ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Πέμπτη 12 Ιανουαρίου 2017

Tο «ξεστόλισμα» του Δένδρου.

Του αρχιμ. Ιακώβου Κανάκη
Αποτέλεσμα εικόνας για γιορτες και μελαγχολια
 Η τόση χαρά προετοιμασίας για το στόλισμα του χριστουγεννιάτικο δένδρο δεν μοιάζει καθόλου με την στιγμή που αυτό ξεστολίζετε και πηγαίνει πάλι στο ντουλάπι. Είναι τόσος ο ενθουσιασμός για την πρώτη περίπτωση και τόση η απογοήτευση για την δεύτερη. Γιατί όμως τόση απογοήτευση; Η απογοήτευση, στα όρια της κατάθλιψης μερικές φορές, εχει να κάνει με την συνειδητοποίηση της ματαιότητας για την απόκτηση μιας ψεύτικης χαράς την περίοδο των εορτών. Είναι αλήθεια ότι αν και φέτος η αλλαγή της διάθεσης σχετίστηκε με ψεύτικα φώτα θα νιώσουμε την ανάλογη απογοήτευση, το αντίστοιχο κενό.

  Αν παρατηρήσει κάποιος με τι απροθυμία και ακεφιά γίνεται η αφαίρεση των στολισμών θα καταλάβει πολλά. Απατήθηκε ο άνθρωπος θέλοντας να ξεγελάσει τον εαυτό του. Δεν ήταν και εφέτος εκείνο το αληθινό φως που πραγματικά φωτίζει, ενθουσιάζει, χαροποιεί τον άνθρωπο. Έχουμε δίκιο να αναζητούμε και να ποθούμε τη χαρά, γι᾽ αυτήν είμαστε πλασμένοι. Δεικνύει θεονοσταλγία η αναζήτηση του όμορφου, του αγνού, του χαρμόσυνου, είναι σημεία της ανθρωπίνης φύσης μας πριν την πτώση αυτά. Ζητάμε την αλλαγή, το νέο, το ανακαινισμένο. Όλα αυτά βρίσκονται μέσα στην ύπαρξή μας. Η ίδια η υπόστασή μάς ωθεί σε αυτήν την ανακαίνιση, την αναγέννηση. Σκεφθείτε. Με την Γέννησή Του στο σπήλαιο ο Χριστός ευλογεί και αγιάζει τη γη, με την Βάπτισή Του στον Ιορδάνη αγιάζει τα ύδατα, όλη την δημιουργία λοιπόν εξαγιάζει. Ναι, αλλά τί είναι τό σώμα του ανθρώπου; Αυτά τα δύο, χώμα και νερό. Η ίδια η φύση μάς προσκαλεί σε παλιγγενεσία.
Όλα αυτά ισχύουν και λειτουργούν στον άνθρωπο όταν το θελήσει. Όμως ο άνθρωπος ψάχνει τη χαρά σε άλλα φώτα, γήινα, φτιασιδωμένα. Ψάχνει να βρεί χαρά στο εύκολο και το ευήμερο και έτσι λαμβάνει προσωρινή και παρωδική χαρά. Δεν πάει στην πηγή να πιεί κρυστάλλινο νερό αλλά διαλέγει τα απόνερα και μετά υποφέρει για την επιλογή του.


 Είναι τραγικός ο απολογισμός όταν ομολογείς ότι τα Χριστούγεννα, η Πρωτοχρονιά, τα Φώτα ήταν σαν μια καθημερινή ημέρα ή ακομα χειρότερα «καλύτερα να μην έρχονταν». Μοιάζει η κατάσταση αυτή με εκείνον το διαβάτη, που ενώ βρέθηκε διψασμένος και η πηγή ήταν μπροστά του, δεν την είδει γιατί περπατούσε με σκυμένο το κεφάλι. Είναι τόσες οι χαρές που προσφέρει ο Θεός ακόμα και μέσα στον πόνο, μέσα στο δυσκόλεμα που πέρασες, που δεν την φαντάζεσαι. Ναι, μέσα στον πόνο, αν το πιστέψεις, θα βρεις χαρά και ανακούφιση έστω και αν φαίνεται οξύμωρο.

 Πάντως, για να πούμε την αλήθεια, είναι πολύ δύσκολο στις μέρες μας να ζήσεις το αληθινό γιατί είναι πλέον πολλά τα ψεύτικα και τα μεταλαγμένα δίπλα μας. Χρειάζεται μεγάλος πνευματικός αγώνας για να μην βρεθείς θύμα της κατανάλωσης και της διαφήμισης. Χρειάζεται να ζεις την μεγάλη Αγάπη για να μην μπερδευτείς σε τόσα θέλγητρα που παρουσιάζονται ως σημεία της μοντέρνας και σύγχρονης ζωής. Αυτή η όντως Αγάπη έχει όνομα, είναι ο Χριστός! Γεννήθηκε και θα γεννάται, βαπτίσθηκε και θα βαπτίζεται μέχρι να νιώσουμε ότι όλα τα κάνει από αγάπη για εμάς και να τον πλησιάσουμε.

Η περίοδος των εορτών πέρασε αλλά δεν πέρασε και η ζωή μας. Αν και δεν κερδίσαμε την «μάχη», δεν χάσαμε τον πόλεμο. Σε όλους μας δίνεται παράταση ζωής για να ψάξουμε τα σωτήρια γεγονότα και πάλι. Να ψηλαφήσουμε τα σπάργανα της φάτνης και τον βυθό του Ιορδάνη. Ο Χριστός βρίσκεται πάντα με μια ανοιχτή σταυρωμένη αγκαλιά για όλους μας. Μέσω του Σταυρού μας οδηγεί στην Ανάσταση.

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

οταν ημουν μικρη, μου αρεσε να στολιζω το δενδρο με αγγελακια ξυλινα και με την Φατνη...το απογευμα μολις νυχτωνε, και ολο το βραδυ αναβαμε τα λαμπακια
και ηταν το μονο φως στο σαλονι- καθιστικο, μαζι με τς φλογες απο το αναμενο τζακι ,εστρωνα κατω στο χαλί παπλωματα και κοιμομουν εκει,παρολο που φωναζε ο πατερας μου...(περιμενα να κοιμηθει για να παω κατω στο τζακι, διπλα στο δενδρο- το ειχα βαλει εκει επιτηδες,απο μικρη καθαριζα μονη μου ολο το σπιτι και το διακοσμουσα επισης.).
Μερικες μερες μετα τα Θεοφανεια ,μια μερα πριν ανοιξουν τα σχολεια , ξεστολιζα μελαγχολικα.
Τωρα τελευταια δεν στολιζω τιποτα, εχω μονο μια ομορφη εικονα Βυζαντινη Αγιογραφια της Φατνης,οπου η Παναγια μας ειναι γονατιστη πανω απο Το Βρεφος+.
Ολο το χρονο την εχω διπλα στην ΑΝΑΣΤΑΣΗ!
και σκεφτομαι πως αν δεν εχουμε παντα, αδιαλλειπτως,ΧΡΙΣΤΟΥ γέννα μεσα στη καρδια μας, δεν θα εχουμε ΑΝΑΣΤΑΣΙΜΗ χαρα...
τα λαμπακια μπορω να τα εχω ως υλικο φωτισμο.!
Τα Αναστασιμα Χριστουγεννα τα εχω ΦΩΣ στη καθε νυχτα μου, πνευματικως κυριως.
Δοξα Τω Θεω παντων ενεκεν.

Ανώνυμος είπε...

Ναι, μέσα στον πόνο, αν το πιστέψεις, θα βρεις χαρά και ανακούφιση έστω και αν φαίνεται οξύμωρο.
ΟΝΤΩΣ.
ΟΤΑΝ ΟΙ ΓΟΝΕΙΣ ΜΟΥ ΧΩΡΙΣΑΝ ΚΑΙ ΟΥΣΙΑΣΤΙΚΑ ΜΕ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ, ΕΝΙΩΘΑ ΕΡΗΜΙΑ.
ΚΑΙ ΤΑ ΒΡΑΔΥΑ ΤΩΝ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΩΝ, ΣΤΟ ΠΑΓΩΜΕΝΟ ΜΟΥ ΔΩΜΑΤΙΟ, ΟΝΕΙΡΕΥΟΜΟΥΝ ΤΗΝ ΦΑΤΝΗ........ΚΑΙ ΓΕΜΙΖΕ Η ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΓΑΛΗΝΗ ΚΑΙ ΦΩΣ, ΠΑΡΟΛΟ ΠΟΥ ΤΑ ΜΑΤΙΑ ΜΟΥ ΕΙΧΑΝ ΣΙΩΠΗΛΑ ΔΑΚΡΥΑ.
ΚΑΙ ΠΕΡΙΜΕΝΑ ΝΑ ΞΗΜΕΡΩΣΕΙ ΝΑ ΠΑΩ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
ΤΟ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟ ΜΟΥ, Η ΚΙΒΩΤΟΣ, ΔΟΞΑ ΤΩ ΘΕΩ ΠΑΝΤΩΝ ΕΝΕΚΕΝ.