ αἱ γυναῖκες, αἱ ἐπιστρέψασαι ἄρτι μὲ τὰ καλάθια πλήρη ἐκ βοτάνων καὶ ἀμανιτῶν, ἔκαμνον τὸν σταυρόν των, καὶ τὴν ηὔχοντο λέγουσαι: